Գաղջություն(596-րդը)

Երեկոյան արդեն ճամբարը եռռում էր։ Նորեկներն ավելի ազատ ու անկաշկանդ էին, քան հին ճամբարաբնակները։ Թվում էր՝ նրանք իրենց պահվածքով մեղադրում էին շուրջ բոլորին, այնտեղ հայտնվելու համար, չնայած նրանք գալիս էին զուտ կամավոր և մեծ ջանքերի շնորհիվ։ Նորից իմ մեջ գլուխ էր բարձրացնում նույն զգացմունքը՝ նրանց փախստական դառնալու մեջ նաև իմ մեղքի բաժինն էի զգում և ավելի  կուչ գալիս, որքան էլ գիտակցեի՝ աշխարհն անգամ չգիտի իմ գոյության մասին և թվում էր՝ այդ աշխարհն ինձ հիշում է միայն գումարի օրերը, որպես 596-րդ։ Ուստի իմ մեջ հանգում էի մի տխուր եզրակացության՝ աշխարհում ի՞նչ կփոխվեր իմ չլինելով կամ եթե հայտնվեի  անմարդաբնակ կղզում։ Արդյո՞ք կփնտրեին ինձ։

Բակում, արդեն հոգնել էի շրջան  կատարելուց, երբ Խալեդը խոսելով հավասարվեց ինձ։

Ինչու՞ չես երևում,- նրա խեղված ու տանջված ռուսերենը ստիպեց ինձ, ոչ թե պատասխանել, այլ աշխատել հասկանալ։

-          Չե՞մ երևում,-  զարմացած նայեցի նրան,- ամեն օր այս շրջանն անցնում եմ առնվազն հազար անգամ։

-          Իսկ ես չեմ տեսնում,- պատասխանեց նա, սկսեց ծիծաղել, բայց նորից տխրեց,- ե՞րբ ենք այստեղից դուրս գալու, այնքան ծրագրեր ունեմ։ Ուզում եմ շուտ աշխատել, առանց աշխատանք չեմ կարողանում։

-          Բոլորն էլ ուզում են այստեղից ժամ առաջ դուրս գալ, բայց երևի յուրաքանչյուրի համար կա սահմանված ժամ, որին  սպասում են անհամբեր․․․

-          Այո, չմոռանալով սպասելու հետ աղմկել, ավիրել, աղտոտել, ջարդել փշրել,- միտքս ավարտեց նա։

-          Գուցե հետո փոխվե՞ն․․․

-          Նրանք երբեք էլ չեն փոխվի, գուցե մնան զսպված ու այդպես էլ ժանգոտեն, բայց փոխվե՞լ․․․

-          Մարդկանց դժվար է ճանաչելը։ հայրենիքում նրանք այլ են, օտարությունում ընդհանրապես ուրիշ են, այնպես որ համբերել է հարկավոր․․․

-          Համբերենեք,- քամհարանքով ասաց նա, վառեց ծխախոտը․․․

Քանի որ ծխախոտի ծուխն այնքան էլ լավ չէր ազդում ինձ վրա, ուստի հրաժեշտ տվեցի ճամբարային միակ բարեկամիս։