Առավել հրատապ խնդիրներ կան, քան ոստիկանի պաչն է...

Ուր? է նայում պաշտպանության նախարարությունը,  երբ ամեն օր  հենակետային դիրքերում զոհվում, կամ վիրավորվում է հայ զինվորը: Մի թէ պատերազմ է?:
Ինչու են զոհվում ու վիրավորվում  գյուղացիների ու կարիքավոր ընտանիքների զավակները:
Մի թէ բանակում էլ է աշխատում ծանոթ, անծանոթի տարբերակը?...

***

Սյունիքի արոտավայրերը լուռ, անտարբերությամբ հանձնեցինք պարսիկներին, թույլ տալով նրանց հաջորդ քայլը` վերոհիշյալ տարաձքում կառուցել սպանդանոցներ...

Ինչ ասել կուզի?...

Կարևոևը թողած մենք հայերս` միշտ էլ սկսել ենք վերջից, տանուլ տալով գլխավորը:

Ուր? է նայում գյուղնախարարը իր գրպանից զատ:
Ես ավելի քան համոզված եմ, որ այս ոստիկանները, ակտիվիստները շեղում են հանրության ուշադրությունը գլխավոր խնդիրներից, իրենց թեթևամիտ  պաչիկ-մաչիկներով և ընդամենը 10 տարի հետո Սյունաց սարերը Երևանի կեսով զավթած կլինեն  պարսիկ անվան տակ ադրբեջանցիները և նորից այն մեզ դաս չի լինի...

***

Եթե անցել է կոմունիստների ժամանակը, ինչու ենք մենք հանդուրժում  այդ հոտած ուղեղներին ամեն ասպարեզում` նախագահից մինչև վերջին չինովնիկը?...

***

ՄԻ թէ երեկվա մեր կառուցած այս պետական ապարատը միայն  ավիրող ուժ չի հանդիսանում?...
Ախր նա չկառուցելով նորը, ջարդում է բոլոր երեկվա կառույցները` սկսած արժեքավոր  շինություններից, մինչև անտառային տարածքները:

***

Կանցնեն օրեր ու տարի,

Բայց դե ով ?է ետ գալիս

Այն հեռավոր ճամփեքից,

Այն ազգադավ ճամփեքից,

Որ տանում է հեռուներ

Ազգս ավեր ու անտեր...

***

Երբ 2011-ին  Ճապոնիայում տեղի ունեցավ  մեծ ողբերգություն, աշխարհի շատ տերություններ օգնություն առաջարկեցին, իսկ ճապոնացիները շատ քաղաքավարի այն մերժեցին:
Մենք` հայերս այդպիսին չենք:
Եթե մեծ տերերը կամ օտարությունում ծվարած հայը փորձում է մեզ չօգնել ամեն տարի, ապա ինչ եք կարծում մի? թէ  մենք` հայերս, չենք գտել լուծման բանալին...
Մեր պետականության առաջին  դեմքերը` կաթողիկոսից մինչև նախագահ առանց քաշվելու բազմամիլիոն էկրաններից  փող են մուրում:
Հետո էլ ասում են` թe մուրացկանությունը շահավետ չէ...

***

Ընթացող քսանամյա անկախությունը չծնեց և ոչ մի ընդդիմադիր: Որը ամբիոնից մի միտք հնչեցրեց, որպես այլախոհ, գործող իշխանությունը փակեց նրա բերանը ստոր մի պաշտոնով...

***

Հայաստանը այսօր պատկանում է այն երկրների թվին, որտեղ գոյություն ունեն  ագահ հարուստներ և  անչափ թշվառներ...

***

Նպաստառու եմ`
Նպաստ են տալիս ու տեղում գանձում`
Լույսի պարտքերը մարելու համար,
Հույսի նշույլը քամելու համար,
Բայց մի?թե հային էլ սնունդ պետք չէ
Ապրելու համար...
Այս անկախությունը
Չարքաշությունից
Տարբերելու
ԵՎ փրկելու  համար..

***

Եթե...

Եթե Հայաստանի այսօրվա անգամ փոքրիկ տարածքում բնակվեր ցանկացած մի այլ ազգ, համոզված եմ`  բոլորն անխտիր այսօր կզբաղվեին  մրգագործությամբ, գինեգործությամբ, մեղվաբուծությամբ` Հայաստանը դարձնելով մրգի համաշխարհային խոշոր մատակարար:

Թէ չէ մի բուռ աչքածակ ու ծույլ  ժողովուրդ միֆ անկախություն են սարքել ու բզկտելով, ծվեն-ծվեն են անում այս փոքրիկ երկիրը, բաժանված տարբեր ճամբարների, իրենց ստեղծած խնդիրների համար լուծում պահանջելով օտարներից:
Բա սա ազգ է?, բա այսպիսի բարոյալքվող ազգը գոյատևելու իրավունք ունի?:
Ես ամեն օր ցավով համոզվում եմ` հայը մի ազգ է, որը ընդունակ է մեջք ծռելու  օտարի առաջ` նախագահից մինչև ռաչպար, և այս հատկությունը ունի սողալով փրկվելու միտում...

ՀԻՇԱՉԱՐ ՆԱԽԱԳԱՀԸ

Սերժ Սարգսյանը հիշաչար նախագահ է: Նա լավ գիտի, որ ժողովուրդը ոչ մի անգամ  չի ընտրել իրեն և արդեն քանի տարի  կառչած  աթոռից մուռ է հանում հայ ժողովրդից` իր անտարբեր վերաբերմունքով
Թե' արցախյան խնդրի լուծմանը,

Թե' մարդասպանություններին,

Թե' ծաղկող կոռուպցիային,

Թե' հաց ու ջրի թանկացմանը,

Թե' ծաղկող արտագաղթին,

Թե' արդարադատության անարդարությանը,

Թե' մեռնող մշակույթին,

Թե' ոռնացող երգ- երաժշտությանը,

Թե' ասֆալտ փռող, հավաքող քաղաքապետին,

Թե' դատարկվող սահմանամերձ գյուղերին,

Թե' փթթող աղքատությանը...

ԵՎ նա, մուռ պահած, թքած ունի իր բորբոսի համով թքով, և թքում է նա ամեն երևույթի վրա, որից պարտադրված  զզվում է յուրաքանչյուրը...

***

ԵԿԵՔ ԱՅՆՊԵՍ ԱՆԵՆՔ,ՈՐ...

Եկեք ազգովի գոնե այնպես անենք, որ  Չարենցները, Բակունցները, Վազգեն սարգսյանները, Կարեն Դեմիրչյանները, Նաղդալյանները, Խորխոռունիները , Հրաչ Մուրադյանները, Վարդգեսները, Բուդաղյանները, Ավետյանները... ընկնեն թշնամու գնդակից և ո'չ ազգակցի, չէ  որ այն հարիր չէ  դարերի մշակույթ կրող ժողովրդին:
Այս երևույթով մենք` հայերս, նմանվում ենք նմանակին հոշոտող  վայրի ցեղերի:

***

Շիրազը երգեց հայոց եղեռնը, որն արեց թուրքի կեռ յաթաղանը,
իսկ ով կերգի արդի եղեռնը, որ անում են  այն հայոց չարքերը...

***

20-րդ դարի մայրամուտի հետ մայր մտան նաև բազում ՄԱՐԴ- հայեր...

***

ՍԱՖՐԱԶՆԵՐԻ ՄՈՌԱՑՎԱԾ ՀՈՒՇԱՐՁԱՆԸ

 Մարիամ Աստվածածին վանքը, արդեն քանի-քանի դար բազմել է  բարձր ժայռի կատարին:
Ներքևից դիտողին թվում է` այն, մի տեսակ հպարտությամբ, իր շուրջն է նայում, ուր թագավորում է ժամանակի անտես թաթը, որի տակ էլ անհետանում են հազարավոր պատմամշակույթային  արժեքաքվոր  հուշարձաններ:
Վանքի տակից  դարերով հոսող սառնորակ ու մաքուր ջրերը մինչ այսօր էլ խորհրդավորություն են ներշնչում, բայց այսօր, անգեղակոթցու ավիրող ձեռքի ողորմածությամբ, այն հունը կորցրած ավիրում է շատ պատմական արժեքներ:
Մարիամ Աստվածածին վանքի տակի փոքրիկ քարայրին կից դուրս են ցայտում երեք միանման աղբյուր, որը  մի ժամանակ ուժ էր տալիս վանքի տակի փոքրիկ ջրաղացին:
Եկեղեցու իսկական  դեմքն աղավաղվեց, երբ 90-ականներին "վայ" անգեղակոթցու շնորհիվ  ավազածածկ եղավ գավիթի հուշաքարը, որը սերունդներին հուշում էր 1699թվի Անգեղակոթի գաղտնի ժողովի մասին` Իսրայել Օրու գլխավորությամբ:
Ժամանակին վանքի գավիթում թաղվել են նշանավոր մարդիկ, եկեղեցին ունեցել է մեծ գերեզմանատուն:
Երբ հաստատվեց կոմունիստական դիկտատուրան, վանքը  72 տարի ծառայեց, որպես  ցորենի շտեմարան, այդ ընթացքում գերեզմանատունը դարձավ մեքենաների բանուկ ճանապարհ, իսկ մյուս մասերը ծառայեցին որպես գոմաղբի լցման ու չորացման տեղեր:
Շատ  խաչքարերի վրա կառուցվել են գոմեր:
Ցավոք, այսօր վանքի շրջակայքը պատված է աղբակույտերով և աթարի դեզերով, չնայած այն մի քանի տարի է, ինչ գործում է:
Անգեղակոթցին այսօր անտարբեր ծամում է իր մի կտոր քրտինքով վաստակած հացը և անտարբեր նայում Սաֆրազների մոռացված հուշարձանին...

Իշխանությունը և ընդդիմությունը իրար բերան թքած, ժողովրդի  երեկվա մոլորության արդյունքն են...

***

Բարբաջում են  ազգային խորհրդարանում` տաքուկ ու հարմարավետ, երկրի երեկվա  թյուրիմացությունները, որոնք աննկատ ու սողալով հայտնվեցին այնտեղ...

***

Երկար ժամանակ մնացի կանգնած պատերազմի  մայթին, ուր մահացու չէր, բայց վտանգավոր էր, քանզի այնտեղ թևածում էր սառը մահը, որին կարելի էր տալ ամեն անուն` սով, ցուրտ, մութ, սարսափ, անտարբերություն և կրակոցնե~ր, կրակոցնե~ր...

***

Այս բիրտ աշխարհքում կարիքը այնքան զգացմունք ունի...

Այն ցուրտ է, սոված, մութ է ու անտուն`

 Ահա կարիքը անուն առ անուն...

***

Հին  դեմքերով նոր կառավարությունը ժամ առ ժամ կանգնում է ժողովրդի բկին, որը ոչ կուլ տալ գիտի և ոչ էլ թքել և այսպես ևս հինգ տարի և հինգ տարի հետո, դարձյալ  կիսախեղդ, կիսասոված ու աչքածակ հայը կհավատա  անցած ընտրությունների կրկնվող, խունացած խոստումներին և նորից կգնա ընտրելու նույն ազգային թյուրիմացությանը և այսպես անվերջ և այսպես մինչև վերջ...

Եթե  հարկ լինի  ես կմեկնեմ  պատերազմ, բայց ոչ երկրի  տերերին օժանդակելու, կամ հավատալով  անզուսպ իդեալներին, այլ կգնամ պատերազմ, օգնելու  մարտնչող ու անօգնական զինվորին

***

Հայաստանի բնությունը  պիտի պաշտպանել`

1. Կառավարությունից

2.  Ոստիկանությունից` /մինչև վերջին շարքայինը/

3.  Զին ուժից ` /նախարարից մինչև վերջին սպա/

4.  Բնապահպանության նախարարից` /մինչև վերջին անտառապահը/

Ահա հիմնականում այս վերևների ողորմածությամբ է, որ այսօր Սևանը ծփում է առանց կենդանական աշխարհի,  իսկ հարյուրավոր արհեստական անտառներ վեր են ածվել  կոճղերի...

***

Իմ սրտի մի անկյունում ես ունեմ  իմ սիրելի հերոսները, որոնք մնացել են որպես ազատամարտիկ:

Նրանք չեն հարստահարել հարազատ  ժողովրդին, չեն հղբացել գրաված տարածքների ավարով:

Նրանք  հայի այն տիպն են, որոնք անկախ ամեն ինչից  պատրաստ են կյանքը դնել զոհասեղանին, անկախ ամեն ինչից...

***

Ամեն ասպարեզում  օտար մեղավոր ենք փնտրում արդարացնելու սեփական  բացերը, բայց ուր ?  էր նույն օտար թուրքը, երբ բացվել էր  առաջին նախագահի անհատակ ախորժակը և այնքան նա տարվեց իր  լափելու հատկությամբ, որ անգամ երկար ժամանակ մոռացավ երկրի իսկական տերերին  ի դեմս`  Վիկտոր Համբարձումյանի  և Նառ Հովհանիսյանի , որոնք ավա~ղ  հոգին ավանդեցին  մոռացության, ցրտի ու սովի ճիրաններում:
Ուր էր թուրքը այն ժամանակ ,երբ առաջին նախագահը  հայ ժողովրդից կերտեց չարչի, այս դեպքում կարծում եմ , պարզապես չարչի  նախագահին չարչի ժողովուրդ էր պետք...

***

20-րդ դարը  հոգին ավանդեց հայ ժողովրդին մատուցելով անմոռաց 88-ը, որում երկրաշարժը շարժեց աշխարհի գութը և այդ պահի ուր?  էր թուրքը, երբ հենց ընչաքաղց հայը իր ձեռքով գողանում էր աղետյալին մատուցվող օտարի օգնությունը և որքան վայ հայեր հղբացան աղետի գոտու տարաբախտ ժողովրդին  տրվող օգնության հաշվին...

***

որտեղ էր թուրքը, երբ հայ վերադասը, բացի իր քաղաքացուն օրը ցերեկով գնդակահարելուց, նաև կարողանում էր վտարել երկրից, դարձնելով նրան <<խոպանչի>>, մի թէ այս երևույթը չծնեց արտագաղթ?...

***

Ու էր թուրքը, երբ երկրի հայ տերերը  վարձու պատմագրի վայ գրչով  հերոսացնում էին լևոններին, վանոներին, ռոբերտներին, բլեյաններին , աշոտներին, գալուստներին, հրանուշներին , հերմինեներին` այս ազգադավ ցուցակը կարելի է անվերջ շարունակել, բայց թողնենք այս անօգուտ գործը և հարցնենք դարձյալ` ուր ? էր  թուրքը, երբ վերը նշվածները կայացան, քայլելով իրենց իսկ ձեռքի զոհը դարձած բազում հերոսների դիակների վրայով:

***

Թուրքն?  է մեղավոր  այսօրվա ընչազուրկ, կարիքի ծովում խեղդվող , կիսասոված ազատամարտիկի  վիճակի համար...

***

Հայը եզակի ազգ է իր տեսակով, նա գիտի ծնել հազարավոր հերոսներ և նույնքան  դավաճաններև իր իսկ սնուցած նույն դավաճան ձեռքով, վերջ տալ իր իսկ հերոսի կյանքին...

Ուր?  էր թուրքը, երբ այս հերոս ու դավաճան ծնող  ժողովուրդը դառնում է լպրծուն ու կաշառասեր և այն  ցավոք ունի կրկնվող հաճախականություն` ընտրությունից, ընտրություն ;

ԵՎ վերջապես ուր? է  թուրքը, երբ մեր պետականությունը խեղդվում է արտագաղթի ու  սնանկացման ճիրաններում?...

***

Մեր մեջ մի տեսակ խրոնիկական է դառնում ուրիշներին մեղադրելը` համամիտ եմ, բայց որքանով է մեղավոր  թուրքը, երբ 1921թվին ողջ զորքը լքեց  Մազմանյանին, ստիպելով նրան պատիվը փրկել ինքնասպանությամբ:
Զզվելի է մեր հարմարվողական արյունը, քանի որ երբ երկիրը այրվում էր ցեղասպանության բոցերի մեջ , հայ տղամարդը կռվում էր անգամ  թուրքական բանակում:

***

Որպես ազգ` ով ենք մենք?, խաչագող?, թէ? բոշա, կարծում եմ և մեկը և մյուսը:
Վանքից խաչ գողացող ազգը չի կարող սրբություն ունենալ:

***

Ուր  էր թուրքը?, երբ հայը նախագահի դեմքով սարքեց  եղեռնական հոկտեմբերի 27-ը:
Մի? թէ ոճիրը պիտի անպայման կատարվի օտարի ձեռքով, որպեսզի այն  ցեղասպանություն  կոչենք:

***

Մի? թէ 2008-ի  մարտի  1-ին թուրքը կրակեց  հայ ժողովրդի վրա: Ո`չ, այն գործող նախագահի դեմքով, հայի ոճրագործ ձեռքն էր:

***

Որտեղ ?էր թուրքը 90-ականներին, երբ 6-րդ բաժինը, որպես հայ` օրը ցերեկով փողոցներում <<սամասուդ>> էր անում , գնդակահարելով ըմբոստներին և իսկական հայրենասերներին, նրանց` ովքեր դեմ էին երկրի թալանին:
Ով ?  էր մեզ գնդակով  մահը մատուցում հենց  փողոցում: Թուրքը?...

***

Մենք հայերս` տարօրինակ  հասկացողություն ունենք, տանել չենք կարողանում կենդանի հերոսներին, բայց հենց հաջողվում է վերացնել նրան, մի այլ տարօրինակությամբ նահատակների հիշատակին մոմ ենք վառում,  ոռնո~ւմ ենք ու ոռնո~ւմ.....

***

Եվ մեր ազգային մեղքերը փաթաթելով այլազգիների վզին` փորձում**ենք օտարել այն և օտարից պատասխան պահանջել:

***

Դարերից եկող  քրիստոնեա  հայ ժողովրդին իր խավարի ճիրաններում է պահել հայոց եկեղեցին` ազգին մատուցելով համբերության անսպառ բաժակը:

***

Ավա~ղ, Սասունցի Դավիթը մնաց  որպես  միֆ, քանզի երբեք չունեցանք  նման իրական այրեր և երկիր Նաիրին տանուլ տվեցին Աշոտ Երկաթները` իրենց թուլամորթ ու խռովկան էությամբ, և ո?վ էր տվել նրան "Երկաթ" մականունը: Միթե նա չէր մի ողջ ժողովուրդ թողել դաժան պարսիկի քմահաճույքին: Բայց վայ վարձու պատմագրի ողորմածությամբ` նա պատմության էջում մնաց որպես դրական կերպար:

***

Սասունցի Դավթին հաղթող որքան մելիքներ ծնեց ժողովուրդը ու փաթաթեց հենց իր վզին:

***

Ինչու? երբ ցանկացել են խժռել մեզ մեծ տերություննեը, անպայման դրան նպաստել է մի սրիկա պետական հայ այր:

***

Երբ կարդում ես հայոց պատմությունը, ցավով  տեսնում ես, որ ամեն հայրենասերին բաժին է ընկնում տաս դավաճան և ցավոք այն անհերքելի փաստ է:

***

Մի թէ հայկական խավարամետ եկեղեցին չի նպաստել հայկական հարցի լուծման ձախողմանը, մերժելով  Իսրայել Օրուն, մի թէ նույն եկեղեցին չի խավարել Աբովյանի, Կոմիտասի և շատ նման լուսավոր մտքեր, ստիպելով նրանց աշխատել ու արարել հարևան Վրաստանում:
Մի թէ հայ ժողովրդի ապագայի լույսը միշտ չի խավարել այդ հարստահարիչ եկեղեցին:

***

Ատում ենք թուրքին մեր հայրենասիրության  կոշտ ատելությամբ, բայց ուր էր թուրքը, երբ սպանեցինք  եղիցի լույսը ի դեմս Պարույր Սևակի:

Ոճիրներ, ոճիրներ, որ գործում ենք սեփական ձեռքերով` սեփական ազգի հանդեպ:

***

Ինչու չենք հանդուրժում իսկական հերոսին և նրան խժռում ենք  ստոր դավերով:
Ինչու պատեհ, անպատեհ մեղավոր ենք փնտրում թուրքի մեջ, ուր էր թուրքը, երբ 

հայի դավադիր ձեռքը մահաթորձ  արեց  Անդրանիկ Օզանյանի  դեմ, պարտադրելով նրան` ազգային հերոսին  գիշերով լքել երկիրը  և հոգեմաշ լինել օտար ամայի  խաչմեչուկի մի պանդոկում:

***

Տարօրինակ է  երկրի օրենքն այս,

Ով շատ է լափում, բարձր է դասվում

Օրենքի տերն է նա միշտ համարվում,

Պարտքեր հնարում, կյանքեր կործանում...

***

Վերևից ասում են` պարտք ենք օրենքին,

Ինչպես  հասկանալ?, պարտքով է գրվել,

Օրենքն այդ հնարվել,

Խեղճ մահկանացուներիս

Վզին փաթաթվել

Ու  անտանելի

Մի բեռ է դարձել...

***

Մի թէ օրենքը միայն այն ուժն է,

Որ մեղադրում է թույլին, տկարին,

Որ ուժով է միշտ իր գործը անում,

Ճիշտը ուրանում,

Ու անգետներով մեզ ապականում

***

ԱՅՆՔԱՆ ԷԼ ՄԵԶ ՊԵՏՔ ՉԵՆ...

Այնքան էլ պետք չեն մեզ այս  սուտ սարքերը`
Խորհրդարան  դարձած այս մեծ չարքերը,
Որոնց կոչում  են ուղեղ հարմարանք,
ԵՎ  որտեղից են ի մի հավաքել,
Կարծես ջոկել են ու համակարգել,
Այս  համակարգի հարմարանքի մեջ,
Կարծես կցված են մեկը մյուսից:
Երբ ժողովուրդը լսում է նրանց,
Շատ չեն ամաչում, խայթելով միմիանց...
Այս երկրի համար ավելորդ չէ սա
Համբերող ազգի հատուկ չափն է սա,
Որ միշտ ինչ որ հարց անվերջ քննարկվի
ՈՒ վերջում ասվի` դեռ վերջը չէ սա....
Այնքան էլ պետք չեն մեզ այս սարքերը,
Ազգին բեռ դարձած այս նոր կարգերը,
Այս համակարգող նոր ուղեղները,
Զարկերակ մարող այս մոդելները,

Մի  թէ մեզ պետք են?...

***

Քսանամյա հայրենիքիս կառավարության մասին խոսելիս, ես վախենում եմ օգտագործել  Մարդ կոչումը:

Ժողովուրդը խելքի կգա ու  ինձ կքարկոծի

***

Դու մի աշխատիր  նահատակների անունով երթվել, միայն նրա համար, որ գանձարանից  հեշտ օգտվելու պատրվագ  ունենաս...

***

Որտեղ ես տեսել մարդ մի բանական,

Ավերի երկիրն իր հայրենական,

Մայր լեզվով խոսի, մայր լեզվով սիրի

ԵՎ նույն լեզվով էլ նա դավեր նյութի...

***

Մարդը անճար ու տկար է դառնում,
Երբ հյուծված մարմինը արև է տենչում,
Երբ գանձ ու գահը էլ չի որոշում,
Երբ ամենն արդեն անցյալ է կոչվում...
շշնջում անվերջ վերջին ակոսից,
Մարդը տրտմած տրվում երազին,
Որում զետեղված անկատար ուղին
Փայփայում է նա, մնում անուրջին,
Երբ կիսատ ճամփից սին սփոփանքի
Ելնում է ուժը, տանում դեպի վիհ...
Արդեն թույլ տկար և գլխապատառ
Մարդը ճգնում է բռնած երազից,
Որում ցնորք է, մեկ էլ ծիածան:
Տքնում է` սակայն չի հասնում երբեք,
Մինչև մարում է լույսը աչքերի,
Մինչև խամրում է գույնը անուրջի...

..................

Մի թէ ժողովուրդը  կառավարության համար ինչ որ բանի պետք է, բացի ընտրությունից,  ընտրություն, որպես կիսաքաղց գլխաքանակ

...............................

Երանի  գոնե  մի օր էլ ես ապրեի  հեռուստացույցի Հայաստանում` աշխատանք կունենայի, հիպոտեկով տուն կգնեի, կյանքում գեթ մեկ անգամ  իրական վերադաս կտեսնեի:
Ծառուկյանի բարեգործությունից գեթ մեկ անգամ կօգտվեի, կհավատայի Յիրիկյանի  ,,անկաշառ,,  բարեգործությանը և որպես գյուղի մարդ կհավատայի  ՀՀԿ-ի նախընտրական խոստումներին և այդպես լավ կապրեի....

....................................................

Հայաստանի  անկառավարելի կառավարությունը  քայլում է  ժողովրդի վրայով և յուրաքանչյուր քայլից հետո,  որքան ցավոտ է , և որքան խորը  նրա  թողած ոտնահետքը?

.................................................................................

Կեցցե', առաջին նախագահը

Ես` 90-ականների ազգիս մրսացած զավակը, իրավացիորեն ժխտում եմ ԼՏՊ-ի հայ լինելը և նրան տալիս եմ "Գայլ" մականունը: Նաև, քանի որ այդ տարիներին ես մեծ հավատով ու լավատեսությամբ առաջին անգամ գնացի ընտրության և ընտրեցի անկախացած  հայրենիքիս առաջին նախագահին:
Որքա~ն վիրավորվեցի և ընդմիշտ խռովեցի առաջին նախագահից, երբ նա իմ վստահությունը և իր պաշտոնը չարաշահեց և ինձ դարձրեց սնանկ ու հիասթափված:
Այն օրվանից, առհամարհելով նրան, ես դադարեցի ընտրություններին մասնակցել:
Իմ խիղճը քաղաքական դաշտում մաքուր է, բացի առաջին մեղքից:
Այլևս չեմ ընտրում:
Առաջին նախագահը իսպառ փոխեց իմ կարծիքը, և ես վաղուց դադարել եմ հավատալ կառավարությանը և ընտրություններին:
Կեցցե~, առաջին նախագահը...

Թող որ չլիներ...

Թող որ չլիներ այն հուսախաբ անող 88-ը...
Որը իր ավերիչ երկրաշարժով, հայոց դարավոր վերքին ավելացրեց ևս մեկ չսպիացող վերք...
Թող որ այդ երկու ութով չպայթեր  ղարաբաղյան խնդիրը...
Թող որ  88-ով  չսվինահարվեր մի ողջ ադրբեջանահայություն
Թող որ 88-ի  վայրի ազատության  սաղմը մեռներ իր որջում
Թող որ  չլիներ մեծ տերությունների  գիշատիչ որոշումը և երկու դարավոր հարևանների արյունը չհեղվեր ի շահ իրենց քաղաքականության
Թող որ այդ նույն հարևան  երկրների ժողովրդի զավակները հերոսանային ու փառք վայելեյին, ոչ թէ հետմահու, այլ  խաղաղ կյանքում...
Թող որ ղարաբաղյան գոյամարտը 88-ով, հայ ու ադրբեջան ժողովրդից  չտարանջատեր ազգային տիղմը և կարգեր ժողովրդի գլխին...
Թող որ այդ չարաբաստիկ    88-ը  շրջանցեր  հայ ժողովրդին..
Թող որ......

ՈՍՏԻԿԱՆԸ

Քո` ռազմական անշունչ կեցվածքով,

Շատ ես նմանվում դու մեխանիզմի,
Քո սև մահակով ահ ես սփռում,
Եթե շատ է պետք կյանք չես խնայում, բայց ընկածինը,
Ցույցերի պահին հերոս ձևանում,
Աջ ու ձախ խփում, համբավ վաստակում:
Ճիշտ շատ ես նման դու մեխանիզմի,
Լավ մատակարար քո վերադասին:
Դու անտեսում ես մեծ մեղավորին,
Եթե քծնել է ու բան խոստացել,
Միևնույն է, թե ինչ է գողացել...
Դու շուտ ես տեսնում այն անզոր ձեռքը,
Որ փախցնում է չնչին մի պատառ գոյատևելու...
Եվ, ներարկելով քեզ մտքեր անմիտ,
Այս նույն մտքերով քեզ միշտ շահում է ,
Շահում, բայց ոչ երբեք հարգելու համար,
Այլ ինչ որ մի տեղ կարգելու համար...
Դու աջն ես դարձել մեր այն այրերի,
Որոնց շատ է պետք ուղիղ վայրենի,
Որ վերացնի միտքը հայրենի,
Որ միշտ կաշկանդի միտքը այն այրի,
Այն միտք արարող, բայց ոչ ավիրող...
Մի?թե չի ծնել քեզ ժողովուրդն այն,
Որ քո ծնունդով կրակն է ընկել...

                       ***

Կրակն է ընկել, բայց ո'չ մոխիր դառնալու համար,

Այլ միայն հույսով, որ մի օր քեզանից քեզ է կերտելու,

Կերտելու է նա ժողովրդավար, իր ազգը սիրող,

Վերևը ատող, 

Ճիշտը սփռող,

Բայց ոչ երբեք իր հացը մուրող,

Ծերունու ձեռքից պատառը խլող:

Բա'վ է այս ցավը,

Հասի'ր ինքդ քեզ

Եվ քո կոչմանը...

Մենք ինքներս ենք ծնում ու աճեցնում  հայ տզրուկներին, որոնց հետո կարգում ենք մեր արյունատար երակներին, և  երբ նրանք մեզ արյունազրկում են, նոր հասկանում ենք, որ մեռնում ենք հյուծվելով:  ՈՒզում ենք նորից ելնել ու սատկացնել այդ տզրուկներին /վերադասին/, և դա կոչվում է հեղափոխություն:

........................

Էս ժողովուրդը` մեկ է  էլ խելքի եկողը չէ: Ամեն չորս տարին մեկ ականջները կախ  լսելու է ու հավատալու  ընչաքաղց թեկնածուների սին գաղափարը:

Ես այս դեպքում միայն մի ելք եմ տեսնում` ելք գտնել` դաս տալու  խաբվելուն սովոր ժողովրդին...