Ռոբոտ-զինվորները, եղյամյա փողոցով դանդաղ քայլում էին գերվարված քաղաքացիների հետ։ Կորին հայտնվեց մոտակա շենքի տանիքին։
- Աբու-Սայի՜դ,- տեսնելով, ձաjն տվեց նա։
- Այո՛ հրամանատար,- մոտեցավ ինքը՝ Աբու-Սայիդը։
- Բաց թո՛ղ մարդկանց, նրանք Ադամանդին պետք չեն։
- Ես դեռ չեմ կատարել առաջին հրամանը,- պատասխանելիս նա դուրս հանեց սղոց-ձեռքը,- Ես նրանց կգլխատեմ, իսկ Զմրուխտե աչքին կհանձնեմ Ադամանդին։
- Դու դառնում ես և անտանելի և անկառավարելի,- ավելի շուտ նա խոսեց ինքն իր հետ, քան մեկի, ով մոտենում էր գլխատելու ծնկած տղամարդուն։
- Ո՛չ, դու կկատարե՛ս նաև իմ հրամանը,- գոչեց նա, և նրա արձակած փիրուզյա շանթից Աբու-Սայիդը տապալվե գետին։ Շանթը կրկնվեց՝ կրկնվող քամու և սուլոցի հետ մյուս ռոբոտ-զինվորները փռվեցին իրենց հրամանատարի կողքին։ Գերվածները, առանց հասկանալու, ի՞նչ է կատարվում սկսեցին խուճապահար փախչել։ Մյուս զինվորները փորձեցին ետ բերել նրանց, բայց նորից շանթը կրկնվեց, սկսեց ռոբոտ-զինվորներից ծուխ բարձրանալ։ Զմրուխտե աչքը մոտեցավ Աբու-Սայիդին․
- Դու մի անգամ ինձ փրկել ես Ադամանդից, չնայած դրա կարիքն այնքան էլ չկար։ Քեզ չմոխրացնելով, իմ պարտքն եմ վերադարձնում՝ վերադարձի՛ր քո աշխարահ։
Աբու-Սայիդը ոտքի կանգնեց, նայեց մոխրացած զինակիցներին, վանկարկեց,- Ես կատարում եմ առաջին հրամանը։ Ես քեզ կհանձնեմ Ադամանդին,- նա սկսեց ներքևից հետևել քամու հետ սլացող պատանուն։
Կորին հայտնվեց բարձրահարկ շենքի տանիքին, բակում պայթյուն որոտաց, նա սլացավ այն կողմ՝ ռոբոտ-զինվորները անտարբեր հետևում էին ուղևորներով լի այրվող ավտոբուսին։ Նա իջավ կրպակի վրա, մոխրի վերածելով նրանցից ևս մի քանսին, բացեց ավտոբուսի դուռը, նորից վեր սլացավ։ Երկնաքերի տանիքից դիտեց քաղաքին՝ հին աշխարհը նկատելիորեն փոքրանում էր։ Եղյամն անարգել իր թևերն էր փռում, ընդլայնելով սպիտակ գույնը։
Մեգապոլիսում, մարդկանց մի մասը փակվել էր տներում, մի մասը շտապում էր հեռանալ։ Ամեն կողմից լսելի էր մեքենանաերի անկանոն հռնդյունը։
Մարդիկ լուսամուտներից զարմանքով հետևում էին փողոցով քայլող, երկարափեշ զգեստով միայնակ տղամարդուն։ Նրանց հայացքներից սարսափ կաթաց, երբ ընդառաջ ելեն ռոբոտ-զինվորների մի խումբ։ Նա մնաց կանգնած։ Զինվորներից մեկը դուրս հանեց սղոց-ձեռքը, նա ետ, ետ գնաց, մնաց պատին հենված։ Սղոցը մոտեցավ նրա դեմքին։
- Ո՜չ,- լսվեց Կորիի ձայնը, նա վեղարը ետ տարավ, նայեց վեր։ Պատանին կանգնած էր անտեր մնացած մեքենայի տանիքին։ Նա ոչնչացրեց սղոց-ձեռքով զինվորին,- Դու՛րս եկե՛ք նրանց միջից,- ձայն տվեց Կորին, կրկնելով շանթը, զինվորները վերածվեցին մոխրակույտի։
- Ահա՛ ևս մեկ պատճառ, որպեսզի Ադամանդն ավելի կատաղի,- խորհրդավոր ժպտալով առաջ եկավ Մարկոսը, գլխի շարժումով ցույց տալով ծխացող մոխրակույտը,- Շնորհակալ եմ,- ասաց նա, ձեռքը մեկնեց պատանուն։
- Այո՛, նա կպահանջի իր ռոբոտ-զինվորներին և դա առիթ կտա նրան շարունակելու արյունոտ խաղը,- բարևելով պատասխանեց Կորին։
- Եվ վա՜յ մարդկությանը, քանի կան նման քմահաճներ,- մտահոգ ծոր տվեց Մարկոսը, վեղարն իջեցնելով աչքերին,- Պետք է հեռանալ այստեղից,- Մարկոսը քայլեց հին աշխարհի կողմը։ Երևաց ամենագնացը։
- Այս անգամ ձեզ մնում է օգտվել ձեր իսկ տված իմ հնարավորությունից,- գոչեց Կորին և Մարկոսին գրկելով քամու սուլոցի հետ վեր սլացավ։
- Աբու-Սայի՜դ,- տեսնելով, ձաjն տվեց նա։
- Այո՛ հրամանատար,- մոտեցավ ինքը՝ Աբու-Սայիդը։
- Բաց թո՛ղ մարդկանց, նրանք Ադամանդին պետք չեն։
- Ես դեռ չեմ կատարել առաջին հրամանը,- պատասխանելիս նա դուրս հանեց սղոց-ձեռքը,- Ես նրանց կգլխատեմ, իսկ Զմրուխտե աչքին կհանձնեմ Ադամանդին։
- Դու դառնում ես և անտանելի և անկառավարելի,- ավելի շուտ նա խոսեց ինքն իր հետ, քան մեկի, ով մոտենում էր գլխատելու ծնկած տղամարդուն։
- Ո՛չ, դու կկատարե՛ս նաև իմ հրամանը,- գոչեց նա, և նրա արձակած փիրուզյա շանթից Աբու-Սայիդը տապալվե գետին։ Շանթը կրկնվեց՝ կրկնվող քամու և սուլոցի հետ մյուս ռոբոտ-զինվորները փռվեցին իրենց հրամանատարի կողքին։ Գերվածները, առանց հասկանալու, ի՞նչ է կատարվում սկսեցին խուճապահար փախչել։ Մյուս զինվորները փորձեցին ետ բերել նրանց, բայց նորից շանթը կրկնվեց, սկսեց ռոբոտ-զինվորներից ծուխ բարձրանալ։ Զմրուխտե աչքը մոտեցավ Աբու-Սայիդին․
- Դու մի անգամ ինձ փրկել ես Ադամանդից, չնայած դրա կարիքն այնքան էլ չկար։ Քեզ չմոխրացնելով, իմ պարտքն եմ վերադարձնում՝ վերադարձի՛ր քո աշխարահ։
Աբու-Սայիդը ոտքի կանգնեց, նայեց մոխրացած զինակիցներին, վանկարկեց,- Ես կատարում եմ առաջին հրամանը։ Ես քեզ կհանձնեմ Ադամանդին,- նա սկսեց ներքևից հետևել քամու հետ սլացող պատանուն։
Կորին հայտնվեց բարձրահարկ շենքի տանիքին, բակում պայթյուն որոտաց, նա սլացավ այն կողմ՝ ռոբոտ-զինվորները անտարբեր հետևում էին ուղևորներով լի այրվող ավտոբուսին։ Նա իջավ կրպակի վրա, մոխրի վերածելով նրանցից ևս մի քանսին, բացեց ավտոբուսի դուռը, նորից վեր սլացավ։ Երկնաքերի տանիքից դիտեց քաղաքին՝ հին աշխարհը նկատելիորեն փոքրանում էր։ Եղյամն անարգել իր թևերն էր փռում, ընդլայնելով սպիտակ գույնը։
Մեգապոլիսում, մարդկանց մի մասը փակվել էր տներում, մի մասը շտապում էր հեռանալ։ Ամեն կողմից լսելի էր մեքենանաերի անկանոն հռնդյունը։
Մարդիկ լուսամուտներից զարմանքով հետևում էին փողոցով քայլող, երկարափեշ զգեստով միայնակ տղամարդուն։ Նրանց հայացքներից սարսափ կաթաց, երբ ընդառաջ ելեն ռոբոտ-զինվորների մի խումբ։ Նա մնաց կանգնած։ Զինվորներից մեկը դուրս հանեց սղոց-ձեռքը, նա ետ, ետ գնաց, մնաց պատին հենված։ Սղոցը մոտեցավ նրա դեմքին։
- Ո՜չ,- լսվեց Կորիի ձայնը, նա վեղարը ետ տարավ, նայեց վեր։ Պատանին կանգնած էր անտեր մնացած մեքենայի տանիքին։ Նա ոչնչացրեց սղոց-ձեռքով զինվորին,- Դու՛րս եկե՛ք նրանց միջից,- ձայն տվեց Կորին, կրկնելով շանթը, զինվորները վերածվեցին մոխրակույտի։
- Ահա՛ ևս մեկ պատճառ, որպեսզի Ադամանդն ավելի կատաղի,- խորհրդավոր ժպտալով առաջ եկավ Մարկոսը, գլխի շարժումով ցույց տալով ծխացող մոխրակույտը,- Շնորհակալ եմ,- ասաց նա, ձեռքը մեկնեց պատանուն։
- Այո՛, նա կպահանջի իր ռոբոտ-զինվորներին և դա առիթ կտա նրան շարունակելու արյունոտ խաղը,- բարևելով պատասխանեց Կորին։
- Եվ վա՜յ մարդկությանը, քանի կան նման քմահաճներ,- մտահոգ ծոր տվեց Մարկոսը, վեղարն իջեցնելով աչքերին,- Պետք է հեռանալ այստեղից,- Մարկոսը քայլեց հին աշխարհի կողմը։ Երևաց ամենագնացը։
- Այս անգամ ձեզ մնում է օգտվել ձեր իսկ տված իմ հնարավորությունից,- գոչեց Կորին և Մարկոսին գրկելով քամու սուլոցի հետ վեր սլացավ։
Комментариев нет:
Отправить комментарий