Վրանում, հարևաններս մնացին նույնը՝ մի կողմը պարսիկներն էին,
մյուսը՝ մակեդոնացիները, անմիջապես իմ մահճակալին կից՝ սիրիացի ընտանիքն էր։ Միայն
վրացի ընտանիքի հարևանն այժմ իմն էր։ Նրանք հայր և դուստր էին, եկել էին Սիրիայից։
Հայրը քչախոս էր, երբեք չէր ժպտում։ Աղջիկը հոր հակապատկերն էր՝ նրա բարձր ծիծաղը հաճախ
տարածվում էր ողջ վրանով։
-
Hallo!...,- բացականչեց
նա մահճակալի երկրորդ հարկից, երբ իմ նախկին կեցությունից մեկ քայլ առաջ էի գնացել՝
մահճակալից նստելով աթոռին և դեռ դա քիչ էր՝ սեղանի մոտ։ Հայացքս բարձրացրի, նա պառկեց,
գլուխն իջեցրեց՝ համարյա հավասարվելով ինձ,
ձեռքի քաղցրավենիքի տուփը պահեց իմ դիմաց։
Տեսնելով նրա թափած ջանքը՝ մի կոնֆետ վերցրի։ Նա նորից մեծ ջանք գործադրեց ետ
գնալու համար, որպեսզի գլխի վրա չհայտնվեր
սեղանին, այսինքն իմ դիմաց։ Երբ հաջողվեց նորից նստել տեղը, սկսեց բարձր ծիծաղել և
արագ ուտել փափուկ կոնֆետները։ Աղջկա սիրտը չկոտրելու համար ինձ մնում էր ամեն անգամ
ժպտալ նրան։
-
Ես Այան եմ,- հազիվ
էր արտաբերել նա իր անունը, երբ դրսից խոշոր քայլերով եկավ խոժոռադեմ հայրը, աղջկա թևից բռնեց, երկրորդ հարկից
քաշեց ցած, հրեց մահճակալի առաջին հարկը, սկսեց ծեծել։ Այան սկսեց բղավելով լաց լինել,
սակայն ոչ ոք չփորձեց միջամտել։ Հայրը հևասպառ, քթի տակ խոսելով նորից դուրս գնաց։
Այան երկար ժամանակ լաց էր լինում և ինձ թվում էր՝ նա այնտեղից
երբեք դուրս չի գա, բայց հանկարծ լռեց, նորից բարձրացավ իր տեղը, ժպտաց ինձ, շարունակեց
կոնֆետ ուտելը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий