Մարկոսը հաճախ դուրս ու ներս էր անում, ամեն անգամ երկար դիտելով դատարկ արահետին։ Կարծես հոգնած, այս անգամ նա մնաց դրսում կանգնած այնքան ժամանակ, մինչև ծառուղում երևացած մարդը մտավ բակ։
- Ադամանդը ռոբոտ-զինվորներին նորից բաց թողեց քաղաք,- հևալով սկսեց գիտնականը,- Այս անգամ ողջ բանակը՝ հրամայելով գտնել Զմրուխտե աչքին։
- Սարսափելի է մտածել մեր ձախողման հետևանքի մասին,- խորը հոգոց հանելով, տխուր արտաբերեց Մարկոսը։
- Այո՛, այսօր Ադամանդի առավելությունն ակնհայտ է։
- Գուցե ստիպված լինենք նրա առավերությունը դեռ երկա՞ր հանդուրժել, քանի որ նախատեսված չէր պատանու անհետանալը, կամ․․․,- Մարկոսը միտքը կիսատ լռեց, նայեց հեռուն։
- Բայց ինչու՞ եք հուսահատվում, չէ՞որ դուք էլ բանակ ունեք։
- Այո՛, այն արդեն զինված է, չնայած մեծ դժվարություններին, բայց նաև չպետք է անտեսել այն փաստը, որ մենք գործ ունենք ոչ թե գաղափարով ընդառաջվող մարտիկների հետ, այլ արհեստական ճանապարհով զգայարաններից զրկված զանգվածի,- ցավով նշեց Մարկոսը, որից գիտնականը ակամա մաքրեց ճակատի քրտինքը։
- Այս անգամ, կարծես այնքան էլ հաճախակի չեն պայթյունները,- նկատելի հուսադրվեց Աբգարը։
- ՈՒրեմն այն ավելի արյունոտ է,- հետևություն արեց Մարկոսը։
- Այո՛, ցավոք պրոֆեսորը կրկնապատկել է սղոց-ձեռքերի քանակը։
- Մալե՜,- ձայն տվեց Մարկոսը։
- Այո՛, հրամանատար։
- Պատրաստի՛ր բանակը,- դառնացած հրահանգեց նա։
- Լսու՛մ եմ։
- Իսկ ե՛ս գիտնակա՛ն, պետք է անպայման հանդիպեմ պրոֆեսորին։
- Անիմաստ է,- անտարբեր ձեռքը թափահարեց գիտնականը։
- Ինչու՞։
- Այս անգամ, անձամբ է կառավարում բանակը։
- Փորձը փորձանք չէ,- Մարկոսը մի պահ լռեց, շարունակեց,- Թեկուզ ցանակացած փորձ հազար փորձանք է մեր գլխին բարդում, բայց փորձե՛նք։
- Փորձե՛նք,- խուլ արտաբերեց գիտնականը, թոթովելով ուսերը։
- Ադամանդը ռոբոտ-զինվորներին նորից բաց թողեց քաղաք,- հևալով սկսեց գիտնականը,- Այս անգամ ողջ բանակը՝ հրամայելով գտնել Զմրուխտե աչքին։
- Սարսափելի է մտածել մեր ձախողման հետևանքի մասին,- խորը հոգոց հանելով, տխուր արտաբերեց Մարկոսը։
- Այո՛, այսօր Ադամանդի առավելությունն ակնհայտ է։
- Գուցե ստիպված լինենք նրա առավերությունը դեռ երկա՞ր հանդուրժել, քանի որ նախատեսված չէր պատանու անհետանալը, կամ․․․,- Մարկոսը միտքը կիսատ լռեց, նայեց հեռուն։
- Բայց ինչու՞ եք հուսահատվում, չէ՞որ դուք էլ բանակ ունեք։
- Այո՛, այն արդեն զինված է, չնայած մեծ դժվարություններին, բայց նաև չպետք է անտեսել այն փաստը, որ մենք գործ ունենք ոչ թե գաղափարով ընդառաջվող մարտիկների հետ, այլ արհեստական ճանապարհով զգայարաններից զրկված զանգվածի,- ցավով նշեց Մարկոսը, որից գիտնականը ակամա մաքրեց ճակատի քրտինքը։
- Այս անգամ, կարծես այնքան էլ հաճախակի չեն պայթյունները,- նկատելի հուսադրվեց Աբգարը։
- ՈՒրեմն այն ավելի արյունոտ է,- հետևություն արեց Մարկոսը։
- Այո՛, ցավոք պրոֆեսորը կրկնապատկել է սղոց-ձեռքերի քանակը։
- Մալե՜,- ձայն տվեց Մարկոսը։
- Այո՛, հրամանատար։
- Պատրաստի՛ր բանակը,- դառնացած հրահանգեց նա։
- Լսու՛մ եմ։
- Իսկ ե՛ս գիտնակա՛ն, պետք է անպայման հանդիպեմ պրոֆեսորին։
- Անիմաստ է,- անտարբեր ձեռքը թափահարեց գիտնականը։
- Ինչու՞։
- Այս անգամ, անձամբ է կառավարում բանակը։
- Փորձը փորձանք չէ,- Մարկոսը մի պահ լռեց, շարունակեց,- Թեկուզ ցանակացած փորձ հազար փորձանք է մեր գլխին բարդում, բայց փորձե՛նք։
- Փորձե՛նք,- խուլ արտաբերեց գիտնականը, թոթովելով ուսերը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий