Եվ նորից քնած թասիբ ու սեր զարթնեց հայի մեջ, երբ լուր տարածվեց, թէ Հայաստանը միանում էՄՄ-ին: Հետաքրքիր է, իսկ ինչու? մինչ այդ բերաններս ջուր էինք առել և կույրի պես հետևում էինք , թէ ինչպես են ԼՏՊ-ն ու Ռ.Քոչարյանը բոլոր խոշոր ձեռնարկությունները պարտքի տեղ հանձնում ռուսին,/ իհարկե նախապես մի լավ թալանելով/:
Ինչու էինք շարունակում բերաններս ջուր առնել, երբ այդ նույն թալանող վարչակազմի թափթփուկները Սյունաց սարերը լիսկայի գլխավորությամբ վաճառվում էր մեր դարավոր թշնամի` պարսիկին:
Կարծում եմ այս ազգային ցավը այսօրվա չէ և ցավալին այն է, որ այն գալիս է դարերի խորքից, երբ առաջին անգամ մենք թույլ տվեցինք օտարներին մեր երկիրը բաժանել 4 մասի և երբ թույլ տվեցինք մի քանի անգամ վերաբաժանելուց հետո պարսիկին ու թուրքին վայելել իրենց բաժին հասած Հայաստանը այնպես, ինչպես սիրտները կուզի և վերջապես մի թէ դարերի պատմություն չունի ռուսի իրավունքը Հայաստանի վրա?:
Շուտ ենք մոռանում այն, երբ թույլ տվեցինք ռուսին մեր հողերի հետ վարվել այնպես, ինչպես հարկ կհամարի և հարկ համարեց ամեն կեղմից մի քիչ բաժին հանել Ադրբեջանին դեռ 21 թվին:
Մի թէ այդքան շատ ենք ատում ռուսին և եթե ատում ենք, ապա 3մլն հայը ինչ է շինում ռուսի հողի վրա և մի թէ 2մլն տկլոր տեղացիներով ինչ որ բան կարող ենք փոխել այդ խժռող ուժի մեջ, իհարկե ոչ որքան էլ ցանկանանք:
Մի թէ ուշ չենք արթնացել?:
Մի մոռացեք, մենք այն ազգն ենք, որ առանց մի կրակոցի թույլ էինք տալիս մեզ ազգովի բռնաբարելու և սպանելու և մեր անկարողությունը մեզ նվիրեց 1,5մլն զոհ:
Մենք այն ազգն ենք , որ միշտ ներսից իրար հոշոտելով, օտարի դուռն ենք բախում առանց ամաչելու օգնություն մուրալով:
Ինչու ենք շուտ մոռանում 1699թվականը, երբ առաջին անգամ օգնություն մուրացինք ռուսից, իսկ ռուսն ինչ?, մի ձեռքով շոյում էր մեր անիծված գլուխը, մյուս ձեռքով մեր արյունը քամելով հարկ հավաքում:
Ցավոք երբ հայը մի ետ հայացք է գցում, դուրս է գալիս բողոքելու տեղ չունի:
Հայը իր կուրծք ծեծող եսով ու երկպառակտվող էությամբ, արդեն դարերով ապացուցել է, որ ինքնուրույն պետականություն ունենալ չի կարող, չէ որ նրան խանգարում է ագահության` շատին տիրելու մոլուցքը, որից հայը հրաժարվում է միայն այն ժամանակ, երբ բնության հրամայականով դադարում է գործել նրա կենսական օրգանները::
Ահա մաքսիմալիստ հայը, որի մեջ ապրում է օտարամոլությունը, իրենը ավիրելու և օտարի առաջ վիզ ծռելու հատկությունը, իսկ օտարները ինչ?,ճանաչելով հայի տեսակը շարունակում են մի ձեռքով շոյել նրա գլուխը, իսկ մյուս ձեռքով ապտակել, որի ամոթալի հետևանքը, որպես կանոն կրում են հաջորդ սերունդները...
Ինչու էինք շարունակում բերաններս ջուր առնել, երբ այդ նույն թալանող վարչակազմի թափթփուկները Սյունաց սարերը լիսկայի գլխավորությամբ վաճառվում էր մեր դարավոր թշնամի` պարսիկին:
Կարծում եմ այս ազգային ցավը այսօրվա չէ և ցավալին այն է, որ այն գալիս է դարերի խորքից, երբ առաջին անգամ մենք թույլ տվեցինք օտարներին մեր երկիրը բաժանել 4 մասի և երբ թույլ տվեցինք մի քանի անգամ վերաբաժանելուց հետո պարսիկին ու թուրքին վայելել իրենց բաժին հասած Հայաստանը այնպես, ինչպես սիրտները կուզի և վերջապես մի թէ դարերի պատմություն չունի ռուսի իրավունքը Հայաստանի վրա?:
Շուտ ենք մոռանում այն, երբ թույլ տվեցինք ռուսին մեր հողերի հետ վարվել այնպես, ինչպես հարկ կհամարի և հարկ համարեց ամեն կեղմից մի քիչ բաժին հանել Ադրբեջանին դեռ 21 թվին:
Մի թէ այդքան շատ ենք ատում ռուսին և եթե ատում ենք, ապա 3մլն հայը ինչ է շինում ռուսի հողի վրա և մի թէ 2մլն տկլոր տեղացիներով ինչ որ բան կարող ենք փոխել այդ խժռող ուժի մեջ, իհարկե ոչ որքան էլ ցանկանանք:
Մի թէ ուշ չենք արթնացել?:
Մի մոռացեք, մենք այն ազգն ենք, որ առանց մի կրակոցի թույլ էինք տալիս մեզ ազգովի բռնաբարելու և սպանելու և մեր անկարողությունը մեզ նվիրեց 1,5մլն զոհ:
Մենք այն ազգն ենք , որ միշտ ներսից իրար հոշոտելով, օտարի դուռն ենք բախում առանց ամաչելու օգնություն մուրալով:
Ինչու ենք շուտ մոռանում 1699թվականը, երբ առաջին անգամ օգնություն մուրացինք ռուսից, իսկ ռուսն ինչ?, մի ձեռքով շոյում էր մեր անիծված գլուխը, մյուս ձեռքով մեր արյունը քամելով հարկ հավաքում:
Ցավոք երբ հայը մի ետ հայացք է գցում, դուրս է գալիս բողոքելու տեղ չունի:
Հայը իր կուրծք ծեծող եսով ու երկպառակտվող էությամբ, արդեն դարերով ապացուցել է, որ ինքնուրույն պետականություն ունենալ չի կարող, չէ որ նրան խանգարում է ագահության` շատին տիրելու մոլուցքը, որից հայը հրաժարվում է միայն այն ժամանակ, երբ բնության հրամայականով դադարում է գործել նրա կենսական օրգանները::
Ահա մաքսիմալիստ հայը, որի մեջ ապրում է օտարամոլությունը, իրենը ավիրելու և օտարի առաջ վիզ ծռելու հատկությունը, իսկ օտարները ինչ?,ճանաչելով հայի տեսակը շարունակում են մի ձեռքով շոյել նրա գլուխը, իսկ մյուս ձեռքով ապտակել, որի ամոթալի հետևանքը, որպես կանոն կրում են հաջորդ սերունդները...
.jpg)
.jpg)