Մինչ Ադամանդը փորձում էր որոշում կայացնել, եկավ Մարկոսը Մալեի ուղեկցությամբ։
- Ձեր փառասիրությո՛ւնը, դաժանությո՛ւնը, ինչու՞ չէ նաև ցանկասիրությո՛ւնը, կարծես գործում են միաժամանակ,- առանց նախաբանի սկսեց նա,- Ադամա՛նդ, ի՞նչ կրոնի եք դավանում։
- Մի՞թե պարզ չէ,- մեծամտաբար շոյեց երկար մորուքը,- Չնայած, կարծում եմ, կրոնը որևէ կապ չունի Աստծո հետ։
- Ինչպե՞ս,- զարմացավ Մարկոսը,- Որպես կրոնավոր, հակասում եք ինքներդ ձեզ։
- Չեմ հակասում հարգելի մարդասե՛ր, կրոնը մարդու ստեղծածն է, այն չի կարող աստվածային լինել, և մարդն ստեղծել է կրոնը իր նմանակին տանջելո՛ւ, կեղեքելո՛ւ, վախ ներշնչելո՛ւ։ Պետք է նկատել՝ մի՞թե հռոմեական քրմերը Աստծո անունից էին այնքան դաժան։
- Աստվածուրաց մտքեր ունեք,- մի պահ խորհելուց հետո ասաց Մարկոսը։
- Չէ՛ի ասի, պարզապես այսօրվա մարդու ստեղծածը, վաղը անպայման դառնում է անցյալի մոլորություն, իսկ կրոնի հիմքը այլ է, որն արդեն նշեցի։ Պարո՛ն մարդասեր, գուցե կրկնվեմ,- քմծիծաղեց Ադամանդը,- Սակայն մարդու ստեղծածը Աստվածային լինել չի կարող, առավել ևս, եթե այնտեղ զնգում է ոսկին։
Մարկոսը լուռ ու մտահոգ նայեց հեռուն։
- Ինչու՞ նրանց ևս արթնացրիք, նորից ի՞նչ կա ձեր մտքին,- Ադամանդը հպարտ կեցվածք ընդունեց, հասկանալով, ինչի՞ մասին է խոսքը- Գուցե պրոֆեսորի՞ գաղափարն է,- շարունակեց Մարկոսը,- Որին խիստ կասկածում եմ։
- Ինչու՞,- վրդոհմունքը չթաքցրեց Ադամանդը։
- Կարծեմ մի անգամ արդեն ասել եմ՝ որքա՛ն դաժան է մարդը, նույնքա՛ն վախկոտ,- նա կիսատ ժպտաց,- Չե՞ք կարծում։
- Գուցե, բայց այն չի կարող ինձ վերաբերվել, միաժամանակ՝ չէի ասի թե իմ սրտով չէ։ Չնայած իմ ծրագրի համեմատ չափազանց է,- Ադամանդի վերջին միտքը զարմանք պատճառեց Մարկոսին։
- Իսկ ո՞վ, եթե ո՛չ դուք,- նա մտահոգ նայեց դեպի անորոշություն և հանկարծ ձեռքը խփեց ճակատին,- Նա՞, մի՞թե նա․ իսկ ինչու՞ այսպես,- ձեռքերը տարածեց նա։ Ադամանդը գլխի ընկավ՝ Մարկոսը տեղյակ չէ Զմրուխտե աչքի վերադարձի մասին։
- Ինչպե՞ս, վա՞տ սկիզբ է,- անտեղի մեծամտացավ Ադամանդը։
- Եթե նա նույնն է, ուստի, նրանց միայն նա կարող է կանգնեցնել կամ էլ արդեն ուշ է այդ մասին խոսելը,- ավելի շատ ինքն իր հետ խոսեց Մարկոսը, քան դիմացինի։
- Իսկ ե՞ս։ Հիշե՛ք, պարոն մարդասեր, ե՛ս եմ այս ամենի սկիզբը և վերջը,- կատաղությունից հոխորտաց Ադամանդը։
- Գուցե, բայց հիմնականում հարուստները թքած ունեն սկզբի և վերջի վրա,- ձեռքը թափահարեց Մարկոսը,- Անգամ աշխարհի, եթե այն այլևս շահութաբեր չէ։
- Անգամ, եթե այդպես է՝ չե՞ք գտնում սանձել է պետք այդ Զմրուխտե աչքին։
- Ինչու՞,- ոգևորվեց Մարկոսը՝ հասկանալով, Ադամանդը տեղյակ է Կորիի վերադարձի մասին,- Որովհետև նա բոլորին ստիպում է կասկածե՞լ ձեր առավելության մեջ պարո՛ն Ադամանդ։ Նկատի ունեցե՛ք, դուք ռոբոտ-զինվոր եք պատրաստում քաղաքը նվաճելու, իսկ նա ստեղծված է ձեր մարդատյաց գաղափարը կասեցնելու։ Ահա՛ նրա և ձեր տարբերությունը։ Բնականաբար, ձեր մեջ ցանկություն է առաջանում ճզմե՛լ նրան։
- Այո՛, ես կոչնչացնեմ այդ աֆրիկացուն, իսկ ուրվականները կենթարկվե՛ն ինձ, շարունակելով հոշոտել մարդկանց։
- Այդ դեպքում, նրանց համար բացառություն չե՛ք լինի նաև դու՛ք և ձե՛ր համախոհները։
- Սխալվո՛ւմ եք, նրանք միշտ կենթարկվե՛ն ինձ, պարզապես պետք է կարողանալ կառավարել, իսկ իմ դեպքում կառավարե՛լ, նշանակում է իշխե՛լ և այսպիսով աշխարհը կգրավեն ուրվականներն ու ռոբոտ-զինվորները, իսկ մի հուսահատ կամ սնանկ իշխանավորի կողմից, մի կոճակի սեղմումով կվերանա մարդկությունը։ Ահա՛ և վերջ հա՜, հա՜, հա՜․․․․Բնությունը նորից զարկ կտա նախամարդու ստեղծմանը։
- Փառքը, ատելությունը, ինչը նաև անզորության և անկատար լինելու նշաններ են՝ կուրացրել են ձեզ։ Ձեր գաղափարը գուցե՛ սպանի, բայց այն հաղթանակել չի՛ կարող, քանի որ աշխարհը կանգուն է սիրո և բարության հիմքերի վրա։
- Այդ դեպքում՝ շտապե՛ք կանգնեցնել նրան։
- Այդ դեպքում վատ չէ՛ր լինի նաև ձեր հանդեպ կիրառել պատժամիջոց, որպես պատերազմասեր- մարդատյացի,- նկատեց Մարկոսը։
- Իմ հանդեպ ո՞վ է մարդը։ Կոչնչացնե՛մ իմ տիրույթում ոտնձգություն անողին։
- Դուք երբևիցե եղե՞լ եք Եգիպտոսում։
- Այո, իսկ ի՞նչ կա,- լսած հարցից զարմացած, հարցրեց նա։
- Այն բուրգերում, եթե եղել եք այնտեղ, դարեր շարունակ հավերժական քնով քնած են իրենց ժամանակին ամենակարող եգիպտական փարավոնները։
- Հետո ի՞նչ։
- Ո՞վ եք դուք՝ ընդդիմանալու բնությանը։ Պարզապես ձեր ժամն է, որը տիեզերքի համար՝ բարեբախտաբար լոկ ակնթարթ է։ Ուշքի եկե՛ք պարոն Ադամանդ,- Ադամանդը ատամները սեղմեց, առանց պատասխանի քայլեց դեպի մեքենան,- Երբեմն ոտքով շրջե՛ք, այն ձեզ կսթափեցնի,- Նրա հետևից ձայն տվեց Մարկոսը։
- Ձեր փառասիրությո՛ւնը, դաժանությո՛ւնը, ինչու՞ չէ նաև ցանկասիրությո՛ւնը, կարծես գործում են միաժամանակ,- առանց նախաբանի սկսեց նա,- Ադամա՛նդ, ի՞նչ կրոնի եք դավանում։
- Մի՞թե պարզ չէ,- մեծամտաբար շոյեց երկար մորուքը,- Չնայած, կարծում եմ, կրոնը որևէ կապ չունի Աստծո հետ։
- Ինչպե՞ս,- զարմացավ Մարկոսը,- Որպես կրոնավոր, հակասում եք ինքներդ ձեզ։
- Չեմ հակասում հարգելի մարդասե՛ր, կրոնը մարդու ստեղծածն է, այն չի կարող աստվածային լինել, և մարդն ստեղծել է կրոնը իր նմանակին տանջելո՛ւ, կեղեքելո՛ւ, վախ ներշնչելո՛ւ։ Պետք է նկատել՝ մի՞թե հռոմեական քրմերը Աստծո անունից էին այնքան դաժան։
- Աստվածուրաց մտքեր ունեք,- մի պահ խորհելուց հետո ասաց Մարկոսը։
- Չէ՛ի ասի, պարզապես այսօրվա մարդու ստեղծածը, վաղը անպայման դառնում է անցյալի մոլորություն, իսկ կրոնի հիմքը այլ է, որն արդեն նշեցի։ Պարո՛ն մարդասեր, գուցե կրկնվեմ,- քմծիծաղեց Ադամանդը,- Սակայն մարդու ստեղծածը Աստվածային լինել չի կարող, առավել ևս, եթե այնտեղ զնգում է ոսկին։
Մարկոսը լուռ ու մտահոգ նայեց հեռուն։
- Ինչու՞ նրանց ևս արթնացրիք, նորից ի՞նչ կա ձեր մտքին,- Ադամանդը հպարտ կեցվածք ընդունեց, հասկանալով, ինչի՞ մասին է խոսքը- Գուցե պրոֆեսորի՞ գաղափարն է,- շարունակեց Մարկոսը,- Որին խիստ կասկածում եմ։
- Ինչու՞,- վրդոհմունքը չթաքցրեց Ադամանդը։
- Կարծեմ մի անգամ արդեն ասել եմ՝ որքա՛ն դաժան է մարդը, նույնքա՛ն վախկոտ,- նա կիսատ ժպտաց,- Չե՞ք կարծում։
- Գուցե, բայց այն չի կարող ինձ վերաբերվել, միաժամանակ՝ չէի ասի թե իմ սրտով չէ։ Չնայած իմ ծրագրի համեմատ չափազանց է,- Ադամանդի վերջին միտքը զարմանք պատճառեց Մարկոսին։
- Իսկ ո՞վ, եթե ո՛չ դուք,- նա մտահոգ նայեց դեպի անորոշություն և հանկարծ ձեռքը խփեց ճակատին,- Նա՞, մի՞թե նա․ իսկ ինչու՞ այսպես,- ձեռքերը տարածեց նա։ Ադամանդը գլխի ընկավ՝ Մարկոսը տեղյակ չէ Զմրուխտե աչքի վերադարձի մասին։
- Ինչպե՞ս, վա՞տ սկիզբ է,- անտեղի մեծամտացավ Ադամանդը։
- Եթե նա նույնն է, ուստի, նրանց միայն նա կարող է կանգնեցնել կամ էլ արդեն ուշ է այդ մասին խոսելը,- ավելի շատ ինքն իր հետ խոսեց Մարկոսը, քան դիմացինի։
- Իսկ ե՞ս։ Հիշե՛ք, պարոն մարդասեր, ե՛ս եմ այս ամենի սկիզբը և վերջը,- կատաղությունից հոխորտաց Ադամանդը։
- Գուցե, բայց հիմնականում հարուստները թքած ունեն սկզբի և վերջի վրա,- ձեռքը թափահարեց Մարկոսը,- Անգամ աշխարհի, եթե այն այլևս շահութաբեր չէ։
- Անգամ, եթե այդպես է՝ չե՞ք գտնում սանձել է պետք այդ Զմրուխտե աչքին։
- Ինչու՞,- ոգևորվեց Մարկոսը՝ հասկանալով, Ադամանդը տեղյակ է Կորիի վերադարձի մասին,- Որովհետև նա բոլորին ստիպում է կասկածե՞լ ձեր առավելության մեջ պարո՛ն Ադամանդ։ Նկատի ունեցե՛ք, դուք ռոբոտ-զինվոր եք պատրաստում քաղաքը նվաճելու, իսկ նա ստեղծված է ձեր մարդատյաց գաղափարը կասեցնելու։ Ահա՛ նրա և ձեր տարբերությունը։ Բնականաբար, ձեր մեջ ցանկություն է առաջանում ճզմե՛լ նրան։
- Այո՛, ես կոչնչացնեմ այդ աֆրիկացուն, իսկ ուրվականները կենթարկվե՛ն ինձ, շարունակելով հոշոտել մարդկանց։
- Այդ դեպքում, նրանց համար բացառություն չե՛ք լինի նաև դու՛ք և ձե՛ր համախոհները։
- Սխալվո՛ւմ եք, նրանք միշտ կենթարկվե՛ն ինձ, պարզապես պետք է կարողանալ կառավարել, իսկ իմ դեպքում կառավարե՛լ, նշանակում է իշխե՛լ և այսպիսով աշխարհը կգրավեն ուրվականներն ու ռոբոտ-զինվորները, իսկ մի հուսահատ կամ սնանկ իշխանավորի կողմից, մի կոճակի սեղմումով կվերանա մարդկությունը։ Ահա՛ և վերջ հա՜, հա՜, հա՜․․․․Բնությունը նորից զարկ կտա նախամարդու ստեղծմանը։
- Փառքը, ատելությունը, ինչը նաև անզորության և անկատար լինելու նշաններ են՝ կուրացրել են ձեզ։ Ձեր գաղափարը գուցե՛ սպանի, բայց այն հաղթանակել չի՛ կարող, քանի որ աշխարհը կանգուն է սիրո և բարության հիմքերի վրա։
- Այդ դեպքում՝ շտապե՛ք կանգնեցնել նրան։
- Այդ դեպքում վատ չէ՛ր լինի նաև ձեր հանդեպ կիրառել պատժամիջոց, որպես պատերազմասեր- մարդատյացի,- նկատեց Մարկոսը։
- Իմ հանդեպ ո՞վ է մարդը։ Կոչնչացնե՛մ իմ տիրույթում ոտնձգություն անողին։
- Դուք երբևիցե եղե՞լ եք Եգիպտոսում։
- Այո, իսկ ի՞նչ կա,- լսած հարցից զարմացած, հարցրեց նա։
- Այն բուրգերում, եթե եղել եք այնտեղ, դարեր շարունակ հավերժական քնով քնած են իրենց ժամանակին ամենակարող եգիպտական փարավոնները։
- Հետո ի՞նչ։
- Ո՞վ եք դուք՝ ընդդիմանալու բնությանը։ Պարզապես ձեր ժամն է, որը տիեզերքի համար՝ բարեբախտաբար լոկ ակնթարթ է։ Ուշքի եկե՛ք պարոն Ադամանդ,- Ադամանդը ատամները սեղմեց, առանց պատասխանի քայլեց դեպի մեքենան,- Երբեմն ոտքով շրջե՛ք, այն ձեզ կսթափեցնի,- Նրա հետևից ձայն տվեց Մարկոսը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий