Կաման եկավ երեխաների հետ (596-րդը)

Երեկոն նորից իր պաղ թևերը փռեց ամենուր։ Մնացի աննկատ իմ անկյունում։ Այլևս ոչ ոքի չէի սպասում, երբ մեկը թակեց իմ սեղանը, գլուխս դուրս հանեցի՝ Կաման էր՝ երկու երեխաների հետ։

-          Կարելի՞ է։

-          Իհարկե,- ավելի շատ զարմացա, քան ուրախացա՝ տեսնելով նրան։

-          Ինչպե՞ս եք,- նստելով սկսեց նա։ Երկու աղջնակները նստեցին նրա կողքը՝ մեկի աչքերը կանաչ էին՝ համահունչ շիկահեր գանգուրներին, մյուսինը կապույտ։

-          Սիրունիկ են աղջիկներդ,- նկատեցի ես,- Կանաչ ու կապույտ աչքերով ու՞մ են նման։

-          Մեծը ամուսնուս նման է, փոքրը եղբորս։

-           Ձեզանից ի՞նչ կա։

-          Ոչինչ, այնքան նեղված եմ, մնացել ենք մենակ ճամբարում, բոլոր՝ մեր հետ եկածները վաղուց գնացել են, իսկ մենք․․․ արդեն վայրենանում ենք։

-          Այո՛։ Սևդան էր զանգահարել։

-          Նա ինձ էլ էր զանգահարել, գոհ է իր տեղից, երեխան արդեն պարտեզ է գնում, Էլչիմը շուտով աշխատանք կունենա։

-          Այո, գոհ էր, լավ մարդկանց լավ կյանքն ափսոս չէ։ Սևդան անչափ բարի էր իմ նկատմամբ։

-          Միշտ ուզում էի Սևդայի հետ ձեզ մոտ գալ, պարզապես ժամանակ չէի ունենում։

-          Այո, Սևդան էլ էր միշտ ժամանակից բողոքում, բայց պահեր կան, արդեն անցյալ են դառնում և այնքան էլ կարևոր չէ։ Էլի լվացքատա՞նն ես աշխատում,- հետաքրքրվեցի ես։

-          Այո՛, դրա համար էլ ժամանակ չեմ ունենում։ Լվացք ունենալուց բերեք։

-          Շնորհակալ եմ, կբերեմ, այլապես ալբանացին իմ լվացքը չի ընդունում։

-          Նրանց շուտով ետ կուղարկեն Ալբանիա,այնպես որ․․․,- ձեռքը թափահարեց Կաման, իսկ այդ պահին փոքր աղջնակն արդեն սեղանի տակ էր։

-          Այսօր Մեհտին ինձ շամպուն է խոստացել, գնամ, որպեսզի վերցնեմ։

-          Ո՞վ է Մեհտին։

-          Ադրբեջանցի է։

-          Ա՜, ճանաչում եմ, մի անգամ նրան տեսել եմ ճաշարանում։ Վերջերս է եկել՝ այո՞։

-          Բոլորն էլ վերջերս են եկել,- նորից վրդովվեց Կաման, սկսեց սեղանի տակից դուրս քաշել երեխային, իսկ նա ոչ մի կերպ չէր ուզում դուրս գալ, բայց հաղթեց Կաման և ոտքի կանգնեց,- Պետք է գնամ, այլապես երեխաները շուտով այստեղ կավիրեն։

-          Ու՞ր, մենք դեռ չենք սրճել,- նա նորից նստեց տեղը, երեխային նստեցնելով կողքը։

-          Նրանք շատ շարժունակ են, իսկ ճամբարում խաղալու տեղ չկա,- բողոքեց Կաման, ապա մի կում արեց սուրճից։

-          Իսկ իմ կարծիքով խաղալու տեղ շատ կա, պարզապես խաղալու ձևն է բացակայում, քանի որ մյուս երխաները պարզապես աղմկում են՝ սլանալով վրանի մի ծայրից մյուսը։

-          Այո՛, ազատությունը նրանց դարձնում է վայրի կամ էլ այդպիսին եկել են։

-          Գո՞ւցե։

-          Դե մենք գնանք, արդեն աշխատանքի ժամն է։ Եկե՛ք մեզ մոտ, ես չեմ կարողանում ժամանակ գտնել։

-          Շնորհակալ եմ, կգամ։

Երեխաների հետ նա դուրս եկավ։ Չմուշկներով սլացողների արանքով մի կերպ անվնաս հասավ դռանը։ Նորից մնացի իմ անկյունում՝ անորոշ, սակայն և մտազբաղ։