Փողոցներում վխտում էին ռոբոտ-զինվորները։ Թվում էր քաղաքից անհետացել են բնակիչները։
- Պետք է զգուշանալ,- հետևելեվ Մարկոսին, հևալով արտաբերեց Աբգարը, երբ նրանց ընդառաջ դուրս եկան ռոբոտ-զինվորների մի խումբ։
- Այո՜,- ծոր տվեց Մարկոսը, ետ քաշվելով,- Մեզ միայն սա էր պակասում։
- Նրանց մեջ սղոց ճոճող կա, պետք է մի կերպ խույս տալ առճակատումից,- նկատեց Աբգարը։ Մարկոսը սկսեց վազել, Աբգարը հետևեց նրան։ Հաջորդ շենքի անկյունից երևացին ռոբոտ-զինվորների մեկ այլ խումբ։
- Մի՞թե կորած ենք,- շշնջաց գիտնականը, սեղմվելով Մարկոսին։ Օդից լսվող աղմուկը նրանց ստիպես վեր նայել։
- Հազի՜վ,- ուրախացավ Մարկոսը, աչքը չկտրելով վայրէջք կատարող մեծ ուղղաթիռից։ Մինչև զինվորների օգնության հասնելը, նրանք խույս տալով վտանգից, հայտնվեցին շենքի միջանցքում, սկսեցին աստիճաններով բարձրանալ։
ՈՒղղաթիռը մնաց որոշակի բարձրությունից կախված։ Ճոճասանդուխքով ցած թափվեցին զինվորները, Մալեի գլխավորությամբ հարձակվեցին ռոբոտ-զինվորների վրա, որոնք չնայած գնդակից տապալվում էին, բայց քիչ հետո կարծես վերալիցքավորված ոտքի կանգնում՝ սկսզբում երերալով, այնուհետև կատաղած առաջ մղվում։
Մալեին հաջողվեց շեղել նրանց, որից օգտվոլով Մարկոսը գիտնականի հետ հայտնվեցին վեցանկյուն առանձնատան մոտ։ Ներս ընկնելով, սկսեցին աստիճաններով բարձրանալ։
- Ավելի ճիշտ չէ՞ր լինի, օգտվել վերելակից,- հևասպառ արտաբերեց Աբգարը։
- Իհա՞րկե ճիշտ կլիներ, բայց շտապողականությունը վատ խորհրդատու է և ահա՛ մենք օգտվում ենք այդ վատ խորհրդից, որը հուսով եմ վատ հետևանք չի ունենա,- նկատեց Մարկոսը։
Երբ նրանք ներս մտան, Բենը նստած էր գրասեղանի մոտ։
- Ողջու՛յն պրոֆեսոր,- սկսեց Մարկոսը և առանց կանգ առնելու, մոտեցավ ընդհուպ սեղանին։
- Ողջու՛յն,- պրոֆեսորն անակնկալի եկած, ակամա ոտքի կանգնեց,- Մարկո՞ս․․․
- Այո՛ ես եմ։ Չե՞ք կարծում դադարեցնել է պետք այս անմտությունը,- վրդոհված շարունակեց Մարկոսը։
- Այն կտևի այնքան ժամանակ, որքան անհրաժեշտ է՝ այդպիսին է Ադամանդի հրամանը։
- Իսկ դու՛ք, չէ՞որ դուք եք կառավարում նրանց,- պրոֆեսորի պատասխանը հունից հանեց Մարկոսին, իսկ նա զարմանքով մեկ նայեց նրան, մեկ գիտնականին։
- Ինչպե՛ս գիտնականը՝ ես նույնպես աշխատում եմ։ Ցանկացած աշխատանք հարգի է անգործությունից։ Ի՞նչ կարծիքի եք պարո՛ն գիտնական,- քմծիծաղ տվեց Բենը։ Աբգարը սովորության համաձայն թոթովեց ուսերը։
- Դադարեցնելո՛վ այս մարդակերությունը, դուք չե՛ք դառնում գործազուրկ,- շարունակեց Մարկոսը,- Նման իրավիճակում հեգնե՛լ ճոխ թաքստոցից՝ առնվազն անմարդկային է։
- Անհանգստանալու հարկ չկա՛, չե՛մ կարծում այն շատ խորը հետևանք կունենա,- անտարբեր պատասխանեց Բենը, ետ ընկնելով աթոռին։
- Դու՛ք նաև քմահա՛ճ եք,- նորից հունից դուրս եկավ Մարկոսը,- Ինչպե՞ս, դուք ձեր զգայարաններից զուրկ զանգվածը հանել եք անզեն ժողովրդի դեմ և դեռ հանդգնում եք կարծի՞ք հայտնել։
- Օ՜, և ովքե՜ր են հյուրընկալել մեզ,- ոգևորված բացականչեց Ադամանդը, ներս մտնելով,- Դե՛ ի՞նչ պարո՛ն մարդասեր՝ տարօրինակ մարդը հաղթո՛ւմ է մարդուն, ի սեր մարդկությա՛ն,- նույն ոգևորությամբ շարունակեց նա, հրճվանքով պտտեցնելով գավազանը,- Տեսնու՛մ եմ այդ Զմրուխտե աչքը այնքա՛ն էլ չի արդարացնում իրեն տրված առաքելությունը, եթե դու՛ք հասել եք վեցանկյուն։
- Պարո՛ն մարդ, ինչպես դու՛ք եք անվանում ձեզ, իսկ չե՞ք կարծում, ձեր տարօրինակությամբ փորձանք եք մարդկության գլխին,- պատասխանեց Մարկոսը։
- Ո՛չ, պարզապես ընդունե՛ք իմ առավելությունը և վերջ, միաժամանակ վերադարձնելով պահեստայիններին և Զմրուխտե աչքին՝ թեկուզ պատժելու համար։
- Պրոֆեսո՛ր, փոխե՛ք խաղի կանոնները,- Ադամանդին թողնելով անպատասխան, Մարկոսը նորից դիմեց Բենին։
- Ինչպե՞ս,- պրոֆեսորը նայեց Ադամանդին։
- Պարզապես, դադարեցրե՛ք այս արյունահեղությունը,- կրկնեց Մարկոսը։
- Մի՞թե վատ նախաբան է,- չթաքցնելով ժպիտը, միջամտեց Ադամանդը։ Բենը տեղից վեր կացավ, անցավ նրանց մոտ․
- Առայժմ ոչինչ ասել չե՛մ կարող։
- Ինչու՞,- զարմացավ Մարկոսը, զսպելով զայրույթը,- Իսկ ե՞րբ կարող եք։
- Երբ նրանք դառնան անկառավարելի,- Մարկոսը նույն զարմանքով նայեց նրան,- Այդպիսին է նրանց ծրագիրը։
- Որքա՛ն հասկանում եմ՝ ներկա պահին նրանց տերերն ավելի անկառավարելի են, քան այդ դժբախտները։
- Մարդասե՜ր,- համարյա բացականչեց Ադամանդը,- Դո՛ւք անցնում եք վիրավորանքի։
- Այն վիրավորանք չէ, այլ ճշմարտություն, որը, ցավոք նաև իրականություն է։
- Մինչ մենք այստեղ անմիտ վիճում ենք, նրանք այնտեղ, մարդկանց հոշոտում են,- միջամտեց Աբգարը, որը, կարծես աշխատում էր լուռ մնալ, աննկատ մնալու Ադամանդի ուշադրությունից։
- Մի՞թե վատ սկիզբ է գիտնակա՛ն, մի՞թե այն նաև ձե՛ր աշխատանքի արդյունքը չէ՛,- Ադամանդը հեգնելով գիտնականին, կարծես ավելի ոգևորվեց, երբ Մարկոսը վրդոհված նայեց նրան,- Վրդոհվել պետք չէ՛ մարդասե՛ր։ Դո՛ւք պարտք եք ի՛նձ և միայն դրանից հետո կխոսե՛նք պայմանի կասին։
- Ո՛չ միայն ինձ համար, այլ բոլոր նորմալ մարդկանց համար անընդունելի է՝ ամռանը տեղացող ձյունը,- շեշտեց Մարկոսը, գլխով ցույց տալով պատուհանից դուրս։
- Այն իմ հաղթանակի խորհրդանիշն է, որից, տեսնո՛ւմ եմ ահաբեկված եք։
- Ի միջայլո՛ց, մարդասեր լինելն այնքան էլ վատ չէ՛, եթե այդ մարդ սիրողը մարդ մնա՛ և իսկապես տարբերել կարողանա մարդուն զանգվածից,- երկար լռելուց հետո, հետևություն արեց Բենը,- Մե՛նք հենց դրանով էլ զբաղվա՛ծ ենք։
- Այո՛, պրոֆեսո՛ր, վատ չէր լինի հետևություն անեի՛ք ձեր խոսքերից ձեզ համար նույնպես՝ մարդ մնալով։
- Ես պատերազմ եմ հայտարարու՛մ, թեկուզ իմ ռոբոտ-զինվորները,- սկսեց Ադամանդը՝ Բենը մի թարս հայացք նետեց նրան, նա խոսքը ուղղեց,- Թեկուզ մե՛ր ռոբոտ-զինվորները հոշոտե՛ն ողջ մարդկությանը,- ֆշշացրեց նա, առանց պատասխանի սպասելու դիմեց դեպի դուռը։
- Դո՛ւք արդեն հայտարարե՛լ եք,- ավելի շատ ինքն իր հետ խոսելով, եզրակացրեց Մարկոսը, հայացքով հետևելով նրան։
- Պետք է զգուշանալ,- հետևելեվ Մարկոսին, հևալով արտաբերեց Աբգարը, երբ նրանց ընդառաջ դուրս եկան ռոբոտ-զինվորների մի խումբ։
- Այո՜,- ծոր տվեց Մարկոսը, ետ քաշվելով,- Մեզ միայն սա էր պակասում։
- Նրանց մեջ սղոց ճոճող կա, պետք է մի կերպ խույս տալ առճակատումից,- նկատեց Աբգարը։ Մարկոսը սկսեց վազել, Աբգարը հետևեց նրան։ Հաջորդ շենքի անկյունից երևացին ռոբոտ-զինվորների մեկ այլ խումբ։
- Մի՞թե կորած ենք,- շշնջաց գիտնականը, սեղմվելով Մարկոսին։ Օդից լսվող աղմուկը նրանց ստիպես վեր նայել։
- Հազի՜վ,- ուրախացավ Մարկոսը, աչքը չկտրելով վայրէջք կատարող մեծ ուղղաթիռից։ Մինչև զինվորների օգնության հասնելը, նրանք խույս տալով վտանգից, հայտնվեցին շենքի միջանցքում, սկսեցին աստիճաններով բարձրանալ։
ՈՒղղաթիռը մնաց որոշակի բարձրությունից կախված։ Ճոճասանդուխքով ցած թափվեցին զինվորները, Մալեի գլխավորությամբ հարձակվեցին ռոբոտ-զինվորների վրա, որոնք չնայած գնդակից տապալվում էին, բայց քիչ հետո կարծես վերալիցքավորված ոտքի կանգնում՝ սկսզբում երերալով, այնուհետև կատաղած առաջ մղվում։
Մալեին հաջողվեց շեղել նրանց, որից օգտվոլով Մարկոսը գիտնականի հետ հայտնվեցին վեցանկյուն առանձնատան մոտ։ Ներս ընկնելով, սկսեցին աստիճաններով բարձրանալ։
- Ավելի ճիշտ չէ՞ր լինի, օգտվել վերելակից,- հևասպառ արտաբերեց Աբգարը։
- Իհա՞րկե ճիշտ կլիներ, բայց շտապողականությունը վատ խորհրդատու է և ահա՛ մենք օգտվում ենք այդ վատ խորհրդից, որը հուսով եմ վատ հետևանք չի ունենա,- նկատեց Մարկոսը։
Երբ նրանք ներս մտան, Բենը նստած էր գրասեղանի մոտ։
- Ողջու՛յն պրոֆեսոր,- սկսեց Մարկոսը և առանց կանգ առնելու, մոտեցավ ընդհուպ սեղանին։
- Ողջու՛յն,- պրոֆեսորն անակնկալի եկած, ակամա ոտքի կանգնեց,- Մարկո՞ս․․․
- Այո՛ ես եմ։ Չե՞ք կարծում դադարեցնել է պետք այս անմտությունը,- վրդոհված շարունակեց Մարկոսը։
- Այն կտևի այնքան ժամանակ, որքան անհրաժեշտ է՝ այդպիսին է Ադամանդի հրամանը։
- Իսկ դու՛ք, չէ՞որ դուք եք կառավարում նրանց,- պրոֆեսորի պատասխանը հունից հանեց Մարկոսին, իսկ նա զարմանքով մեկ նայեց նրան, մեկ գիտնականին։
- Ինչպե՛ս գիտնականը՝ ես նույնպես աշխատում եմ։ Ցանկացած աշխատանք հարգի է անգործությունից։ Ի՞նչ կարծիքի եք պարո՛ն գիտնական,- քմծիծաղ տվեց Բենը։ Աբգարը սովորության համաձայն թոթովեց ուսերը։
- Դադարեցնելո՛վ այս մարդակերությունը, դուք չե՛ք դառնում գործազուրկ,- շարունակեց Մարկոսը,- Նման իրավիճակում հեգնե՛լ ճոխ թաքստոցից՝ առնվազն անմարդկային է։
- Անհանգստանալու հարկ չկա՛, չե՛մ կարծում այն շատ խորը հետևանք կունենա,- անտարբեր պատասխանեց Բենը, ետ ընկնելով աթոռին։
- Դու՛ք նաև քմահա՛ճ եք,- նորից հունից դուրս եկավ Մարկոսը,- Ինչպե՞ս, դուք ձեր զգայարաններից զուրկ զանգվածը հանել եք անզեն ժողովրդի դեմ և դեռ հանդգնում եք կարծի՞ք հայտնել։
- Օ՜, և ովքե՜ր են հյուրընկալել մեզ,- ոգևորված բացականչեց Ադամանդը, ներս մտնելով,- Դե՛ ի՞նչ պարո՛ն մարդասեր՝ տարօրինակ մարդը հաղթո՛ւմ է մարդուն, ի սեր մարդկությա՛ն,- նույն ոգևորությամբ շարունակեց նա, հրճվանքով պտտեցնելով գավազանը,- Տեսնու՛մ եմ այդ Զմրուխտե աչքը այնքա՛ն էլ չի արդարացնում իրեն տրված առաքելությունը, եթե դու՛ք հասել եք վեցանկյուն։
- Պարո՛ն մարդ, ինչպես դու՛ք եք անվանում ձեզ, իսկ չե՞ք կարծում, ձեր տարօրինակությամբ փորձանք եք մարդկության գլխին,- պատասխանեց Մարկոսը։
- Ո՛չ, պարզապես ընդունե՛ք իմ առավելությունը և վերջ, միաժամանակ վերադարձնելով պահեստայիններին և Զմրուխտե աչքին՝ թեկուզ պատժելու համար։
- Պրոֆեսո՛ր, փոխե՛ք խաղի կանոնները,- Ադամանդին թողնելով անպատասխան, Մարկոսը նորից դիմեց Բենին։
- Ինչպե՞ս,- պրոֆեսորը նայեց Ադամանդին։
- Պարզապես, դադարեցրե՛ք այս արյունահեղությունը,- կրկնեց Մարկոսը։
- Մի՞թե վատ նախաբան է,- չթաքցնելով ժպիտը, միջամտեց Ադամանդը։ Բենը տեղից վեր կացավ, անցավ նրանց մոտ․
- Առայժմ ոչինչ ասել չե՛մ կարող։
- Ինչու՞,- զարմացավ Մարկոսը, զսպելով զայրույթը,- Իսկ ե՞րբ կարող եք։
- Երբ նրանք դառնան անկառավարելի,- Մարկոսը նույն զարմանքով նայեց նրան,- Այդպիսին է նրանց ծրագիրը։
- Որքա՛ն հասկանում եմ՝ ներկա պահին նրանց տերերն ավելի անկառավարելի են, քան այդ դժբախտները։
- Մարդասե՜ր,- համարյա բացականչեց Ադամանդը,- Դո՛ւք անցնում եք վիրավորանքի։
- Այն վիրավորանք չէ, այլ ճշմարտություն, որը, ցավոք նաև իրականություն է։
- Մինչ մենք այստեղ անմիտ վիճում ենք, նրանք այնտեղ, մարդկանց հոշոտում են,- միջամտեց Աբգարը, որը, կարծես աշխատում էր լուռ մնալ, աննկատ մնալու Ադամանդի ուշադրությունից։
- Մի՞թե վատ սկիզբ է գիտնակա՛ն, մի՞թե այն նաև ձե՛ր աշխատանքի արդյունքը չէ՛,- Ադամանդը հեգնելով գիտնականին, կարծես ավելի ոգևորվեց, երբ Մարկոսը վրդոհված նայեց նրան,- Վրդոհվել պետք չէ՛ մարդասե՛ր։ Դո՛ւք պարտք եք ի՛նձ և միայն դրանից հետո կխոսե՛նք պայմանի կասին։
- Ո՛չ միայն ինձ համար, այլ բոլոր նորմալ մարդկանց համար անընդունելի է՝ ամռանը տեղացող ձյունը,- շեշտեց Մարկոսը, գլխով ցույց տալով պատուհանից դուրս։
- Այն իմ հաղթանակի խորհրդանիշն է, որից, տեսնո՛ւմ եմ ահաբեկված եք։
- Ի միջայլո՛ց, մարդասեր լինելն այնքան էլ վատ չէ՛, եթե այդ մարդ սիրողը մարդ մնա՛ և իսկապես տարբերել կարողանա մարդուն զանգվածից,- երկար լռելուց հետո, հետևություն արեց Բենը,- Մե՛նք հենց դրանով էլ զբաղվա՛ծ ենք։
- Այո՛, պրոֆեսո՛ր, վատ չէր լինի հետևություն անեի՛ք ձեր խոսքերից ձեզ համար նույնպես՝ մարդ մնալով։
- Ես պատերազմ եմ հայտարարու՛մ, թեկուզ իմ ռոբոտ-զինվորները,- սկսեց Ադամանդը՝ Բենը մի թարս հայացք նետեց նրան, նա խոսքը ուղղեց,- Թեկուզ մե՛ր ռոբոտ-զինվորները հոշոտե՛ն ողջ մարդկությանը,- ֆշշացրեց նա, առանց պատասխանի սպասելու դիմեց դեպի դուռը։
- Դո՛ւք արդեն հայտարարե՛լ եք,- ավելի շատ ինքն իր հետ խոսելով, եզրակացրեց Մարկոսը, հայացքով հետևելով նրան։
Комментариев нет:
Отправить комментарий