Եվրոտեսիլ 2012, Բաքու

Մի?թե աշխարհի մյուս քաղաքներում խավար է ու ցուրտ, մի?թե մոլորակի միակ նավթ ունեցողը Բաքուն է, մի?թե աշխարհի խոհանոցները դատարկ են ու անհամ, հազար ու մի բաներ, որ ծնվեցին 2012 եվրոեսիլից հետո, երբ Ադրբեջանը աշխարհին ապացուցեց, որ ինքը այն է, ինչ որ կա այսօր` առանց պատմական անցյալի, ասենք` քոչվոր ցեղին ի?նչ պատմական անցյալ: 

Ոչինչ, վատ չէին ներկայացնում բացիկներում մեր հայկական դուդուկն ու վրացական պարը, շատ շքեղ էր ներկայացված կարմիր նուռը , որով խորհրդանշվում է Փարաջանովի արվեստը. ախր նա է աշխարհին ասել...

Էկրանից ճչում էր գերքաղաքականացված Եվրոտեսիլը, որում պարզ ասվում էր նրանց` պարտվողի, կերպարի մասին, այն բանից հետո, երբ յուրաքանչյուր երրորդ բացիկում գրվում էր Գարաբախ, Գարաբախի ձիերը, մի հարցնող լինի երգ ներկայացնողը ի?նչ կապ ունի "Գարաբախի ձիերի" հետ: Պարզ տեսա նրանց ցավը պարտության ճիչով...

Ավա~ղ, իրենը չունեցող քոչվոր ցեղը ի?նչ կարող է ներկայացնել աշխարհին, եթե ոչ ուրիշի գողացված արժեքը: Ախր, աշխարհքն է ճանաչում Ջիվան Գասպարյանին յուր դուդուկով, ախր աշխարհքի համն ու հոտերից մեկն էլ մեր հայկական խոհանոցն է, ախր, ախր և քանի ախրեր, որ նրանք հասկանան, որ Բաքուն, որպես քաղաք կառուցվել և կերտվել է հայ վարպետների կողմից, ախր նրանք ընդամենը մեր թողածը ներկայացնում էին մեզ թուրքական կլկլոցի տակ:

Համոզվեցի` սովետականացումը և ապրած դարը ոչինչ չի տվել այդ ազգին որպես մշակույթ, պարզապես այլ ազգերի ողորմածությամբ ձեռք են բերել կենցաղ: Ադրբեջանցին, որպես քոչվոր, այդպիսին էլ մնացել էր, քանզի մշակույթի էջը դատարկ էր: Էգոիզմը և նենգ ծածկամտությունը դրոշի տեսքով ծածանվեց ամեն ծակ ու ծուկ: 

Որքան էլ լոիսերի մեջ խեղդեին Բաքուն, միևնույն է այն որպես աշխարհքին ներկայացվող արժեք ճղճիմ էր ու ոչինչ չասող, իսկ լույսերը... մի?թե այն սև ծովի ողորմածությամբ էչր...

Բաքվի ամեն անկյունից լսվող թուրքական կլկլոցով ոռնում է այդ ազգի բութ միաջականությունը և շինծու խաղաղությունը...