Հորդառատ անձրևը վեր էր ածվել վարար առուների, հոսելով լվանում
էր ճամբարի բակը։ Բացի լվացք անելուց, անձրևը նաև բոլորին քշել էր ներս՝ այսպիսով վրանում
աղմուկը անտանելի դարձնելով։ Նաիրիի հետ միասին նստած իմ անկողնուն՝ հետևում էինք երեխաների
աղմուկ աղաղակին, մեզ համար անհասկանալի արաբ տղաների խենթ կատակներին, ինչպես միշտ,
այն ընթանում էր բարձր ծիծաղով ու աղմուկով։ Հաճախ նրանց աղմուկը խլացնում էր երեխաների
ձայնը, և վրանի տանիքը թմբկահարող անձրևը։ Նրանցից յուրաքանչյուրը յուրովի ներկայացնում
էր արաբական աշխարհը, և մարդու լեզվով այն կոչվում էր մշակույթ․․․
Յուսուֆը տարբերվում էր բոլորից։ Գուցե փորձում էր, գուցե իսկապես
այդպիսին էր։ Նրա մեջ կռվում էին ժամանակակիցը և ավանդականը, և այդ երկու խառնուրդից
դառնում էր մի տեսակ վայրի ու կյանքով լի։ Այդ քսանհինգամյա երիտասարդը՝ կենսուրախ,
միաժամանակ տխրությանը տուրք տվող, ճամբարում տասնվեցամյա եղբոր հետ էր։ Նրանք, ինչպես
մյուս երիտասարդները, եկել էին Սիրիայից։ Ըստ իր պատմածի՝ հայրենիքում բժշկականի երրորդ
կուրսում էր սովորում, և, ահա, պատերազմը ավիրել ու նրանց էլ շատերի պես դարձրել էր
տարագիր։
Յուսուֆը ամեն կերպ աշխատում էր երկարացնել ուղիղ, չենթարկվող
մազերը, որոնք ոչ մի կերպ չէին ուզում երկարել։ Նրա փոքր, ուղիղ քիթը, բարձր ճակատը
համահունչ էին աղվամազ հիշեցնող դեմքի մազածածկին։ Արաբ երիտասարդներից միակ անգլերեն
իմացողն էր, աղմկողներից՝ ամենաակտիվը։ Յուսուֆը բաժանվեց խմբից, մոտեցավ մեզ, և, ինչպես
ընդունված էր մեզ մոտեցողների մոտ, նա էլ նստեց իմ ու Նաիրիի արանքը, սկսեց անգլերեն
ինչ որ բան ասել, որից, իհարկե, ոչինչ չէի կարող հասկանալ։ Այնուհետև նորից միացավ
աղմկող խմբին։
-
Ի՞նչ ասաց․- հարցրի
Նաիրիին՝ համոզված լինելով՝ խոսակցությունը նաև ինձ էր վերաբերվում։
-
Նա ասում էր, եթե
որևէ բանի կարիք ունենաք, դիմեք ինձ,- դժկամությամբ թարգմանեց Նաիրին։ Նորից մենք մնացինք
դիտողի դերում այդ չարաճճի ու բարի երիտասարդների խաղին, իսկ միտքս թմբկահարում էր
վրանին հարվածող հորդառատ անձրևը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий