Մինչ Ադամանդն ու Բենը կայացրած որոշումը փորձում էին կյանքի կոչել, Կորին վերադառնալով ուրվականների աշխարհից, ուրվականների հետ, նկատելի նվազեցրեց ռոբոտ-զինվորների թիվը։ Քաղաքում արդեն վխտում էին ժանիքավորները, առած ռոբոտ-զինվորների կերպարանքները։
Անհետանալով Ադամանդի աչքից, Կորին ուրվականի հետ հայտնվեց հարազատ դարձած երկնաքերի պատշգամբին։ Թակեց այն՝ սպասեց, երբ ոչ ոք չբացեց, ապակին փշրեց, ներս մտավ։
- Վիվի՛,- ձայն տալով, անցավ սենյակից, սենյակ։ Դարձյալ ոչ մի արձագանք։ Վերջին սենյակի դուռը բացեց, մնաց դռանը կանգնած, տեսնելով գիտնականին անկողնում պառկած։
- Զմրուխտե՛ աչք,- բացականչեց Աբգարը, ուղղվելով անկողնում,- Դու վերադարձե՜լ ես,- սկսեց լաց լինել, դեմքն առած ձեռքերի մեջ։
- Ի՞նչ է պատահել, դուք հիվա՞նդ եք,- առաջանալով հարցրեց Կորին զարմացած,- Որտե՞ղ է Վիվին։
- Իմ աղջիկը վաղուց է անհետացել։ Նրան տարավ Աբու-Սայիդը, իսկ ես ոչինչ անել չկարողացա։
- Աբու-Սայիդը,- կրկնեց ուրվականը, ներս մտնելով սենյակ։
- Ո՞վ է նա,- ակամա կուչ գալով նրա տեսքից, հարցրեց գիտնականը։
- Կարծում եմ ձայնից կռահեցիք նրա ով լինելը։ Նրա օգնությամբ դուրս եկա ուրվականների աշխարհից։
- Ուրվականների՞,- գիտնականի աչքերը լսածից կլորացան։
- Այո՛, բայց թողնենք այդ հարցը, իսկ ինչու՞ ձեզ չօգնեց Ադամանդը, ինչո՞ւ չդիմեցիք նրան։ պետք է որ նա ձեզ օգներ։
- Ո՛չ, հակառակը՝ նա խոստացել էր պատժել ինձ քո և պահեստայինների անհետանալու համար և ահա՛ քանի տարի է պատժում է։ Երկար ժամանակ է, ինչ դուրս չեմ գալիս,- լացակումած շարունակեց վշտից կուչ եկած գիտնականը։
- Իսկ ձեր ծառայությու՞նը նրան,- հիշեցրեց Կորին,- Դուք անգամ իմ եղբորը չխնայեցի՛ք, մի՞թե այդ ամենը ոչինչ չի՛ նշանակում։
- Է՜, որդիս, մարդը կարող է չնկատել արածդ մեծ գործը, բայց նա երբեք չի անտեսի քո ամենափոքր սխալը, իսկ եղբորդ պահով Մարկոսի մոտ գնա։ Տեսնում եմ, առաջինը այստեղ ես եկել։ Շնորհակալ եմ։
- Մի՛ վհատվեք, ես նրան ետ կբերե՛մ,- պատասխանեց Կորին, ուրվականի հետ անհետացավ պատշգամբով։
Աբգարը խորը հոգոց հանեց, շշնջաց հուսահատված,- Եթե միայն իմ դուստրը ողջ լինի․․․
Անհետանալով Ադամանդի աչքից, Կորին ուրվականի հետ հայտնվեց հարազատ դարձած երկնաքերի պատշգամբին։ Թակեց այն՝ սպասեց, երբ ոչ ոք չբացեց, ապակին փշրեց, ներս մտավ։
- Վիվի՛,- ձայն տալով, անցավ սենյակից, սենյակ։ Դարձյալ ոչ մի արձագանք։ Վերջին սենյակի դուռը բացեց, մնաց դռանը կանգնած, տեսնելով գիտնականին անկողնում պառկած։
- Զմրուխտե՛ աչք,- բացականչեց Աբգարը, ուղղվելով անկողնում,- Դու վերադարձե՜լ ես,- սկսեց լաց լինել, դեմքն առած ձեռքերի մեջ։
- Ի՞նչ է պատահել, դուք հիվա՞նդ եք,- առաջանալով հարցրեց Կորին զարմացած,- Որտե՞ղ է Վիվին։
- Իմ աղջիկը վաղուց է անհետացել։ Նրան տարավ Աբու-Սայիդը, իսկ ես ոչինչ անել չկարողացա։
- Աբու-Սայիդը,- կրկնեց ուրվականը, ներս մտնելով սենյակ։
- Ո՞վ է նա,- ակամա կուչ գալով նրա տեսքից, հարցրեց գիտնականը։
- Կարծում եմ ձայնից կռահեցիք նրա ով լինելը։ Նրա օգնությամբ դուրս եկա ուրվականների աշխարհից։
- Ուրվականների՞,- գիտնականի աչքերը լսածից կլորացան։
- Այո՛, բայց թողնենք այդ հարցը, իսկ ինչու՞ ձեզ չօգնեց Ադամանդը, ինչո՞ւ չդիմեցիք նրան։ պետք է որ նա ձեզ օգներ։
- Ո՛չ, հակառակը՝ նա խոստացել էր պատժել ինձ քո և պահեստայինների անհետանալու համար և ահա՛ քանի տարի է պատժում է։ Երկար ժամանակ է, ինչ դուրս չեմ գալիս,- լացակումած շարունակեց վշտից կուչ եկած գիտնականը։
- Իսկ ձեր ծառայությու՞նը նրան,- հիշեցրեց Կորին,- Դուք անգամ իմ եղբորը չխնայեցի՛ք, մի՞թե այդ ամենը ոչինչ չի՛ նշանակում։
- Է՜, որդիս, մարդը կարող է չնկատել արածդ մեծ գործը, բայց նա երբեք չի անտեսի քո ամենափոքր սխալը, իսկ եղբորդ պահով Մարկոսի մոտ գնա։ Տեսնում եմ, առաջինը այստեղ ես եկել։ Շնորհակալ եմ։
- Մի՛ վհատվեք, ես նրան ետ կբերե՛մ,- պատասխանեց Կորին, ուրվականի հետ անհետացավ պատշգամբով։
Աբգարը խորը հոգոց հանեց, շշնջաց հուսահատված,- Եթե միայն իմ դուստրը ողջ լինի․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий