Մարդը տխրել է՝ մերթ դուրս է նայում,

Մերթ շալակն առած հոգսը մտմտում,

Իսկ աշունն ամենուր ոսկի է ցանում

ՈՒ երգում երգը քամու բերանով պաղ ու անտարբեր․․․

                        ․․․

Քամին ծածուկ քշեց տարավ տապը ամռան,

ՈՒ ետ գալուց հետը բերեց զովը պաղած,

Թռչունների չուն երկնքում, անձրև առատ,

Գունատ արև սառած շողքով՝

Մի՞ թե աշունն է արթնացել քամու շնչով․․․

                     ․․․

Ճերմակ արև, փաթիլ ձյունի,

Կախվել ճերմակ ամպի ծերից

Եվ ուզում է գլորվել ցած,

Բայց արևը վեր է  քաշում, թողնում կախված․․․