Վաղ լուսաբացին Ադամանդը մտավ լաբորոտորիա, որտեղ ողջ գիշեր աշխատել էր գիտնականը․
- Ողջ գիշեր աշխատե՞լ եք,- հստակ իմանալով գիտնականը աշխատել է՝ բոլոր դեպքում հարցրեց նա։
- Այո՛, ամեն ինչ արդեն պատրաստ է,- պատասխանելիս, Ադամանդը ցույց տվեց սեղանին դարսած՝ Ադամանդի համար անհասկանալի պարագաները։
- Պրոֆեսորը չի՞ երևացել։
- Ո՛չ, դեռ ո՛չ։
- Գուցե դա է բարին։ Չեմ կարծում այս գործում նրա ներկայությունը պարտադիր է,- մրմնջաց նա, մի հայացք գցելով դռան կողմը,- Գնացի՛նք։
Աբգարը, որ կարծես սպասում էր հրահանգի, շտապեց ոտքի կանգնել, սրվակները ներարկիչների հետ տեղավորեց պայուսակի մեջ, իսկ թղթե ծանր կապոցները մյուսի մեջ՝ նայեց Ադամանդին,- Կարող ենք դուրս գալ։
Ադամանդը առաջինը դուրս եկավ, նրան հետևեց գիտնականը, հազիվ քարշ տալով ծանր պայուսակները։
Քաղաքից հեռու, անտառի բացատում երիտասարդները և պատանիները մեծ շրջան կազմած ծալապատիկ նստել էին։ Մեկը խոսում էր, մյուսները լուռ լսում էին։ Տեսնելով մոտեցող ամենագնացին, բոլորը ոտքի կանգնեցին։
- Բոլո՞րն են,- մեքենայից դուրս գալով, դիմեց պատրաստակամ հսկիչին, միաժամանակ աչքի անցկացնելով շարքը։
- Այո՛։
- Հոյակապ է,- ոգևորվեց նա,- Սկսե՛ք։
Գիտնականը ճամպրուկներից մեկը հանձնեց հսկիչին, ինքը բացեց հաջորդը։ Առաջինը ներարկեց մի նիհար պատանու։ Դեռ ասեղը նրա մաշկի մեջ էր,երբ հսկիչը նրա բուռը խոթեց փողի մի կապ։ Պատանու դեմքը փոխվեց, ուրախացած նայելով ստացած գումարին, ապա շտապեց այն թաքցնել ուսապարկի մեջ, այնուհետ բարձրացավ մեքենայի բացված թափքը։
Շարքը անհամբեր էր, հաճախ վիզները երկարացնելով, նայում էին գումար ստացող հերթական կամավորին և լցվում անհամբերությամբ։
- Վե՛րջ,- վերջապես հայտարարեց Աբգարը, հավաքելով պայուսակը։
- Եթե շատ եք ուզում ձեր գործն այնքան էլ վատ չեք կատարում,- դիմելով Աբգարին, խորամանկ ժպտաց Ադամանդը։
- Ի՞նչ արած, ոչ միշտ է ստացվում գոհացնել պատվիրատուին,- ուսերը վեր քաշեց նա, մտավ մեքենայի մեջ։
- Շարժվեցի՛նք,- հրամայեց Ադամանդը, ինքնաբավ համբուրելով փայլող քարը։
- Ողջ գիշեր աշխատե՞լ եք,- հստակ իմանալով գիտնականը աշխատել է՝ բոլոր դեպքում հարցրեց նա։
- Այո՛, ամեն ինչ արդեն պատրաստ է,- պատասխանելիս, Ադամանդը ցույց տվեց սեղանին դարսած՝ Ադամանդի համար անհասկանալի պարագաները։
- Պրոֆեսորը չի՞ երևացել։
- Ո՛չ, դեռ ո՛չ։
- Գուցե դա է բարին։ Չեմ կարծում այս գործում նրա ներկայությունը պարտադիր է,- մրմնջաց նա, մի հայացք գցելով դռան կողմը,- Գնացի՛նք։
Աբգարը, որ կարծես սպասում էր հրահանգի, շտապեց ոտքի կանգնել, սրվակները ներարկիչների հետ տեղավորեց պայուսակի մեջ, իսկ թղթե ծանր կապոցները մյուսի մեջ՝ նայեց Ադամանդին,- Կարող ենք դուրս գալ։
Ադամանդը առաջինը դուրս եկավ, նրան հետևեց գիտնականը, հազիվ քարշ տալով ծանր պայուսակները։
Քաղաքից հեռու, անտառի բացատում երիտասարդները և պատանիները մեծ շրջան կազմած ծալապատիկ նստել էին։ Մեկը խոսում էր, մյուսները լուռ լսում էին։ Տեսնելով մոտեցող ամենագնացին, բոլորը ոտքի կանգնեցին։
- Բոլո՞րն են,- մեքենայից դուրս գալով, դիմեց պատրաստակամ հսկիչին, միաժամանակ աչքի անցկացնելով շարքը։
- Այո՛։
- Հոյակապ է,- ոգևորվեց նա,- Սկսե՛ք։
Գիտնականը ճամպրուկներից մեկը հանձնեց հսկիչին, ինքը բացեց հաջորդը։ Առաջինը ներարկեց մի նիհար պատանու։ Դեռ ասեղը նրա մաշկի մեջ էր,երբ հսկիչը նրա բուռը խոթեց փողի մի կապ։ Պատանու դեմքը փոխվեց, ուրախացած նայելով ստացած գումարին, ապա շտապեց այն թաքցնել ուսապարկի մեջ, այնուհետ բարձրացավ մեքենայի բացված թափքը։
Շարքը անհամբեր էր, հաճախ վիզները երկարացնելով, նայում էին գումար ստացող հերթական կամավորին և լցվում անհամբերությամբ։
- Վե՛րջ,- վերջապես հայտարարեց Աբգարը, հավաքելով պայուսակը։
- Եթե շատ եք ուզում ձեր գործն այնքան էլ վատ չեք կատարում,- դիմելով Աբգարին, խորամանկ ժպտաց Ադամանդը։
- Ի՞նչ արած, ոչ միշտ է ստացվում գոհացնել պատվիրատուին,- ուսերը վեր քաշեց նա, մտավ մեքենայի մեջ։
- Շարժվեցի՛նք,- հրամայեց Ադամանդը, ինքնաբավ համբուրելով փայլող քարը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий