Ալբանացին ևս մեկ անգամ մանրակրկիտ զննեց իմ անցաթուղթը և, արդեն
վարժված նման երևույթի կրկնությանը, ետ վերադարձա, բայց և հոգուս խորքում խռոված նրանից
և բոլորից։
Քայլերս ինձ տարան հինգերորդ վրան։ Սևդան շտապ իրերն էր դասավորում,
երբ ներս մտա, իսկ երեխան նվվալով հետևում էր մորը՝ փեշից բռնած։
-
Բարի երեկո, ի՞նչ
գործի ես,- հարցնելով առաջացա նստեցի,- ցավում եմ կատարվածի համար՝ Նաիրին պատմեց։
-
Շնորհակալ եմ,-
պատասխանեց նա, սկսեց լաց լինել,- ուզում եմ գնալ Էլչիմին տեսության։
-
Ե՞րբ, ինչպե՞ս։
-
Մեր ծանոթը մոտիկ
գյուղում է ապրում, Եհովայի վկա է՝ նա կտանի։
-
Համոզվա՞ծ ես։
-
Ո՛չ,- տարակուսեց
նա՝ գրկելով փոքրիկին, նստեց,- Էլչիմն էր զանգահարել, ասում էր ամեն ինչ արդեն կարգին
է, բայց ոտաբոբիկ մրսում եմ։ Կուզենայի տաք գուլպաներ տանել և մի քանի անհրաժեշտ բաներ։
-
Չեմ կարծում՝ խելոք
միտք է,- նկատեցի ես,- քանի որ դեռ չգիտես, վաղը ինչ կորոշեն բժիշկները։
-
Այո՛,- նորից աչքերը
թրջեց նա,- եթե այդ ռուս կինը չհամաձայնվի, ավտոբուսով կգնամ։
-
Սպասիր, եթե վաղը
կամ մյուս օրը դուրս չգրեն, այն ժամանակ էլ կմտածես այցի գնալու մասին, բայց չեմ կարծում
երեք օրից շատ կմնա այնտեղ։
-
Նա ասաց տեղափոխել
են ավելի հեռու հիվանդանոց։
-
Այդ դեպքում ոչ
մի տեղ էլ մի գնա։ Այստեղ՝ հիվանդանոցներում մարդն իրեն լքված չի զգում, իսկ ոտքերը,
թող մտնի անկողին՝ լուրջ խնդիր չէ։
-
Այո՛, դուք եղել
եք, գիտեք։ Այդ դեպքում չեմ գնա,- ասաց նա և պայուսակը մի կողմ դրեց,- հիմա մենք թեյ
կխմենք։
-
Ո՛չ, ո՛չ, այսօր
նեղություն չեմ տա, ծանր օր ես ունեցել։
-
Դուք ինձ հանգստացրիք,
հակառակը հաճելի է ձեզ հետ թեյելը։
Թեյելուց հետո դուրս եկա, արևի վերջին ճառագայթները հորիզոնը
կարմիր էին ներկել։ Վերադարձա վրան, Նաիրին,
դեմքը հպած բարձին, քնել էր իր հարկում։
-
Ընթրե՞լ ես,- հարցրի
նրան, տեսնելով չի պատասխանում՝ թեթև բոթեցի,- Նաիրի՛։
-
Ի՞նչ կա,- գլուխը
ծանր բարձրացրեց նա։
-
Չե՞ս ընթրելու։
-
Ա՜, այնքան հոգնած
եմ, անգամ ընթրիքի մասին եմ մոռացել, իմն էլ կբերե՞ք։
Վերցրի իմ ու նրա քարտերը, դուրս եկա։ Նայեցի հորիզոնին, այն
արդեն պատվել էր սև ամպերով։
Комментариев нет:
Отправить комментарий