Էլչիմը (596-րդը)

Նստած՝ մտորում էի, երբ մեկն անսպասելի բարևեց ինձ հարազատ դարձած ռուսերենով։

 Բարևողն անծանոթ էր՝ գունատ, նիհար, մի աչքը մյուսից նկատելի տարբեր, նոսր ու շիկահեր մազերով երիտասարդ էր։ Սկզբում զարմացա, ապա դանդաղ ոտքի կանգնեցի՝ հայացքս նրանից չկտրելով։

-          Անունս Էլչիմ է, Ադրբեջանից եմ,- նա ներկայանում էր, իսկ այդ ընթացքում  զարմանքից քիչ-քիչ բերանս բացվում էր,- ընտանիքիս հետ եմ․․․

-          Ո՞ր վրանում եք,- վերջապես ուշքի եկա ես։

-          Հինգերորդ,- պատասխանեց նա, ապա հարցրեց,-  Ինչու՞ եք անտրամադիր։

-          Ամեն օր բժշկի եմ գնում, սակայն ոչինչ չեմ կարողանում հասկանալ, թարգմանչի խնդիր ունեմ։

-          Իսկ ինչու՞ ինձ չեք դիմում։

-          Ձեր մասին որպես թարգմանիչ չգիտեի։

-          Ինչպե՞ս, Նաիրին չի՞ ասել,- զարմացավ նա, նայելով Նաիրիին։

-          Ո՛չ, նա միայն ասել է, որ դուք էլ եք փնտրել ինձ, երբ ես հիվանդանոցում էի, որի համար շնորհակալ եմ։

-          Անցած բանէ, իսկ թարգմանչի պահով այսուհետ դիմեք ինձ, սիրով կօգնեմ, գերմաներենին լավ եմ տիրապետում, ժամանակին այստեղ դպրոց եմ գնացել ,- ժպտալով պատասխանեց անծանոթ ադրբեջանցին, որի հայրենիքում ես որպես  թշնամի եմ, և մահացու թշնամի, բայց այս օտարությունում, որքա՜ն ուրախացա՝ հանդիպելով իմ «թշնամուն»․․․

-          Կնոջս կպատմեմ ձեր մասին, նա շատ կուրախանա, անպայման կգա ծանոթանալու,- ասաց նա և Նաիրիի հետ դուրս եկավ վրանից։

Այդ պահից, կարծես, այլևս թարգմանչի կարիք չունեի, և աշխարհն ու բոլորն ինձ թվում էին  բարեկամ ու հասկացված։