Ադամանդը ամենագնացով շրջում էր քազաքի փողոցներով։ Ամենուր ակնհայտ էր նրա զինվորների թողած հետքը՝ այրված՝ դեռ ծխացող տներ, մոխրացած մեքենաների կմախքներ, մարդկային մարմիններ․․․
Տիրող տևական լռությունը Ադամանդին տարօրինակ թվաց։ Նա մեքենան կանգնեցրեց․«Որտե՞ղ են նրանք, կարծես գետնի տակ են անցե՛լ»․ ինքն իր հետ խոսելով, իջավ մեքենայից, նայեց շուրջը, դարձյալ կենդանի շունչ չերևաց։ Մոտեցավ ծխացող մոխրակույտին, ուշադիր նայեց, «Նրանք են», մրմնջաց նա, տեսնելով ածիլված, կիսախանձ գլուխների մնացուկները շանթահար ետ եկավ, նստեց մեքենան․ «Ես կոչնչացնեմ այդ Զմրուխտե աչքին»․ ատելությամբ ֆշշացրեց նա։ Քիչ հետո ամենագնացը կանգ առավ վեց անկուն ունեցող և վեց հարկանի շենքի դիմաց։ Առանց սպասելու հսկիչների ծառայությանը, շտապեց մտնել շենք։ Նա պրոֆեսորին գտավ վեցերորդ սենյակում՝ անտրամադիր, խմիչքով գավաթը ձեռքին։
- Ինչու՞ ես եկել,- տեսնելով Ադամանդին, հարցրեց նա, մի կերպ զսպելով զայրույթը։
- Նրանց գլուխները գտա ծխացող մոխրակույտում,- առանց նախաբանի սկսեց Ադամանդը վրդոհված ու հևասպառ։
- Մի՞թե,- հեգնեց Բենը,- Դուք փորձեցիք մեր միասնական աշխատանքը ինքնագլուխ ու միայնակ տնօրինել և դեռ հաղթանա՞կ էիք ակնկալում,- զայրույթին ազատություն տվեց պրոֆեսորը։
- Իսկ ի՞նչ էիք կարծում, եթե ձեզ տեղյակ պահեի, դրանից նրանք կդառնայի՞ն անխոցելի։
- Գուցե՛,- բազմանշանակ պատասխանեց Բենը։
- Նման կերպով ուզում էի ստանալ Զմրուխտե աչքին։ Չեմ հասկանում ինչպե՞ս, բայց նա իմ գաղտնարանից տարել է պահեստայիններին,- ավելի մեղմացած բացատրեց Ադամանդը,- Պետք է անպայման ետ բերել նրանց, եթե առայժմ ոչ Զմրուխտե աչքին։ Նա դարձել է անորսալի։
- Ստացվում է, ինքներդ ձեզ հակասում եք,- նկատեց Բենը։
- Ինչու՞։
- Եվ քաղաքն ավիրում եք հանուն այդ պատանու և խոստովանում, որ նա անորսալի է։ Նաև գիտեք՝ նրան բռնելն անհնար է,- Բենը մի պահ մտախոհ լռեց, հետո ավելացրեց,- Գուցե առայժմ․․․
- Եթե այդպես է, եթե իմ կրած կորուստը միայն ժամանակի խնդիր է, հարկ եմ համարում այդ կորուստը լրացնել նոր կադրերով,- ոգևորվեց Ադամանդը։
- Ինչպե՞ս։
- Ինչպես միշտ՝ առևանգելով։
- Վատ միտք չէ։ Չնայծ նման գործելաոճը ակնհայտ է դարձնում ձեր բռնի վարքը։
- Այն ինձ քիչ է անհանգստացնում, բայց նրանց կամքին չեմ բռնանա, ինչպես արել եմ մինչև հիմա։
- Հետաքրքիր է,- Բեն կում անելով խմիչքից, շահագրգռված նայեց նրան։
- Կփոխեմ իմ գործելաոճը։
- Եվ ինչպե՞ս եք պատրաստվում փոխել այն։ Տարբերակ ունե՞ք,- հետաքրքրվեց պրոֆեսորը, լցնելով երկրորդ գավաթը, մեկնեց Ադամանդին։
- Շնորհակալ եմ,- ժպտաց Ադամանդը,- Շատ փող կվճարեմ, որն իհարկե երբեք պետք չի գա նրանց և այդ միշտ ներկա փողը կիշխի այդ թշվառներին։ Այսպիսով, եթե չցանկանան ծառայել ինձ, կծառայեն փողին։ Փողը գերիշխան է,- ինքնաբավ շեշտեց վերջին նախադասությունը, կում անելով գինուց։
- Իսկ ռոբոտ-զինվորների դեպքում դուք իրավասու չեք ինքնագլուխ որոշումներ կայացնելու,- Ինչպե՞ս հասկանալ,- հոնքերը իրար բերեց Ադամանդը վրդոհված, բայց քանի որ իր առջև նստածը պրոֆեսորն էր, ստիպված էր զիջել։
- Նրանք նաև ի՛մնն են, նրանք նաև Նաթիի՛նն են,- հանգիստ թվարկեց Բենը,- Եվ վերջապես՝ նրանք նաև Աբգարի՛նն են, որքան էլ չվստահեք նրան,- Ադամանդը մնաց խոժոռ դեմքով, բայց ոչինչ չասաց։
- Դժգո՞հ եք,- նկատեց պրոֆեսորը։
- Իհարկե՞ դժգոհ եմ։
- Նկատելի է։ Բնականաբար դուք գերադասում եք միայանակ լինել բոլոր ասպարեզներում, բայց այս դեպքում, որքան էլ դժգոհ եք՝ պետք է ինքս կառավարեմ նրանց, որպեսզի այսուհետ առնվազն, նրանց գլուխները չգտնեք ծխացող մոխրակույտերում։
Միջանցքից աղմուկ լսվեց։ Ադամանդն ակամա ոտքի կանգնեց, պրոֆեսորն անհանգստացած նայեց դռանը։
- Ո՞վ է այսպես աղմկելով իմ տուն ներխուժում,- նա դեռ խոսում էր, երբ դուռը պոկվեց ընկավ հատակին։ Երևաց Աբու-Սայիդը, ներս քաշելով սղոց-ձեռքը։ Բենը առանց շտապելու, մոտեցավ նրան, սեղմեց թևին կապված սարքի կոճակը՝ Աբու-Սայիդը մնաց կանգնած, հայացքը դեպի անորոշություն։
- Ի՞նչ արեցիք նրա հետ,- զարմանքից Ադամանդի հոնքերը վեր բարձրացան, գավաթը ձեռքից վայր ընկավ։
- Ստիպված էի վնասազերծել,- պատասխանելիս, Բենը երկու ձեռքերով ետ տարավ ալեխառը մազերը,- Հրամայե՛ք, նրան վերադարձնել իր տեղը։
- Այո՛, իհարկե,- Ադամանդը շփոթված նայեց Բենին,- Նրանք այդքան խոցելի՞ են։
- Ոչ այնքան, որքան թվում է։ Մի՛ մոռացեք՝ ես եմ նրանց ստեղծել։
Ադամանդը մաքրեց ճակատի քրտինքը, անխոս դուրս եկավ, հայացքը չկտրելով Աբու-Սայիդից։
Տիրող տևական լռությունը Ադամանդին տարօրինակ թվաց։ Նա մեքենան կանգնեցրեց․«Որտե՞ղ են նրանք, կարծես գետնի տակ են անցե՛լ»․ ինքն իր հետ խոսելով, իջավ մեքենայից, նայեց շուրջը, դարձյալ կենդանի շունչ չերևաց։ Մոտեցավ ծխացող մոխրակույտին, ուշադիր նայեց, «Նրանք են», մրմնջաց նա, տեսնելով ածիլված, կիսախանձ գլուխների մնացուկները շանթահար ետ եկավ, նստեց մեքենան․ «Ես կոչնչացնեմ այդ Զմրուխտե աչքին»․ ատելությամբ ֆշշացրեց նա։ Քիչ հետո ամենագնացը կանգ առավ վեց անկուն ունեցող և վեց հարկանի շենքի դիմաց։ Առանց սպասելու հսկիչների ծառայությանը, շտապեց մտնել շենք։ Նա պրոֆեսորին գտավ վեցերորդ սենյակում՝ անտրամադիր, խմիչքով գավաթը ձեռքին։
- Ինչու՞ ես եկել,- տեսնելով Ադամանդին, հարցրեց նա, մի կերպ զսպելով զայրույթը։
- Նրանց գլուխները գտա ծխացող մոխրակույտում,- առանց նախաբանի սկսեց Ադամանդը վրդոհված ու հևասպառ։
- Մի՞թե,- հեգնեց Բենը,- Դուք փորձեցիք մեր միասնական աշխատանքը ինքնագլուխ ու միայնակ տնօրինել և դեռ հաղթանա՞կ էիք ակնկալում,- զայրույթին ազատություն տվեց պրոֆեսորը։
- Իսկ ի՞նչ էիք կարծում, եթե ձեզ տեղյակ պահեի, դրանից նրանք կդառնայի՞ն անխոցելի։
- Գուցե՛,- բազմանշանակ պատասխանեց Բենը։
- Նման կերպով ուզում էի ստանալ Զմրուխտե աչքին։ Չեմ հասկանում ինչպե՞ս, բայց նա իմ գաղտնարանից տարել է պահեստայիններին,- ավելի մեղմացած բացատրեց Ադամանդը,- Պետք է անպայման ետ բերել նրանց, եթե առայժմ ոչ Զմրուխտե աչքին։ Նա դարձել է անորսալի։
- Ստացվում է, ինքներդ ձեզ հակասում եք,- նկատեց Բենը։
- Ինչու՞։
- Եվ քաղաքն ավիրում եք հանուն այդ պատանու և խոստովանում, որ նա անորսալի է։ Նաև գիտեք՝ նրան բռնելն անհնար է,- Բենը մի պահ մտախոհ լռեց, հետո ավելացրեց,- Գուցե առայժմ․․․
- Եթե այդպես է, եթե իմ կրած կորուստը միայն ժամանակի խնդիր է, հարկ եմ համարում այդ կորուստը լրացնել նոր կադրերով,- ոգևորվեց Ադամանդը։
- Ինչպե՞ս։
- Ինչպես միշտ՝ առևանգելով։
- Վատ միտք չէ։ Չնայծ նման գործելաոճը ակնհայտ է դարձնում ձեր բռնի վարքը։
- Այն ինձ քիչ է անհանգստացնում, բայց նրանց կամքին չեմ բռնանա, ինչպես արել եմ մինչև հիմա։
- Հետաքրքիր է,- Բեն կում անելով խմիչքից, շահագրգռված նայեց նրան։
- Կփոխեմ իմ գործելաոճը։
- Եվ ինչպե՞ս եք պատրաստվում փոխել այն։ Տարբերակ ունե՞ք,- հետաքրքրվեց պրոֆեսորը, լցնելով երկրորդ գավաթը, մեկնեց Ադամանդին։
- Շնորհակալ եմ,- ժպտաց Ադամանդը,- Շատ փող կվճարեմ, որն իհարկե երբեք պետք չի գա նրանց և այդ միշտ ներկա փողը կիշխի այդ թշվառներին։ Այսպիսով, եթե չցանկանան ծառայել ինձ, կծառայեն փողին։ Փողը գերիշխան է,- ինքնաբավ շեշտեց վերջին նախադասությունը, կում անելով գինուց։
- Իսկ ռոբոտ-զինվորների դեպքում դուք իրավասու չեք ինքնագլուխ որոշումներ կայացնելու,- Ինչպե՞ս հասկանալ,- հոնքերը իրար բերեց Ադամանդը վրդոհված, բայց քանի որ իր առջև նստածը պրոֆեսորն էր, ստիպված էր զիջել։
- Նրանք նաև ի՛մնն են, նրանք նաև Նաթիի՛նն են,- հանգիստ թվարկեց Բենը,- Եվ վերջապես՝ նրանք նաև Աբգարի՛նն են, որքան էլ չվստահեք նրան,- Ադամանդը մնաց խոժոռ դեմքով, բայց ոչինչ չասաց։
- Դժգո՞հ եք,- նկատեց պրոֆեսորը։
- Իհարկե՞ դժգոհ եմ։
- Նկատելի է։ Բնականաբար դուք գերադասում եք միայանակ լինել բոլոր ասպարեզներում, բայց այս դեպքում, որքան էլ դժգոհ եք՝ պետք է ինքս կառավարեմ նրանց, որպեսզի այսուհետ առնվազն, նրանց գլուխները չգտնեք ծխացող մոխրակույտերում։
Միջանցքից աղմուկ լսվեց։ Ադամանդն ակամա ոտքի կանգնեց, պրոֆեսորն անհանգստացած նայեց դռանը։
- Ո՞վ է այսպես աղմկելով իմ տուն ներխուժում,- նա դեռ խոսում էր, երբ դուռը պոկվեց ընկավ հատակին։ Երևաց Աբու-Սայիդը, ներս քաշելով սղոց-ձեռքը։ Բենը առանց շտապելու, մոտեցավ նրան, սեղմեց թևին կապված սարքի կոճակը՝ Աբու-Սայիդը մնաց կանգնած, հայացքը դեպի անորոշություն։
- Ի՞նչ արեցիք նրա հետ,- զարմանքից Ադամանդի հոնքերը վեր բարձրացան, գավաթը ձեռքից վայր ընկավ։
- Ստիպված էի վնասազերծել,- պատասխանելիս, Բենը երկու ձեռքերով ետ տարավ ալեխառը մազերը,- Հրամայե՛ք, նրան վերադարձնել իր տեղը։
- Այո՛, իհարկե,- Ադամանդը շփոթված նայեց Բենին,- Նրանք այդքան խոցելի՞ են։
- Ոչ այնքան, որքան թվում է։ Մի՛ մոռացեք՝ ես եմ նրանց ստեղծել։
Ադամանդը մաքրեց ճակատի քրտինքը, անխոս դուրս եկավ, հայացքը չկտրելով Աբու-Սայիդից։
Комментариев нет:
Отправить комментарий