Մեգապոլիսի կենտրոնը շողում էր արծաթափայլ եղյամյա հագուստովը։ Ադամանդը հիանում էր կանգնած բարձր դիտարանին, երբ նրան մոտեցավ պրոֆեսոր Բենը։
- Որտե՞ղ է Աբու-Սայիդը,- տեսնելով Բենին հետաքրքրվեց Ադամանդը։
- Ինչի՞ համար է այդ հարցը,- զարմացավ պրոֆեսորը,- Այնտեղ, որտեղ բանակն է, ի՞նչն է ձեզ հետաքրքրում։
- Նա նու՞յնն է,- կասկածամտորեն հարցրեց նա։
- Ա՜,- ծոր տվեց պրոֆեսորը,- Հիմա հասկանում եմ հարցի էությունն ինչումն է կայանում՝ ավելի ստույգ՝ ձեր անհանգստությունը։ Երևի դուք այն օրից սկսել եք կասկածել մեր ուժերին։ Պետք է շարել բանակը, միաժամանակ կհամոզվեք ինչպիսի՞ն է նա և ընդհանրապես բանակը,- Բենի բացատրությունից Ադամանդի դեմքը փայլեց։ Նա առաջ եկավ, իսկ պրոֆեսորը հսկիչների հետ ետ քաշվեցին, ճամփա տալով նրան։ Ադամանդը գոհունակության զգացումով համբույր դրոշմեց փայլող քարին, շոյեց երկար մորուքը, շոյված նայեց սեփական պատկերը կրող դրոշին։
Ծանր ճռռոցով ետ գնաց քարե դուռը։ Երևաց խավարը։
- Աբու- Սայի՜դ,- ձայն տվեց Ադամանդը։
- Այո՛ տեր, հրամայե՛ք,- կանգնելով նրա դիմաց, պատասխանեց ռոբոտ-զինվորը։
- Գտնե՛լ Զմրուխտե աչքին և ինձ մոտ բերե՛լ,- սկզբում, Ադամանդը լավ տնտղեց Աբու-Սայիդին և միայն հետո հրամայեց։
Զինվորը դեմքով շրջվեց դեպի խավարը, բարձրացրեց աջը։ Երևաց շարքի սկիզբը։ Ադամանդը հասցրեց ետ քաշվել, կանգնելով պրոֆեսորի մոտ։
Վայրկայններ անց սպիտակ հրապարակը սևացավ բանակի բազմությունից։ Ադամանդը շոյված, հայացքը սահեցրեց շարքերով, ժպտաց․
- Այսպես լա՛վ է, այսպես ես հանգիստ եմ։
- Գտնե՛լ Զմրուխտե աչքին,- Աբու-Սայիդը կրկնեց հրամանը։ Լսելով, յուրաքանչյուր ռոբոտ-զինվոր եթերային քայլերով անհետացավ։ Շուտով հրապարակը դատարկվեց, երբ ամենագնացը տարավ Ադամանդին և պրոֆեսորին։ Միայն մեկը, մոտակա շենքի անկյունից աննկատ հետևում էր այդ ամենին։ Ամենավերջում նա լքեց դիտակետը։
- Որտե՞ղ է Աբու-Սայիդը,- տեսնելով Բենին հետաքրքրվեց Ադամանդը։
- Ինչի՞ համար է այդ հարցը,- զարմացավ պրոֆեսորը,- Այնտեղ, որտեղ բանակն է, ի՞նչն է ձեզ հետաքրքրում։
- Նա նու՞յնն է,- կասկածամտորեն հարցրեց նա։
- Ա՜,- ծոր տվեց պրոֆեսորը,- Հիմա հասկանում եմ հարցի էությունն ինչումն է կայանում՝ ավելի ստույգ՝ ձեր անհանգստությունը։ Երևի դուք այն օրից սկսել եք կասկածել մեր ուժերին։ Պետք է շարել բանակը, միաժամանակ կհամոզվեք ինչպիսի՞ն է նա և ընդհանրապես բանակը,- Բենի բացատրությունից Ադամանդի դեմքը փայլեց։ Նա առաջ եկավ, իսկ պրոֆեսորը հսկիչների հետ ետ քաշվեցին, ճամփա տալով նրան։ Ադամանդը գոհունակության զգացումով համբույր դրոշմեց փայլող քարին, շոյեց երկար մորուքը, շոյված նայեց սեփական պատկերը կրող դրոշին։
Ծանր ճռռոցով ետ գնաց քարե դուռը։ Երևաց խավարը։
- Աբու- Սայի՜դ,- ձայն տվեց Ադամանդը։
- Այո՛ տեր, հրամայե՛ք,- կանգնելով նրա դիմաց, պատասխանեց ռոբոտ-զինվորը։
- Գտնե՛լ Զմրուխտե աչքին և ինձ մոտ բերե՛լ,- սկզբում, Ադամանդը լավ տնտղեց Աբու-Սայիդին և միայն հետո հրամայեց։
Զինվորը դեմքով շրջվեց դեպի խավարը, բարձրացրեց աջը։ Երևաց շարքի սկիզբը։ Ադամանդը հասցրեց ետ քաշվել, կանգնելով պրոֆեսորի մոտ։
Վայրկայններ անց սպիտակ հրապարակը սևացավ բանակի բազմությունից։ Ադամանդը շոյված, հայացքը սահեցրեց շարքերով, ժպտաց․
- Այսպես լա՛վ է, այսպես ես հանգիստ եմ։
- Գտնե՛լ Զմրուխտե աչքին,- Աբու-Սայիդը կրկնեց հրամանը։ Լսելով, յուրաքանչյուր ռոբոտ-զինվոր եթերային քայլերով անհետացավ։ Շուտով հրապարակը դատարկվեց, երբ ամենագնացը տարավ Ադամանդին և պրոֆեսորին։ Միայն մեկը, մոտակա շենքի անկյունից աննկատ հետևում էր այդ ամենին։ Ամենավերջում նա լքեց դիտակետը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий