Եղյամապատ հրապարակի բարձր դամբարանին արդեն ծածանվում էր Սպիտակ դրոշը։ Դրոշի վրա Ադամանդի պատկերն էր, իսկ անկյունում սիրամարգի գլուխը։ Կորին հայտնվեց դրոշի մոտ, սկսեց ուշադիր նայել բացված պատից դուրս եկոց ռոբոտ-զինվորների շարքին։ Շարքի մեջ նկատեց եղբորը, ցած սլացավ ձայն տալով․
- Վերի՜,- գրկեց նրան, ուզեց վեր բարձրացնել, հսկիչները կրակ բացեցին։ Կորին երերաց, երբ մի քանի գնդակ անցավ նրա մարմնի միջով, իսկ Վերին թուլացած վայր ընկավ նրա գրկից, վայրկյաններ անց, նա ոտքի ելավ, միացավ շարքին,- Վերի՜,- զարհուրած ձայն տվեց նա, փորձեց ետ խլել եղբորը, բայց Ադամանդի մարդիկ հասցրեցին Կորիի գլխին սև տոպրակ հագցնել։
- Ա՛յ սա խոստումնալից է,- հայտնվեց Ադամանդը հպարտ կեցվածքով,- Տարե՛ք նրան և այնպես արե՛ք, որպեսզի փախչել չկարողանա, այլապես գլխով եք պատասխանատու, իսկ ես պետք է խորհրդակցեմ պրոֆեսորի հետ,- ակնհայտ ուրախությամբ հրահանգեց նա և անհետացավ պատվանդանից։
Կորիին երկար քարշ տվեցին մութ գետնանացով։ Առանց գլուխն ազատելու սև պարկից, նրան շղթայակապ արեցին ներքնահարկում։ Տիրեց լռություն։ Նա փորձեց ազատվել գլխին հագցված պարկից, բայց ոչինչ չստացվեց։ Կորին իսկապես հայտնվել էր անելանելի վիճակում և թակարդն ընկած գազանի պես երկար ժամանակ գալարվում էր, այնուհետև մնաց հատակին անշարժ պարկած․ «Ահա՛ անհնարինը»․ հիշեց Մարկոսին։
Կորին կիսանինջ էր, երբ ասեղի սուր ծակոցից վեր թռավ․․․
- Վերի՜,- գրկեց նրան, ուզեց վեր բարձրացնել, հսկիչները կրակ բացեցին։ Կորին երերաց, երբ մի քանի գնդակ անցավ նրա մարմնի միջով, իսկ Վերին թուլացած վայր ընկավ նրա գրկից, վայրկյաններ անց, նա ոտքի ելավ, միացավ շարքին,- Վերի՜,- զարհուրած ձայն տվեց նա, փորձեց ետ խլել եղբորը, բայց Ադամանդի մարդիկ հասցրեցին Կորիի գլխին սև տոպրակ հագցնել։
- Ա՛յ սա խոստումնալից է,- հայտնվեց Ադամանդը հպարտ կեցվածքով,- Տարե՛ք նրան և այնպես արե՛ք, որպեսզի փախչել չկարողանա, այլապես գլխով եք պատասխանատու, իսկ ես պետք է խորհրդակցեմ պրոֆեսորի հետ,- ակնհայտ ուրախությամբ հրահանգեց նա և անհետացավ պատվանդանից։
Կորիին երկար քարշ տվեցին մութ գետնանացով։ Առանց գլուխն ազատելու սև պարկից, նրան շղթայակապ արեցին ներքնահարկում։ Տիրեց լռություն։ Նա փորձեց ազատվել գլխին հագցված պարկից, բայց ոչինչ չստացվեց։ Կորին իսկապես հայտնվել էր անելանելի վիճակում և թակարդն ընկած գազանի պես երկար ժամանակ գալարվում էր, այնուհետև մնաց հատակին անշարժ պարկած․ «Ահա՛ անհնարինը»․ հիշեց Մարկոսին։
Կորին կիսանինջ էր, երբ ասեղի սուր ծակոցից վեր թռավ․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий