Արևի պայծառ ճառագայթները լուսամուտից ընկել էին ուղիղ ինձ վրա, տրորելով աչքերս բացեցի, քնատ նստեցի տեղս։ Հանկարծ հիշեցի երեկվա իմ ու Մարտինի խոսակցությունը՝ ցատկեցի անկողնուց, արագ հագնվեցի, վազեցի բակ: Այնտեղ երեխաներ էին հավաքվել։ Ուրախացած մոտեցա նրանց, կարծելով Մարտինը երեխաների հետ եկել է իմ հետևից:
-Լու'նա դու նույնպե՞ս գալիս ես, մենք արդեն շարժվում ենք, գնա ուտելիք վերցրու- դիմեց ինձ մեր հարևան Սիլվան և վազելով խառնվեց խմբին:
- Հենց հիմա՞ եք գնում,- հարցրեցի և մնացի տխուր կանգնած, երբ երեխաների մեջ Մարտինին չգտա:
-Այո',- միաժամանակ պատասխանեցին մի քանի երեխաներ:
Մի կողմ քաշվեցի, նստեցի քարե աստիճաններին, իսկ երեխաների խումբը շարժվեց: Նստածս տեղից, հայացքով ուղեկցեցի նրանց, մինչև վերջին երեխան կորավ տեսադաշտից:
-Ես ուշացե՞լ եմ,- հեևալով եկավ Մարտինը,- Նրանք այստե՞ղ էին հավաքվել:
- Այո՛,- Ամռան արևից աչքերս կկոցած նստած տեղից նայեցի նրան.
- Իսկ ինչու՞ էին այստեղ եկել, ես էլ նրանց էի փնտրում, դրա համար ուշացա։
- Մեր հարևան Սիլվան էլ էր նրանց մեջ, երևի եկել էին նրա հետևից։
-Ի՞նչ է, չե՞նք կարող նրանց ետևից հասնել:
- Լավ միտք ասացիր,- նստած տեղից վեր թռա ես,- Բայց կարո՞ղ ենք։ Սպասիր ես հիմա կգամ,միայն տոպրակս վերցնեմ,- Քիչ հետո տոպրակը ձեռքիս դուրս եկա,- Մարտին իսկ դու ի՞նչ ես վերցրել:
-Մի քանի պետկական բաներ, մեկ էլ մի քիչ հաց ու պանիր, նաև ջուր,-պատասխանեց Մարտինը՝ ցույց տալով, վեր բարձրացրեց ուսապարկը:
-Համարյա ես էլ նույնը,- ոգևորվելով , նույնպես ցույց տվեցի իմ տոպրակը:
Երբ Մարտինի հետ ճամփա ընկանք, հեռվում սկսեց նշմարվել փոշու հսկայական ամպը։
-Երեխաները չեն երևում,- նկատեցի ես, երբ հասանք մեծ ճանապարհին:
-Երեխաները չեն երևում,- նկատեցի ես, երբ հասանք մեծ ճանապարհին:
-Ինչպե՞ս թէ չեն երևում, դու չե՞ս տեսնում փոշու ամպը:
-Փոշու ամպը տեսնում եմ, իսկ երեխանե՞րը:
-Ահա որտեղից փոշին,- Մարտինը ոտքը ուժգին գետին խփեց, որից բարձրացավ սպիտակ փոշին:
-Նրանք շատ են հեռացել, մենք պետք է շտապենք,- անհանգստացած, սկսեցի ավելի արագ քայլել, Մարտինը հետևեց ինձ:
Քիչ հետո ճանապարհը դարձավ զառիվար, իսկ երեխաների խումբը անհետացավ մեր տեսադաշտից արևածաղկի փարթամ դաշտի մեջ:
-Մենք մոլորվեցինք, տե՛ս երեխաները չկան,- խուճապահար նայեցի հեռուն:
-Ինչպե՞ս կարող ենք մոլորվել, եթե ուզենանք, կարող ենք մեր եկած ճամփով ետ գնալ, բայց առայժմ կգնանք ա՛յ ա՛յս ճամփով,- ասաց Մարտինը, բռնեց իմ ձեռքը, միասին ուղղվեցինք դեպի ծփացող կանաչ դաշտերի մոտ, սևին տվող մի փունջ ժայռերի կողմը:
Շուտով հայտնվեցինք նեղ արահետով խաչմերուկին, մնացինք շվարած մեր շուրջը նայելով:
-Տարօրինակ է, մի կողմը կանաչ դաշտեր են, իսկ հակառակ կողմը կարծես անապատ լինի,- տարակուսեց Մարտինը՝ ես էլ իմ կողմից վհատվեցի:
- ,- Սա նման
է մեծ փոսի,- ձեռքով ցույց տվեցի փոսի նմանվող տարածությունը,
որտեղ տեղավորված էին սև ժայռերից մի փունջ և կանաչ դաշտը,- Արի ետ գնանք:
-Այո՛, եթե կարողանանք այս խճճված արահետների մեջ գտնել մեր եկած ճամփան:
Մարտինի խոսքերից ավելի հուսահատվեցի, ապա վախվորած նայեցի ժայռի կողմը, բարձր ճչացի, երբ այնտեղ տեսա ինձ հետևող ծերուկին:
-Քեզ ինչ եղավ?,- զարմացավ Մարտինը, հետո նայեց իմ ցույց տված կողմը:
-Ես տեսա, նա այնտեղ է, արի ետ գնանք,- կրկնեցի, քաշելով Մարտինի ձեռքից:
-Սպասի՛ր Լունա, քեզ ին՞չ եղավ , կարող ես բացատրել?,- հրաժարվելով տեղից շարժվել ավելի զարմացավ նա:
- Ներիր,- ետ քաշեցի
ձեռքս, մի կողմ քաշվելով.
-Դու կարո՞ղ ես բացատրել,թէ ին՞չ է կատարվում, ոչինչ չեմ հասկանում,- տեղին նեղսրտեց իմ ընկերը :
-Նա այնտեղ է, ես տեսա նրան, նա ինձ ամենուր հետևում է,- կրկնեցի՝ այս անգամ ավելի վախեցած։
-Լունա՛, խնդրում եմ բացատրիր ինձ՝ ու՞մ տեսար, ոչինչ չեմ հասկանում,- գլուխը տարուբերեց նա:
-Լավ կլինի ետ դառնանք,- հազիվ լսելի շշնջացի ու նորից նայեցի ժայռի կողմը,- Մարտինը նույնպես նայեց ու ծոր տվեց.
-Այո՜, կարծես իսկապես մենք մոլորվել ենք։
Տոպրակը քարշ տալով, նստեցի ճամփեզրի քարին: Մարտինը մոտեցավ բարձրացրեց այն տվեց ինձ.
Տոպրակը քարշ տալով, նստեցի ճամփեզրի քարին: Մարտինը մոտեցավ բարձրացրեց այն տվեց ինձ.
-Մի հուսահատվիր, արի մի քիչ հաց ուտենք, հետո որոշենք, ի՞նչ անել։
Նստեցի գետնին, Մարտինը հանեց իր ուսապարկը և նույնպես նստեց: Յուրաքանչյուրս կերավ իր բաժին հաց ու պանիրը։ Ոտքի կանգնեցինք, նորից սկսեցինք ելք փնտրել:
