Շենքի բակում մի քանի վրաններ էին տեղադրված։ Ինչպես խոստացել
էի, օրվա մաքրությունն սկեցի զուգարաններից։ Այդ ընթացքում բակ մտավ մեծ մեքենան՝ խոհանոցային
պարագաները կցված հետևից։ Սկսեցի ավելի արագ աշխատել՝ գիտակցելով՝ մաքրությունն անհրաժեշտ
էր օրվա առիթի համար, իսկ եթե անկեղծ, նաև
իմ կարգավիճակն ինձ ստիպեց խուսափելու մարդաշատությունից։
Վարորդը սկսեց բակում տեղադրել շարժական խոհանոցը, կիրակնօրյա՝
ինձ համար անհասկանալի տոնակատարության համար։
Զուգարաններն ավարտելուց հետո, բարձրացա երկրորդ հարկ՝ շարունակելու
աշխատանքը։ Եկավ գյուղապետը, դժգոհեց արաբուհուց և Սոմալիից՝ չմոռանալով «գովել» իմ
աշխատանքը։
Հերթական լուսամուտը մաքրելիս երևաց բակի աղբյուրը։ Հոսող ջիր
տակ տեղադրված բետոնե նավի մամուռը երկարելով ջրին կանաչ գույն էր տվել, իսկ ջուրը
հոսում էր ու հոսում երևի տարին տասներկու ամիս։ Նրանից փչում էր տհաճ տիղմահոտը։ Հոսող
ջուրն ստիպեց հիշել սոցիալի ուղարկած նամակը, որում հաշված էր նաև ջրի համար իմ գումարից
արված պահումը։ Նորից մի հայացք գցեցի անտեր ու անօգուտ հոսող ջրին՝ ավարտելով հերթական
լուսամուտը։
Հաջորդ լուսամուտից երևում էին կիրակնօրյա «փարթիի» համար կատարվող
նախապատրաստությունները։ Սև մեքենան կանգ առավ, իջավ լիքոտ, երիտասարդ մի կին՝ երեխայի
հետ։ Նա մեքենայի թափքից հանեց վայրի հասմիկների մի փունջ, մի մասը տվեց աղջնակին,
միասին սկսեցին զարդարել երկար սեղանները՝ բաժակների մեջ դնելով դեղին ծաղկեփնջերը։ Եկավ երկրորդ մեքենան։ Առաջին
մեքենայի կնոջ նման մի կին մեքենայից իջեցրեց մթերքով մեծ զամբյուղը, այնուհետև շատերը
եկան իրար հետևից՝ յուիրաքանչյուրը բերելով իր բաժին տոնական մթերքը։ Հավաքվող մարդկանց
մեջ էր նաև գյուղապետը։
Երկրորդ հարկն ավելի մեծ էր, մաքրելն՝ ավելի դժվար, քանի որ
հարկում տեղադրված էին նաև խոհանոցն ու բաղնիք-զուգարանը։ Օրվա աշխատանքն ավարտելուց
հետո բակում հավաքված մարդկանց մեջ գտա գյուղապետին։
-
Ամեն ինչ կարգի՞ն
է,- ինձ տեսնելով՝ հարցրեց նա, բայց, երբ անխոս հրաժեշտ տվեցի, նա բավականին ուրախացավ՝
վերցնելով բանալին։ Թեթևացած շունչ քաշելու
փոխարեն ընկա մտքերի մեջ՝ քանի որ կա նման հասկացություն՝ ավելի լավ է չսկսել գործը,
քան մնալ կես ճամփին, ուստի, մտածելով այլևս չպետք է շարունակեմ մաքրությունը վատ աշխատանքիս
համար, իսկապես տխրեցի։
Անձրևը դեռ շարունակում էր տեղալ, երբ հասա բակ։ Դիմացի հարևան
Ալին՝ ինչպես Ֆաթիման էր անվանում գերմանացի Արմանին՝ տեղացող անձրևի տակ ջրի ուժգին
շիթով լվանում էր բակի յուրաքանչյուր քար ու թուփը։ Ներս մտա, շարունակեցի նայել լուսամուտից,
նորից հիշելով սոցիալի գանձած գումարն իմ «վատնած» ջրի համար։
Ֆաթիման դեռ աղոթում էր, իսկ գուցե երկրո՞րդ աղոթքն էր սկսել։
Սոմալին, ինչպես միշտ վերարկուով, բոբիկ նստած էր ընդհանուր սենյակում, ծղրտացող ձայնով
խոսում էր հեռախոսով։
Комментариев нет:
Отправить комментарий