Անմիտ մեռնող օրերն աստիճանաբար ինձ վեր էին ածում անպետք մարմնի,
որին կերակրելը դառնում էր իմ ապրելու միակ իմաստը։ Ուստի, ակամա դարձել էի իմ երեք
անգամյա սնվելու ժամապահը, և այն միակ զբաղմունքն էր, եթե անտեսենք գրելը։
մնալ անհանգիստ։
Ելքին մոտիկ մահճակալին քնում էր արաբ երիտասարդներից Աբու-
Բացվող անմիտ օրվան փոքր ի շատե իմաստ հաղորդեց «շուքրիի» հայտնվելը վրանում։ Նա իր
մանր աչքերով, արագ շրջեց վրանով մեկ, ապա հայտարարեց․
-
Բացի ընտանիքներից,
մյուս բոլոր մահճակալները դու՛րս տանել։
Բոլորն սկզբում շվարած իրար նայեցին, իսկ միայնակները՝ մոլորված,
տեղներից ակամա կանգնեցին՝ ես էլ նրանց հետ։
-
Կարծում եմ, եթե
մենք միայնակ ենք՝ չի նշանակում մարդ չենք,- պոռթկաց վրանի կենտրոնի մահճակալին քնող
Աբու-Ահմեդը, որին «շուքրիի» համար թարգմանեց Յուսուֆը։
Նա զարմացավ, որ «ազուլը» ևս կարող է խելքի մոտ կարծիք հայտնել,
այս անգամ բորբոքված բղավեց․
-
Դու՛րս տանել բոլոր
մահճակալները։
Արաբ երիտասարդները միահամուռ շրջապատեցին նրան, քիչ հետո, երբ
բոլորը նորից ցրվեցին, «շուքրին» ավելի մեղմացած հայտարարեց․
-
Լա՛վ, գոնե երեք
հատ մահճակալը պետք է վերադարձնեք, դրանք անհրաժեշտ են մյուս վրանի ընտանիքներին։
Ես լուռ մի կողմ քաշվեցի՝ մահճակալն ազատելու։ Յուսուֆը հեռվից
ձեռքով հասկացրեց՝ նստել։ Իհարկե, նորից նստեցի, բայց շարունակեցի Մուհամեդը։ Նա լիքոտ,
դանդաղաշարժ, դեմքը բշտիկներով պատած, ինչից նկատելի նեղվում էր, համարյա միշտ պառկած
կամ քնած էր երկրորդ հարկում։ Ահա՛, այդ բարի երիտասարդը զրկվեց թանկագին մահճակալից։
Մյուս երկուսը չիմացա՝ ովքեր էին․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий