Արամը (596-րդը)

Ճաշի ժամը վաղուց անցել էր, երբ վերադարձավ Նաիրին։ Բերել էր այն, ինչ խնդրել էի։

-          Hallo Neiiri !,- մեկը բարձրաձայն բարևեց և տնավարի նստեց նրա կողքին՝ ստացվեց իմ ու Նաիրիի արանքում։

-          Բարև,- հայերենով պատասխանեց հայրենակիցս՝ ձեռքով բարևելով սևահեր, նիհար երիտասարդին։

-          Իսկ դուք գիտե՞ք նա հայ է, անունն Արամ,- դիմեց ինձ Նաիրին։

-          Ուրախ եմ,- իմ հերթին  ուրախացած բարևեցի, քանի որ մինչ այդ նրան գիտեի որպես արաբ,- Խոսու՞մ եք հայերեն,- հարցրի Արամին, նա նայեց Նաիրիին․․․երևի նա էլ  թարգմանեց իմ հարցը։

-          Ո՝չ,- անգլերենով, մի տեսակ տխուր պատասխանեց Արամը և արագ ոտքի կանգնեց, գրպանից հանեց հեռախոսը, ցույց տվեց ինձ, ապա անգլերենով դիմեց Նաիրիին․

-          Արամն ասում է, եթե հեռախոս է պետք կարող եք օգտվել։

-          Օ՜, շնորհակալ եմ,- ուրախացած ոգևորվեցի, նույն պահին էլ տխրեցի, որ սիրիացի Արամը մայրենի լեզվով բառ անգամ չէր խոսում։