Ագռավամարդը

 

Երկու ուժեղ ճանկեր մխրճվեցին Էդգարի մաշկի մեջ: Նա ցավից ճչաց։ Անծանոթ արարածը նրան օդ բարձրացրեց, բայց պատանին որքան էլ ջանում էր, նրան չէր հաջողվում տեսնել իրեն ճանկած կենդանուն: Նա կարողանում էր տեսնել միայն թափահարող մեծ  թևերը:

Հետզհետե անտառը վերածվեց մշուշի, ապա անհետացավ պատանու տեսադաշտից: Թռչունն  ուղղություն վերցրեց դեպի բարձր ժայռերը: Հասնելով գագաթներից մեկին, սկսեց  իջնել, ապա ցածր տարածությունից բաց թողեց պատանուն: Երբ Էդգարը ոտքի կանգնեց, իր առջև տեսավ տարօրինակ հսկա մի թռչունի: Թռչունը կանգնելով գետնին, հավաքեց թևերը, որոնք հետզհետե նմանվեցին մարդկային ձեռքերի, միայն եղունկները մնացին որպես մագիլներ, իսկ փոքր գլուխը, կտցանման քիթը հուշում էր իրականում նրա ով լինելը: Նրա երկար հասակը ծածկում էր մինչև ոտքերը հասնող թիկնոց հիշեցնող փետրանաման սև զգեստը:

- Ո՞վ ես դու, ինչու՞ ինձ այստեղ բերեցիր,- վրդոհված հարցրեց պատանին, ձեռքով շոյելով ցավացած տեղը:

- Հա՜, հա՜, հա՜…, ով եմ ե՞ս, իսկ դու իսկապե՞ս ուզում ես իմանալ, թե ով եմ ես:

- Ուզում եմ,- ավելի համարձակ պատասխանեց Էդգարը:

- Դե եթե այդքան շատ ես ուզում՝ իմացի՛ր՝ ես Ագռավամարդն եմ, իսկ դու ասա քո անունը:

- Եթե չգիտես ո՞վ եմ, ինչու՞ ես ինձ բերել այստեղ,- պատասխանեց նա և ձեռքն ակամա տարավ գրպանը, բայց կարծես ինչ որ բան հիշելով, մնաց քարացած:

- Անունդ ասա և ես քեզ ետ կտանեմ քո նախկին տեղը,- Ագռավամարդը մոտեցավ նրան և շողոքորթ պտտվեց նրա շուրջը,- Անունդ ասա,- կրկնեց նա, ֆշշացնելով ատամների արանքից։

- Անունս Էդգար է,- պատասխանեց պատանին պտտվելով նրա հետ.

- ԸՀմմմ․․․,- Ագռավամարդը մատը դրեց շուրթին, մնաց անշարժ.

- Իմ անունը քեզ որևէ բան հուշու՞մ է,- տղան զարմացավ նայելով նրան:

- Այո՛ հուշում է, այն հուշում է, որ դու պետք չես այս գործին և ես չպետք է փնտրեմ քեզ, այլ…,- Ագռավամարդը մի պահ լռեց, ապա շարունակեց,-  Բայց ես քեզ այստեղ կթողնեմ,- ապա  անտարբեր տարածեց թևերը, օդ բարձրացավ:

- Իջեցրո՛ւ ինձ այստեղից, չէ՞ որ դու խոստացար,- բղավեց պատանին Ագռավամարդու հետևից, անզորությունից ոտքերը գետնին խփելով: Սակայն  շուտով թռչունն անհետացավ  տեսադաշտից: Նա հուսահատ մոտեցավ , նստեց քարափի պռկին:

« Ի՞նչ էր նշանակում այդ վհուկի ասածը, եթե ես չեմ, ապա ո՞վ»․շշնջաց նա գլուխը առնելով ձեռքերի մեջ․  « Ա՜խ այդ Էմմին, տեսնես նրա հետ ի՞նչ պատահեց»․ նեղսրտած մտածում էր պատանին, երբ շատ մոտիկից լսվեց  թռչունի ծղրտոց: Նա միայն հասցրեց ոտքի կանգնել, երբ մի սուր հարված իջավ գլխին, ցավից երերաց ու վայր ընկավ՝ հարվածը կրկնվեց, այս անգամ որովայնին, նա երկու ձեռքով բռնեց ցավացած տեղերը և նայեց  հարվածողին: պատանին իր վրա կախված տեսավ երկու այլանդակ ու մեծ գլուխներ՝ անճոռնի ու տափակ կտուցներով: Նրան թվաց այդ գլուխները բուսնել են մեկ մարմնից:

 Անսովոր մեծության՝ անճոռնի գլուխներից սարսափած  նա մի կերպ ետ սողալով ոտքի կանգնեց, ցավից կուչ եկած փորձեց փախչել, բայց  սայթակեց, գլորվելով  ուղիղ փոսի մեջ: Էդգարը մնաց այնտեղ կծկված, երկու ձեռքով որովայնը բռնած:

Սկսեց օրը մթնել: Երբեմն լսելի էր նրա տնքոցը, որից անճոռնի գլուխների ծվվոցն ու սվսվոցն ավելի ականջ ծակող էր դառնում…

 

Ամֆիբիսը

  Բարձունքին քնածներից մեկը ոտքի կանգնեց ու քայլեց, նա քայլում էր ժայռի բերանով և թվում էր թե ուր որ է գլորվելու է ձորը: Հանկարծ լսվեց ուժեղ կռռոց  ՝ հսկա թռչունը ճանկեց քայլողին և անհետացավ խավարում, նորից տիրեց լռություն: Քնատ Էդգարին այդ ամենը երազ թվաց, բայց երբ նա առավոտյան իրեն մենակ գտավ բարձունքին ակամա վերհիշեց գիշերային կարծեցյալ երազը:

Պատանին քայլերն ուղղեց այն կողմ , ուր իր աղոտ հիշողության մեջ գիշերվա խավարը լափել էր աղջկան: Նա քարաքոսներից բռնվելով, սկսեց չորեքթաթ սարից իջնել:

Էդգարը հայտնվեց  հարթ տարածությունում, ուր լուսաբացն իր սպիտակ սավանն էր փռել շուրջ բոլորը: Մոտիկից լսվում էր  հոսող ջրի քչքչքցը, նա քայլեց  դեպի լսվող ձայնի կողմը և մնաց զարմացած, տեսնելով վճիտ առուն:

«Որտեղի՞ց այս այրվող հողի վրա այսքան մաքուր ջուր»,- մտածեց նա, նայելով շուրջը, ուր ոչ մի շունչ կենդանի չկար: Պատանին չոքեց, ուզեց հագեցնել ծարավը, բայց միայն հասցրեց թրջել չորացած բերանը, երբ ջրից նրան նայեցին չորս կլոր ու չռված աչքեր: Նա սարսափած ետ ընկավ մեջքի վրա.

- Սա հրեշ է,- շշնջաց պատանին, ետ հենվելով թևերին:

Հոսող ջրից դանդաղ բարձրացավ մի հսկա բզեզ։ Նրա տեսքից Էդգարը կուչ եկավ:

- Ո՞վ ես, ինչու՞ ես խանգարում իմ քունը,- հարցրեց կենդանին վրդոհված,- Նորի՞ց դու մարդ արարած, ասա՛ վերջապես քո ուզածն ի՞նչ է,- նա խոսքի հետ մեկտեղ  ջրի մեջ կանգնեց իր տասնյակից ավելի ոտքերի վրա:

Պատանին նայելով հսկա բզեզին, իրեն շատ փոքր ու անօգնական զգաց և ետ, ետ գնալով միայն կմկմաց.

- Ե՛…ս, ե՛…ս… միայն ցանկացա ծարավս հագեցնել:

- Ա՛խ դու՛ մոլորյալ ագահ հոգի, մի՞ թե քեզանից պրծում չունեմ: Սա է մնացել ինձ, միայն այս առուն մաքուր: Դու թունավորեցիր իմ գետերն ու լճերը, ծովերն ու օվկիանոսները և հիմա հայտնվել ես այստե՞ղ: Հանգիստ թող ինձ, լսու՞մ ես,- ցասումով լի,  դժգոհ ըմբոստացավ կենդանին:

- Ասա՛, ո՞վ ես դու, ջուրը՞, թե՞ ջրի պահապն հրեշտակն է խոսում,- հևալով, հազիվ բառերն իրար կապեց պատանին:

- Համարիր և մեկը, և մյուսը: Ես Ամֆիբիս բզեզն եմ:

- Բզեզը՞, այդքան մեծ բզե՞զ:

- Այո՛ և իմ տարերգը ջուրն է,- պատասխանեց նա, շարժելով իր երկար ոտքերը, պատանուն ոտքից գլուխ թրջելով:

- Ինձ կարող է օգնել միայն  լուսատու սրտիկը,- կարծես հիշելով, շշնջաց պատանին, բայց մինչ նա առաջ կմեկներ ձեռքը, Ամֆիբիսի ոտքերից մեկը նրան տապալեց գետին: Էդգարն արագ ոտքի կանգնեց և սկսեց փախչել:

Բզեզն իր կլոր աչքերով հետևելով նրան, միաժամանակ բզեզին հատուկ տնքոցներով սկսեց բացել իր չորս թևերը, որից երկուսը թափանցիկ էին, իսկ երկուսը կոշտ, ինչպես կրիայի զրահը: Նա բարձրացավ օդ և սկսեց այնտեղից հետևել տղային:

Շուտով Ամֆիբիսի բզզոցը լսվեց նրա գլխավերևից և նա ձեռքն առաջ մեկնեց.

- Վառվի՛ր սըըըր…,- Էդգարի խոսքը կիսատ մնաց, երբ բզեզը նրան նորից իր ոտքերով տապալեց գետին: Ամֆիբիսն արագ թափահարելով թևերը, մինչև կբացեր առջևի մեծ շոշափուկները պատանուն ճանկելու, վերջինս մեջքի վրա ընկած առաջ մեկնեց ձեռքը և գոչեց.

- Վառվի՛ր սրտիկ:

Էդգարի ափի մեջ վերջապես բոցկլտաց երկնագույն կրակը, որից բզեզի շոշափուկները ետ քաշվեցին  և ավելի բարձր բզզոցով վեր բարձրացավ, այնտեղից սկսեց հետևել պատանուն:

Այդ պահին պատանուն  իր մեջ առան կանաչ ու սաղարթախիտ ծառերն ու թփերը, որոնք տեղ-տեղ այրված ու սևացած էին: Էդգարը զարմացած շուրջն էր նայում, երբ լսվեց նրան ծանոթ մեղեդային ձայնը.

- Աշխատիր թաքնվել ավելի խորքում:

- Ա՜…, իմ բարեկամ Գրի՜նյու՜ս դու՞ ես,- ուրախացած պատանին ձեռքով շոյեց ծառերին:

- Այո՛, բայց ես չեմ կարող քեզ երկար թաքցնել և դու այդ լավ գիտես, բայց առայժմս քո ելքը սա է,- ձայնը հեռանալով մարեց:

Էդգարը զգաստացավ ծառերի ուժեղ խշշոցից. «Մի՞թե այդ բզեզը նորից գտավ ինձ»,- մտածեց պատանին և սկսեց արագ խորանալ թավուտում…: