Նաիրին բերեց նախաճաշը։ Երկար նայեցի երշիկին ու ձվին և նետեցի
աղբամանը, իսկ կարագն ու ջեմը դրեցի ցանցի մեջ։ Նախաճաշեցի միայն պանիր հացով՝ երազելով
մի գավաթ թեյի կամ սուրճի մասին․
-
Թեյ կուզե՞ք,- կարծես
երազանքիս ձայնը լսելով՝ թեյնիկը ձեռքին՝ մոտեցավ մյուս վրացուհին, որին մոտիկից առաջին
անգամ էի տեսնում։ Նրա դեմքը կարծես թափանցիկ լիներ՝ այնքան համահունչ կապույտ աչքերին,
իսկ շիկահեր, անփույթ հյուսված երկար մազերն ավելի հրապուրիչ էին դարձնում այդ հպարտ,
սլացիկ կնոջը։ Նա ևս, ինչպես մյուս վրացիները, մի կերպ էր խոսում ռուսերեն։ Նրան տեսնելով՝
խամրեցին իմ մեջ գեղեցկության մասին բոլոր մյուս պատկերացումները, և, ահա, ինքը՝ գեղեցկությունը
ողջ էությամբ կանգնած էր իմ դիմաց․ դա քիչ չէր, դեռ թեյ էլ էր առաջարկում։
-
Սիրով,- աշխատեցի,
որպեսզի պատասխանս համահունչ լիեր նրա արտաքինին և սկսեցի փորփրել պահարանի դեր կատարող պլաստմասե
ցանցը։ Գտնելով բաժակը՝ մեկնեցի նրան։ Մինչ այդ նա, որ համբերատար սպասում էր, նույն
համբերությամբ էլ լցրեց բաժակը, և քանի որ թեյը վերջացել էր, երախտամոռ չգտնվելու համար,
այն խմեցի, որպես տաք ջուր։
Комментариев нет:
Отправить комментарий