Ճաշից հետո եկավ Նաիրին՝ առանց ընկերների։ Նա մի տեսակ խուճապահար
էր։
-
Ի՞նչ է պատահել,
մյուսներն ու՞ր են,- տեսնելով, անհանգստացա ես։
-
Անցակետում են,
ես հազիվ փախա արգելապատի վրայով։
-
Լուրջ բա՞ն է պատահել։
-
Պատկերացնու՞մ եք՝
վրացիները մարկետում գողություն արեցին, անցակետին չհասած՝ ոստիկանները եկան։
-
Իսկ ի՞նչ էին գողացել,-
տուրք տվեցի իմ հետաքրքրասիրությանը։
-
Առանձնապես մեծ
բան չէր՝ շամպուն,- ուսերը թոթովեց վրդոհված Նաիրին։
-
Էլ ինչու՞ ես անհանգստանում,
թող չգողանային։
-
Իմ անցաթուղթը Գիոի
մոտ է, եթե ստուգեն, կգան նաև իմ հետևից, իսկ դա լավ սկիզբ չէ ազուլի համար։
-
Կարևորը մաքուր
ես, անհանգստանալ պետք չէ, պարզապես զգու՛յշ եղիր,- իբր խորհուրդ տվեցի ես։
Նաիրին բարձրացավ անկողինը և քնեց կամ քնած ձևացավ։ Բավականին
ժամանակ անցավ, այդպես էլ ոչ ոք չեկավ նրա հետևից, իսկ հետո եկան վրացիները գինովացած,
կարծես ոչինչ էլ չէր պատահել, հանգիստ ներս մտան և անհետացան սավանապատ իրենց բաժնում։
Комментариев нет:
Отправить комментарий