Լսվող աղմուկից, Աբգարն անհանգստացած մոտեցավ լուսամուտին,- Ամեն ինչ խառնվեց իրար,- մրմնջաց նա, տեսնելով քաղաքից բարձրացող ծուխը։ Շտապեց դուրս գնալ։ Հրապարակում ոչոքի չգտավ։ Տարակուսած նայեց փակ պատին, բայց սիրտ չարեց մոտենալ։ Քիչ հետո նրան միացավ Մարկոսը։
- Այստեղ ձեզ համար այնքան էլ անվտանգ չէ,- նկատեց Աբգարը։
- Այժմ դա կարևոր չէ,- տխուր պատասխանեց Մարկոսը,- Այս ամենն այնքան անսպասելի էր, ինչու, այս անգամ ի՞նչ է որոշել այդ մարդատյացը։
- Այնքան էլ անսպասելի չէր,- տարակուսեց Աբգարը,- Նա նման կերպով ուզում է տղաներին ետ տանել։
- Կարծես նա սկսել է շատ բաներ ուզել։ Նմանների համար կանգառը վերջինն է լինում։ պարզապես պետք է վնասազերծել նրան։ Որտե՞ղ է Կորին։
- Չգիտեմ,- բազմանաշանակ պատասխանեց գիտնականը, հայցքը փախցնելով։
Հրապարակ մտավ ամենագնացը, իջավ Ադամանդը։
- Ահա՛ բարեհաճեց մեծ մեղավորը,- թաքուն վրդոհվեց Մարկոսը, կարծես չբորբոքելու կրքերը։
- Տեսնում եմ սարսափը ձեզ հասցրել է իմ հրապարակը, իսկապե՞ս սարսափելի է,- մոտենալով, ինքնագոհ արտաբերեց Ադամանդը, չմոռանալով համբույր դրոշմել փայլող քարին։
- Ինձ համար սարսափը այլ հասկացություն ունի,- սկսեց Մարկոսը,- Քանի որ դուք նրանց ուղորդել եք դեպի անմեղ ժողովուրդը։ Այո՛, այս դեպքում սարսափելի է։ Կասե՞ք ինչու՞․․․
Այդ պահին լսվեց հերթական պայթյունը։
- Դուք զլացաք կատարել իմ պահանջը, որը վեր է ցանկացած օրենքից։ Ստիպված էի դիմել պատժամիջոցի։ Այսպիսով, շուտով նա իմ ձեռքում կլինի, իսկ պահեստայիններն իրենց տեղերում,- պատասխանի հետ նայեց պայթյունի կողմը։
- Տեսնելով ձեր երկյուղած դեմքը, խիստ կասկածում եմ,- Մարկոսը ուշադիր նայեց նրան։
- Ինչու՞մն եք կասկածում,- այլայլվեց Ադամանդը, դեմքը փախցնելով խոսակցից։
- Նրանում, որ կարող եք կառավարել այս քաոսը։ Պարզապես, մարդը, որքան դաժան է լինում, նույքան և վախկոտ։ Այդպես չե՞ք կարծում։
- Ո՛չ, դուք առնվազն վիրավորում եք ինձ։
- Դա կարևոր չէ այս պահին,- ձեռքը թափահարեց Մարկոսը, ավելացրեց ավելի խիստ տոնով,- Կանգնեցրե՛ք այս խառնաշփոթը։ Ժողովուրդը մեղավոր չէ ձեր ցոփ ցանկության մեջ,- առանց սպասելու պատասխանի, Մարկոսը քայլեց հին աշխարհի կողմը։
Աբգարը, որ մինչ այդ շվարած կանգնած էր, էլ ավելի շվարեց, հայացքով ուղեկցելով Մարկոսին, բայց և սիրտ չարեց լքել Ադամանդին։
- Այդ փսլնքոտը մի՞թե ինձանից ուժեղ է,- գազազեց Ադամանդը,- Միևնույն է՝ կամ նա ինձ պետք է ծառայի կամ կվերացնեմ նրան, թեկուզ այն արժենա իմ ողջ կարողությունը և այս քաղաքի անվտանգությունը։ Ադամանդը բղավելով, ոտքը ուժգին խփեց գետին,- Սատանան տանի՛․․․
- Ի՞նչ է կամենում իմ տերը,- հայտնվեց ինքը սատանան, շողոքորթ գլուխ տալով։
- Պատժի՛ր կամ վերացրու՛ այդ Զմրուխտե աչքին։
- Օ՜, ո՛չ իմ տիրակալ։ Քո խնդիրը մի փաթաթիր իմ վզին։ Դու պետք է նրան հաղթես պայքարի միջոցով, որքան էլ նա քեզանից ուժեղ է։ Նրա պայքարն ավելի հետաքրքիր է դառնում, քան դու քո սառած նենգությամբ։
- Ինչպե՞ս, ինձանից ուժե՞ղ,- ինքնատիրապետումը կորցնելով, բղավեց Ադամանդը,- Ո՞վ է նա, գուցե քեզանի՞ց էլ ուժեղ է։
- Ո՛չ, ինձանից ո՛չ, բայց հզոր է, որպես մարդ,- Ադամանդի համար անսպասելի, սատանան անհետացավ։
Նա արնակալած աչքերը սևեռեց ծխացող քաղաքի կողմը, շոյեց երկար միրուքը, գնաց դեպի մեքենան։
Աբգարը, կուչ եկած տեղից խորը շունչ քաշեց, հանկարծ զգաստացավ, շշնջալով, « Իմ աղջիկը՝ Վիվին, ես պետք է շտապեմ»։ Գիտնականը համարյա վազում էր դեպի երկնաքերը․․․
- Այստեղ ձեզ համար այնքան էլ անվտանգ չէ,- նկատեց Աբգարը։
- Այժմ դա կարևոր չէ,- տխուր պատասխանեց Մարկոսը,- Այս ամենն այնքան անսպասելի էր, ինչու, այս անգամ ի՞նչ է որոշել այդ մարդատյացը։
- Այնքան էլ անսպասելի չէր,- տարակուսեց Աբգարը,- Նա նման կերպով ուզում է տղաներին ետ տանել։
- Կարծես նա սկսել է շատ բաներ ուզել։ Նմանների համար կանգառը վերջինն է լինում։ պարզապես պետք է վնասազերծել նրան։ Որտե՞ղ է Կորին։
- Չգիտեմ,- բազմանաշանակ պատասխանեց գիտնականը, հայցքը փախցնելով։
Հրապարակ մտավ ամենագնացը, իջավ Ադամանդը։
- Ահա՛ բարեհաճեց մեծ մեղավորը,- թաքուն վրդոհվեց Մարկոսը, կարծես չբորբոքելու կրքերը։
- Տեսնում եմ սարսափը ձեզ հասցրել է իմ հրապարակը, իսկապե՞ս սարսափելի է,- մոտենալով, ինքնագոհ արտաբերեց Ադամանդը, չմոռանալով համբույր դրոշմել փայլող քարին։
- Ինձ համար սարսափը այլ հասկացություն ունի,- սկսեց Մարկոսը,- Քանի որ դուք նրանց ուղորդել եք դեպի անմեղ ժողովուրդը։ Այո՛, այս դեպքում սարսափելի է։ Կասե՞ք ինչու՞․․․
Այդ պահին լսվեց հերթական պայթյունը։
- Դուք զլացաք կատարել իմ պահանջը, որը վեր է ցանկացած օրենքից։ Ստիպված էի դիմել պատժամիջոցի։ Այսպիսով, շուտով նա իմ ձեռքում կլինի, իսկ պահեստայիններն իրենց տեղերում,- պատասխանի հետ նայեց պայթյունի կողմը։
- Տեսնելով ձեր երկյուղած դեմքը, խիստ կասկածում եմ,- Մարկոսը ուշադիր նայեց նրան։
- Ինչու՞մն եք կասկածում,- այլայլվեց Ադամանդը, դեմքը փախցնելով խոսակցից։
- Նրանում, որ կարող եք կառավարել այս քաոսը։ Պարզապես, մարդը, որքան դաժան է լինում, նույքան և վախկոտ։ Այդպես չե՞ք կարծում։
- Ո՛չ, դուք առնվազն վիրավորում եք ինձ։
- Դա կարևոր չէ այս պահին,- ձեռքը թափահարեց Մարկոսը, ավելացրեց ավելի խիստ տոնով,- Կանգնեցրե՛ք այս խառնաշփոթը։ Ժողովուրդը մեղավոր չէ ձեր ցոփ ցանկության մեջ,- առանց սպասելու պատասխանի, Մարկոսը քայլեց հին աշխարհի կողմը։
Աբգարը, որ մինչ այդ շվարած կանգնած էր, էլ ավելի շվարեց, հայացքով ուղեկցելով Մարկոսին, բայց և սիրտ չարեց լքել Ադամանդին։
- Այդ փսլնքոտը մի՞թե ինձանից ուժեղ է,- գազազեց Ադամանդը,- Միևնույն է՝ կամ նա ինձ պետք է ծառայի կամ կվերացնեմ նրան, թեկուզ այն արժենա իմ ողջ կարողությունը և այս քաղաքի անվտանգությունը։ Ադամանդը բղավելով, ոտքը ուժգին խփեց գետին,- Սատանան տանի՛․․․
- Ի՞նչ է կամենում իմ տերը,- հայտնվեց ինքը սատանան, շողոքորթ գլուխ տալով։
- Պատժի՛ր կամ վերացրու՛ այդ Զմրուխտե աչքին։
- Օ՜, ո՛չ իմ տիրակալ։ Քո խնդիրը մի փաթաթիր իմ վզին։ Դու պետք է նրան հաղթես պայքարի միջոցով, որքան էլ նա քեզանից ուժեղ է։ Նրա պայքարն ավելի հետաքրքիր է դառնում, քան դու քո սառած նենգությամբ։
- Ինչպե՞ս, ինձանից ուժե՞ղ,- ինքնատիրապետումը կորցնելով, բղավեց Ադամանդը,- Ո՞վ է նա, գուցե քեզանի՞ց էլ ուժեղ է։
- Ո՛չ, ինձանից ո՛չ, բայց հզոր է, որպես մարդ,- Ադամանդի համար անսպասելի, սատանան անհետացավ։
Նա արնակալած աչքերը սևեռեց ծխացող քաղաքի կողմը, շոյեց երկար միրուքը, գնաց դեպի մեքենան։
Աբգարը, կուչ եկած տեղից խորը շունչ քաշեց, հանկարծ զգաստացավ, շշնջալով, « Իմ աղջիկը՝ Վիվին, ես պետք է շտապեմ»։ Գիտնականը համարյա վազում էր դեպի երկնաքերը․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий