Ապրած կյանքի համը (շարունակություն)

-       Դե՜,- ծոր տվեց Լիզան,- Եթե կարդացել ես, կարո՞ղ ես այն վերադարձնել,- կմկմաց նա ցրտից կամ ավելի շուտ շփոթվածությունից ձեռքերն իրար շփելով։

-       Ո՛չ։

-       Ինչու՞,-  անհանգստացավ Լիզան,- Այդ նամակի միտքն է քոնը, իսկ այն, որպես թուղթ ետ տուր խնդրում եմ,- թախանձեց նա։

-       Չեմ հասկանում, ինչու՞ ես մտահոգ, ի՞նչ է պատահել։

-       Չգիտեմ, բայց․․․,- Լիզան լռեց, ու մնաց գլխահակ, ափսոսանքով լի հայացքը հառած ցած։

-       Պարզապես այն ինձ մոտ չէ, տանն եմ թողել,- հանգիստ պատասխանեց Կիմը, փորձելով գրկել նրան։ Լիզան անհանգստացած նայեց նրան, բայց մութը թույլ չտվեց Կիմին, տեսնելու այդ հայացքը։

-       Ինչպե՞ս թե տանն ես թողել․․․

-       Այստեղ անհանգստանալու պատճառ չեմ տեսնում,- թևերը տարածեց ԿԻմը, նորից գրկելով Լիզային, այս անգամ ցուրտ խավարը տարալուծեց նրանց իր մեջ։  Ինչպես միշտ, նրանց հանդիպման մշտական վկաներն էին կամ հորիզոնն իր կիսատ մայրամուտով կամ աստղերն արթնացող ծիկրակոցներով։ Կիմի և Լիզայի հանդիպումը նորից լափեց խավարը։

Ամառային վերջին այրող օրերից գողանում էր մոտեցող աշունը և  մնացած օրերը դառնում էին  կարճ ու խաբուսիկ։ Կիմը թիկնած վանքի պատին դիտում էր ներքևի որբացած  ջրաղացին։ Միայն երբեմն մի հայցք էր գցում ոլորապտույտ կածանին, նրա հայացքը պատում էր թախիծով և սպասումը փոխվում էր ափսոսանքի։ Համարյա մթնել էր՝ երևաց Լիզան, նա քայլում էր նկատելի կուչ եկած։ Կիմը շտկվեց, ընդառաջ գնաց նրան։ Նրանց հայացքները հանդիպեցին, ձեռքերը սահեցին միմիյանց ձեռքերի մեջ։ Լուռ քայլեցին, հետո կես ճամփին կանգ առան, նայեցին բարձր ապառաժին, ետ դարձան դեպի գավիթ, ներս մտան դռան ճեղքից։ Ծղոտե անկողինը ցրիվ էր եկած, Սիրո ճրագների ամանը դատարկ էր ու սևացած։ Լիզան նայեց վեր՝ երկինքը մթնել էր․

-       Ինչու՞ աստղերը չեն երևում, նրանք է՞լ են տխուր։

-       Ի՞նչ է պատահել, ի՞նչ տխրության մասին է խոսքը, էլ ո՞վ է տխուր,- սկսեց Կիմը։

-       Չգիտեմ,- ուսերը թոթովեց Լիզան,- Դու հեռանու՞մ ես ինձանից։

-       Փաստորեն տխուրը դու՜ ես․․․,- ծոր տվեց ԿԻմը,-  Եվ ե՞ս եմ ստիպել քեզ տխրել։

-       Ի՞նչ է պատահեց քեզ, չէ՞ որ դու խոստացար, բայց հանկարծ անհետացար, այն էլ երկար ամիսներով։

-       Գործեր ունեի։

-       Ի՞նչ գործեր,- Լիզան կարծես  փորձեց հայացքով պատռել խավարը և նայել Կիմի աչքերի մեջ, բայց միայն ժպտաց,- Ի՞նչ գործեր, չե՞ս կարող ասել։

-       Առանձնապես ոչ մի։ Մի խոսքով դա արդեն կարևոր չէ,- Նա վերջին բառերը համարյա արտասանեց շշուկով և թևը գցեց Լիզայի վզով,- Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ ես տխուր։

-       Չգիտեմ,- նույնպես շշնջաց Լիզան, գլուխն ավելի մոտեցնելով Կիմին։

Դարձյալ ասում ես չգիտեմ։ Գիտե՞ս, արի ետ դառնանք վանք,- առանց սպասելու Լիզայի խոսքին, նա բռնեց նրա ձեռքը և վազեց ետ, իր հետ տանելով նրան։Նրանք կանգ առան վանքի կենտրոնում՝ Կիմը պրպտող հայցքով նայեց շուրջը, իսկ Լիզան վառեց մոմերը։ Մոմերի աղոտ լույսի տակ երևում էր ժամանակից և մարդու ձեռքից քարուքանդ եղած պատերն ու  գմբեթաձև առաստաղը․․․ 

Ապրած կյանքի համը (շարունակություն)

-       Ամենու՞ր ես, իսկ ինչու՞ նաև այստեղ՝ ինձ մոտ չես,եթե ամենուր ես,- հայացքի տակից շշնջաց Լիզան, փորձելով  նորից ժպտալ։

-       Թեկուզ քո կանչով, բայց ահա՝ նաև այստեղ եմ,- պատասխանեց նա և թիկնեց պատին, ԼԻզայի թևից բռնելով, քաշեց դեպի իրեն,- Դե խոսիր, ինչու՞ ես կանչել,- առանց պատասխանի սպասելու գրկեց նրան, ուզեց համբուրել, Լիզան ետ քաշվեց, հենվելով պատին,  հետևում պահած մի քանի էջ նամակը թափվեց գետին։

-       Սա ի՞նչ է,- նամակը բարձրացնելով, հարցրեց Կիմը։

-       Հենց այնպես,- սկսեց Լիզան,- Տուր, հետաքրքիր ոչինչ,- ապա ձեռքը մեկնեց ետ վերցնելու այն։

-       Դե՜, եթե ոչինչ, անհանգստանալու բան էլ չկա, կարելի է պարզապես նայել,- ասաց նա, և փորձեց աչքի տակով անցկացնել։

-       Ո՛չ Կիմ, միայն ոչ այդպես։ Նախ լսի՛ր ինձ,- Լիզան որքան էլ աշխատեր չնսեմանալ, շրջանցելով խնդրելը, բայց նրա խոսքերից աղերսանք էր կաթում,- Այն իմն է՝ ես եմ գրել, վերադարձրու,- ձեռքը երկարացրեց, ետ ստանալու նամակը։

-       Ինչու՞ ես այդպես անհանգիստ, ինչ որ մեկի՞ն ես գրել,- ավելի լրջորեն տրամադրվեց ծանոթանալու նամակի բովանդակությանը։

-       Ո՛չ, այն քեզ եմ գրել, բայց հետո․․․,- Լիզան ափսոսանքով լռեց․․․

-       Հետո ի՞նչ,- ավելի հետաքրքրվեց Կիմը, մոտենալով պատին հենված Լիզային։

-       Հետո, համարեցի պետք չէ, բայց չհասցրեցի ոչնչացնել,- կմկմաց Լիզան, այս անգամ հևալով։

-       Ուրեմն հետաքրքիր է, եթե իմն է, անպայման պետք է կարդալ,- ինքնավստահ ժպտաց Կիմը և  քայլեց տուն տանող ճամփով,- Արի գնանք, այստեղ ցուրտ է, բայց չքնես, ես կգամ ձեր տուն-  ասաց նա և կորավ մթության մեջ։ Լիզան վախվորած մի հայցք գցեց նրա հետևից, քայլեց դեպի տուն․․․

Կիմը  հևալով ներս ընկավ երկհարկանի տան բակում, դարպասն առանց փակելու բարձրացավ երկրորդ հարկ, սրտատրոփ բացեց նամակը, ուզեց կարդալ, հետո միայն նկատեց, որ մութը խանգարում է։ Քթի տակ ժպտաց, ապա վառեց լույսը և մի շնչով կարդաց այն, այնուհետև կարծես հաճելիից հագեցած ժպտաց, խորը շունչ քաշեց, ետ հենվելով աթոռին, աչքերը փակեց։

-       Ես հաղթեցի, բայց․․․,- հանկարծ Կիմը տեղից վեր թռավ, նամակը սեղանից խլեց, ծալեց, նայեց շուրջը, հետո հանգիստ մոտեցավ, դրեց բարձի տակ, հաղթական նայեց ժամին, քայլեց դեպի դուռը։

Լիզան այլևս նահանջելու տեղ չուներ։ Նրա համար գիշերը ցերեկ էր՝ ցերեկը գիշեր․

« Նա խոստացել էր և պետք է գար»․ մտածում էր նա, հաճախ նայում   ձյունապատ ճամփին։

-        Ահա և նորից եկա,- հևալով շշնջաց Կիմը և փարվեց կուչ եկած Լիզային,- Ինչու՞ ես կծկվել,- զարմացավ նա,- Չէ՞ որ ես եկա, ուրեմն քո նամակի բովանդակությունն ինձ  դուր է եկել։

-       Ցուրտ է․․․ Իսկ քո շունչը կտրվում է,- նկատեց Լիզան, կուչ գալով Կիմի գրկում, բայց նույն պահին շանթվածի պես ետ քաշվեց․

-       Որքան հասկացա, դու կարդացել ես իմ նամակը։

-       Այո՛, և ես երջանիկ եմ, իսկ ի՞նչ կա որ, դու ուրախ չե՞ս ինձ տեսնելու․․․