Երեկոն աննկատ իջնում էր ճամբարի վրա, բայց ընթրիքին դեռ ժամանակ
կար։ Նաիրիի հետ վրան մտավ Միշան՝ հագած կաճ վարտիք և հաստ կուրտկա։
-
Բարի երեկո։
-
Բարի երեկո,- պատասխանի
հետ զարմացած նայեցի նրան։
-
Ինչ որ բան այն
չէ՞,- անհանգստացավ նա։
-
Ամեն ինչ կարգին
է, բայց չե՞ք մրսում։
-
Երբեմն, ուրիշը
չունեմ։ Մեկն է, այն էլ հատուկ առիթների համար է,- ծիծաղեց նա, ապա նստեց նստարանին։
-
Ռուսաստանի ո՞ր
մասից եք։
-
Մոսկվայի մարզից
եմ։
-
Երկա՞ր ժամանակ
է, ինչ Եվրոպայում եք։
-
Այո՛, իսկ Գերմանիայում
ընդամենը երկու ամիս է։ Շվեցարիայում էի։
-
Ծնողներիդ հե՞տ
եք։
-
Ո՛չ, մայրս Հունաստանում
է, իսկ հայրս անհայտ է,- պատասխանելիս նա նկատելի տխրեց և ափսոսացի իմ տված հարցի համար։
-
Միշա՛, գնացի՛նք,-
մահճակալի մյուս կողմից ձայն տվեց Նաիրին, երբ վերջացրեց լվացքը կախել մահճակալի կողքերով՝
չմոռանալով վերցնել խաղաքարերը։
-
Հաճելի էր ձեզ հետ,
մի ուրիշ անգամ կշարունակենք,- ասաց նա, հետևեց
Նաիրիին։
Комментариев нет:
Отправить комментарий