Զմրուխտե աչքը Աբգարին լաբորոտորիայի պատշգամբից ներս հրեց, ինքը մնաց գոգին կանգնած։ Գիտնականն ուղղվելով տեղում, հագուստը կարգի բերեց, վեր կացավ նստեց աթոռին․
- Ահա թե ինչպես ես վարվում փրկարարիդ հետ,- վիրավորված արտաբերեց Աբգարը։
- Ձեզ վերադարձրեցի ձեր տեղը, ինչպես հրահանգել էր Մարկոսը, իսկ այժմ ասե՛ք, որտե՞ղ է Ադամանդն իր ստեղծած բանակի հետ։
- Այնտեղ, հրապարակում,- վախվորոծ, ակամա արտաբերեց Աբգարը, կարծես վախենալով, նորից դուրս սլանալ լուսամուտից։ Կորին նայեց քաղաքին, առանց խոսք ասելու, սլացավ ներքև։
- Այս ի՞նչ արեցի, նրան Ադամանդը կխժռի,- մրմնջաց նա և պատանու հետևից կախվեց լուսամուտից, կարծես ետ կանչելու։
- Եղիամը, սպիտակ շղարշով շարունակում էր տարածվել քաղաքի վրա, իր մեջ առնելով նաև հրապարակը, որի գույնով ոգեշնչվում էր Ադամանդը։
Կորին կանգնեց հրապարակում, նայեց շուրջը, կողմնորոշվելու։
- Դուրս արի՛, Ադամա՛նդ,- ամբողջ ուժով բղավեց նա,- անսպասելի բարձրացավ ուժեղ քամի, սկսեց սուլել։ Մթնեց։ Պատը ծանր ճռոցով ետ գնաց։ Բացի մթից, ոչինչ չերևաց։ Նա ներս մտավ, դուռը փակվեց։ Պատանու աչքերի փայլից շուրջը դարձավ տեսանելի։ Երևացին վեր տանող աստիճանները։ Կորին նայեց ներքև՝ աստիճանները շարունակվում էին նաև այնտեղ։ Մի պահ երկմտեց, ուղղվեց ներքև։ Աստիճաններից հետո, երևաց լայնարձակ սրահը։ Երբ պատանին ոտք դրեց սրահ, այն լուսավորվեց, սկսեցին պատերից առկայծել դեղին, կուրացնող աստղիկները։ Երևացին ռոբոտ-զինվորների շարքերը։ Տեսնելով պատանուն, առաջ եկավ բարձրահասակ ռոբոտ-զինվորը․
- Ի՞նչ է կամենում հրամանատարը։
- Ո՞վ ես, ինչու՞ ես ինձ հրամանատար անվանում,- զարմացավ նա։
- Որովհետև դու հրամանատար ես։
- Դու ո՞վ ես։
- Աբու-Սայիդն եմ։
- Իսկ հիմա ասա՛, որտե՞ղ է հրամանատարը,- Աբու- Սայիդը նայեց վեր տանող աստիճանների կողմը։
- Հակառակ ուղղությամբ եք եկել՝ տերերը երբեք ծառաների հետ չեն ապրում։
Կորին սլացավ վեր։ Աստիճաններից հետո երևաց սպիտակ սրահը, որտեղ վառվում էին մեծ ու սպիտակ ջահերը։ Սրահում, սպիտակին համեմված էր ոսկյա դեղինը։ Սրահում ճեմում էր ձյունաճերմակ սիրամարգը, գեղեցիկ փետուրները արձակած, երբեն լսելի էր նրա անճոռնի կռինչը։
Երևաց Ադամանը՝ սպիտակ հագած, սպիտակ չալմային շողում էր սպիտակ, խոշոր ադամանդը։ Կորին աշխատեց աննկատ մնալ, երբ Ադամանդին միացան Գիտնականն ու Բենը։
- Որքա՞ն զինվոր ունենք,- հետաքրքրվեց Ադամանդը, մի կում անելով կարմիր գինուց։
- Նոր հնարավորություն ունե՞նք,- նկատելի ոգևորվեց պրոֆեսորը։
- Հնարավորությունը խնդիր չէ, ցանկության առկայության դեպքում,- ինքնավստահ պատասխանեց Ադամանդը,- Ուզում եմ ասել՝ գործելու պահն է։
- Այս անգամ թիրախն ո՞վ է,- հետաքրքրվեց գիտնականը։
- Ոչ ոք։ ՈՒզում եմ փորձել իմ ստեղծած բանակի ուժը, միաժամանակ, տիրելով ողջ քաղաքին։
- Ոչինչ չեմ հասկանում,- ուսերը թոթովեց Աբգարը։
- Պրոֆեսո՛ր, պետք է բանակ ուղարկել արևմտյան կողմը,- հրահանգեց Ադամանդը, Աբգարին թողնելով անպատասխան,- Որպես լիակատար հաղթանակ՝ քաղաքը պետք է լիովին սպիտակ գույն ունենա։
- ինչու՞ անպայման արևմտյան, ձեզ համար միևնույն չէ՞։ Գուցե սկսենք արևելքից։ Այնտեղ էլ անելիք շատ ունենք դեռ։
- Ո՛չ, այն իմ ցանկությունն է,- պատասխանից, նկատելի վրդոհվեց Բենը։
- Աբգա՛ր, Աֆրիկա ուղարկելու համար նախատեսված սիճուկը պատրա՞ստ է։ Իմ վրեժը այդ Զմրուխտե աչքից ցանկացած գնով կհանեմ և նա շատ սիրալիր կգա դեպի ինձ, զարմացած իմ հնարավորություններից,- քմահաճ ոգևորությամբ շարունակեց Ադամանդը։
- Այո՛, աշխատում եմ։
- Պետք է ժամանակին տեղ հասցնել։ Ինձ այդ Զմրուխտե աչքն ավելի է հարկավոր, քան ողջ Աֆրիկան։
- Տեսնում եմ, ցանկացած ասպարեզում մարդուն տանջելը ձեզ բավականություն է պատճառում,- նկատեց Աբգարը։
- Ցանկացած վերաբերմունքի մարդն՝ ինքն է արժանանում իր բնությամբ և արարքով։ Չի կարելի թույլին խղճալ՝ մի օր էլ ինքդ կնմանվես նրան։
Կորին փորձեց աննկատ դուրս գալ սրահից
- Զմրուխտե աչքն օգնության կարիք ունի,- վանկարկեց Աբու-Սայիդը, հայտնվելով նրա կողքին,- Կորին մատը դրեց շուրթին, նրան հասկացնելով, լռել, բայց նա ավելի մոտենալով, կրկնեց,- Զմրուխտե աչքն օգնության կարիք ունի։
Սեղանի շուրջ նստածները նայեցին զինվորի կողմը։
- Այո՛, դուրս տա՛ր ինձ աննկատ,- տեսնելով ռոբոտ-զինվորից ազատվելն այնքան էլ հեշը չէ, հրամայեց նա։
- Այո՛ հրամանատար,- Աբու-Սայիդը փետուրի թեթևությամբ պատանուն կտրեց հատակից, ուղղվեց դուրս։
- Տեսե՛ք, նույն ինքը՝ Զմրուխտե աչքը,- անակնկալի եկած, բղավեց Ադամանդը, տեղից վեր թռավ,- Ինչպե՞ս է նա հայտնվել այդտեղ։
Աբգարի դեմքը շառագունեց, աչքերն այնպիսի ուժգնությամբ փակեց, երևացին միայն երկու գիծ։
- Սպասե՛ք, այդպիսով միայն ինքներս ձեզ կվնասեք,- միջամտեց Բենը, ետ պահելով Ադամանդին,- Զինվորն արդեն հրաման է կատարում՝ նա չի ենթարկվի ձեզ, մինչև առաջին հրամանը չկատարի։
- Ինչպե՞ս էր նա հայտնվել այստեղ,- կրկնելով և ափսոսանքով Ադամանդը փլվեց տեղը,- Վեղարն էր նրան ինձ մոտ ուղարկել։
- Ո՞վ է Վեղարը,- հետաքրքրվեց Աբգարը։
- Դե այդ Մարկոսը, ես նրան միշտ համեմատում եմ այդ գրողի տարած վեղարի հետ, որը նա միշտ կրում է։
- Չեմ կարծում,- առարկեց գիտնականը։
- Խոստովանե՛ք գիտնական, ի՞նչ եք ներարկել այդ Զմրուխտե աչքին,- Աբգարը հանգիստ մի կում արեց գինուց, միամիտ նայեց Ադամանդին․
- Ինքս էլ ոչինչ չեմ հասկանում,- սովորության համաձայն, ուսերը վեր քաշեց Աբգարը,- Այն ընդամենը իմ հերթական ներարկումն էր։ Պատահական տարբերակով, ինչպես միշտ, վերցրել եմ պահարանից։ Գուցե ուրի՞շ պատվիրատուի էր․․․
- Եվ դուք այդ ուրիշի պատվերը համարձակվեցիք կատարել իմ ներկայությամբ,- ավելի բորբոքվեց Ադամանդը։
- Իհարկե ո՛չ,- գիտնականի նյարդերը տեղի տվեցին,- Կրկնում եմ, գուցե շփոթել եմ սրվակները։
- Աբգա՛ր, ձեր պատճառաբանությունը կարող է հիմարացնել միայն ձեզ։ Տեսե՛ք սիրելի գիտնական,- մատը թափ տվեց նա,- Այն ինձ վրա թանկ է նստել, իսկ ձեզ վրա կրկնակի թանկ կնստի՝ խոստանում եմ,- Ադամանդը նայեց ելքը հսկող հսկիչներին,- Այո՛, այո՛, թանկագին գիտնական, երեխան ծնողի թույլ տեղն է,- Աբգարը կուչ եկավ,- Ի՞նչ էլ արժենա, ես կստանամ այդ պատանուն,- ատամների արանքից ֆշշացրեց Ադամանդը, ոտքի կանգնեց։ Նրան հետևեցին Աբգանր ու Բենը։
- Ահա թե ինչպես ես վարվում փրկարարիդ հետ,- վիրավորված արտաբերեց Աբգարը։
- Ձեզ վերադարձրեցի ձեր տեղը, ինչպես հրահանգել էր Մարկոսը, իսկ այժմ ասե՛ք, որտե՞ղ է Ադամանդն իր ստեղծած բանակի հետ։
- Այնտեղ, հրապարակում,- վախվորոծ, ակամա արտաբերեց Աբգարը, կարծես վախենալով, նորից դուրս սլանալ լուսամուտից։ Կորին նայեց քաղաքին, առանց խոսք ասելու, սլացավ ներքև։
- Այս ի՞նչ արեցի, նրան Ադամանդը կխժռի,- մրմնջաց նա և պատանու հետևից կախվեց լուսամուտից, կարծես ետ կանչելու։
- Եղիամը, սպիտակ շղարշով շարունակում էր տարածվել քաղաքի վրա, իր մեջ առնելով նաև հրապարակը, որի գույնով ոգեշնչվում էր Ադամանդը։
Կորին կանգնեց հրապարակում, նայեց շուրջը, կողմնորոշվելու։
- Դուրս արի՛, Ադամա՛նդ,- ամբողջ ուժով բղավեց նա,- անսպասելի բարձրացավ ուժեղ քամի, սկսեց սուլել։ Մթնեց։ Պատը ծանր ճռոցով ետ գնաց։ Բացի մթից, ոչինչ չերևաց։ Նա ներս մտավ, դուռը փակվեց։ Պատանու աչքերի փայլից շուրջը դարձավ տեսանելի։ Երևացին վեր տանող աստիճանները։ Կորին նայեց ներքև՝ աստիճանները շարունակվում էին նաև այնտեղ։ Մի պահ երկմտեց, ուղղվեց ներքև։ Աստիճաններից հետո, երևաց լայնարձակ սրահը։ Երբ պատանին ոտք դրեց սրահ, այն լուսավորվեց, սկսեցին պատերից առկայծել դեղին, կուրացնող աստղիկները։ Երևացին ռոբոտ-զինվորների շարքերը։ Տեսնելով պատանուն, առաջ եկավ բարձրահասակ ռոբոտ-զինվորը․
- Ի՞նչ է կամենում հրամանատարը։
- Ո՞վ ես, ինչու՞ ես ինձ հրամանատար անվանում,- զարմացավ նա։
- Որովհետև դու հրամանատար ես։
- Դու ո՞վ ես։
- Աբու-Սայիդն եմ։
- Իսկ հիմա ասա՛, որտե՞ղ է հրամանատարը,- Աբու- Սայիդը նայեց վեր տանող աստիճանների կողմը։
- Հակառակ ուղղությամբ եք եկել՝ տերերը երբեք ծառաների հետ չեն ապրում։
Կորին սլացավ վեր։ Աստիճաններից հետո երևաց սպիտակ սրահը, որտեղ վառվում էին մեծ ու սպիտակ ջահերը։ Սրահում, սպիտակին համեմված էր ոսկյա դեղինը։ Սրահում ճեմում էր ձյունաճերմակ սիրամարգը, գեղեցիկ փետուրները արձակած, երբեն լսելի էր նրա անճոռնի կռինչը։
Երևաց Ադամանը՝ սպիտակ հագած, սպիտակ չալմային շողում էր սպիտակ, խոշոր ադամանդը։ Կորին աշխատեց աննկատ մնալ, երբ Ադամանդին միացան Գիտնականն ու Բենը։
- Որքա՞ն զինվոր ունենք,- հետաքրքրվեց Ադամանդը, մի կում անելով կարմիր գինուց։
- Նոր հնարավորություն ունե՞նք,- նկատելի ոգևորվեց պրոֆեսորը։
- Հնարավորությունը խնդիր չէ, ցանկության առկայության դեպքում,- ինքնավստահ պատասխանեց Ադամանդը,- Ուզում եմ ասել՝ գործելու պահն է։
- Այս անգամ թիրախն ո՞վ է,- հետաքրքրվեց գիտնականը։
- Ոչ ոք։ ՈՒզում եմ փորձել իմ ստեղծած բանակի ուժը, միաժամանակ, տիրելով ողջ քաղաքին։
- Ոչինչ չեմ հասկանում,- ուսերը թոթովեց Աբգարը։
- Պրոֆեսո՛ր, պետք է բանակ ուղարկել արևմտյան կողմը,- հրահանգեց Ադամանդը, Աբգարին թողնելով անպատասխան,- Որպես լիակատար հաղթանակ՝ քաղաքը պետք է լիովին սպիտակ գույն ունենա։
- ինչու՞ անպայման արևմտյան, ձեզ համար միևնույն չէ՞։ Գուցե սկսենք արևելքից։ Այնտեղ էլ անելիք շատ ունենք դեռ։
- Ո՛չ, այն իմ ցանկությունն է,- պատասխանից, նկատելի վրդոհվեց Բենը։
- Աբգա՛ր, Աֆրիկա ուղարկելու համար նախատեսված սիճուկը պատրա՞ստ է։ Իմ վրեժը այդ Զմրուխտե աչքից ցանկացած գնով կհանեմ և նա շատ սիրալիր կգա դեպի ինձ, զարմացած իմ հնարավորություններից,- քմահաճ ոգևորությամբ շարունակեց Ադամանդը։
- Այո՛, աշխատում եմ։
- Պետք է ժամանակին տեղ հասցնել։ Ինձ այդ Զմրուխտե աչքն ավելի է հարկավոր, քան ողջ Աֆրիկան։
- Տեսնում եմ, ցանկացած ասպարեզում մարդուն տանջելը ձեզ բավականություն է պատճառում,- նկատեց Աբգարը։
- Ցանկացած վերաբերմունքի մարդն՝ ինքն է արժանանում իր բնությամբ և արարքով։ Չի կարելի թույլին խղճալ՝ մի օր էլ ինքդ կնմանվես նրան։
Կորին փորձեց աննկատ դուրս գալ սրահից
- Զմրուխտե աչքն օգնության կարիք ունի,- վանկարկեց Աբու-Սայիդը, հայտնվելով նրա կողքին,- Կորին մատը դրեց շուրթին, նրան հասկացնելով, լռել, բայց նա ավելի մոտենալով, կրկնեց,- Զմրուխտե աչքն օգնության կարիք ունի։
Սեղանի շուրջ նստածները նայեցին զինվորի կողմը։
- Այո՛, դուրս տա՛ր ինձ աննկատ,- տեսնելով ռոբոտ-զինվորից ազատվելն այնքան էլ հեշը չէ, հրամայեց նա։
- Այո՛ հրամանատար,- Աբու-Սայիդը փետուրի թեթևությամբ պատանուն կտրեց հատակից, ուղղվեց դուրս։
- Տեսե՛ք, նույն ինքը՝ Զմրուխտե աչքը,- անակնկալի եկած, բղավեց Ադամանդը, տեղից վեր թռավ,- Ինչպե՞ս է նա հայտնվել այդտեղ։
Աբգարի դեմքը շառագունեց, աչքերն այնպիսի ուժգնությամբ փակեց, երևացին միայն երկու գիծ։
- Սպասե՛ք, այդպիսով միայն ինքներս ձեզ կվնասեք,- միջամտեց Բենը, ետ պահելով Ադամանդին,- Զինվորն արդեն հրաման է կատարում՝ նա չի ենթարկվի ձեզ, մինչև առաջին հրամանը չկատարի։
- Ինչպե՞ս էր նա հայտնվել այստեղ,- կրկնելով և ափսոսանքով Ադամանդը փլվեց տեղը,- Վեղարն էր նրան ինձ մոտ ուղարկել։
- Ո՞վ է Վեղարը,- հետաքրքրվեց Աբգարը։
- Դե այդ Մարկոսը, ես նրան միշտ համեմատում եմ այդ գրողի տարած վեղարի հետ, որը նա միշտ կրում է։
- Չեմ կարծում,- առարկեց գիտնականը։
- Խոստովանե՛ք գիտնական, ի՞նչ եք ներարկել այդ Զմրուխտե աչքին,- Աբգարը հանգիստ մի կում արեց գինուց, միամիտ նայեց Ադամանդին․
- Ինքս էլ ոչինչ չեմ հասկանում,- սովորության համաձայն, ուսերը վեր քաշեց Աբգարը,- Այն ընդամենը իմ հերթական ներարկումն էր։ Պատահական տարբերակով, ինչպես միշտ, վերցրել եմ պահարանից։ Գուցե ուրի՞շ պատվիրատուի էր․․․
- Եվ դուք այդ ուրիշի պատվերը համարձակվեցիք կատարել իմ ներկայությամբ,- ավելի բորբոքվեց Ադամանդը։
- Իհարկե ո՛չ,- գիտնականի նյարդերը տեղի տվեցին,- Կրկնում եմ, գուցե շփոթել եմ սրվակները։
- Աբգա՛ր, ձեր պատճառաբանությունը կարող է հիմարացնել միայն ձեզ։ Տեսե՛ք սիրելի գիտնական,- մատը թափ տվեց նա,- Այն ինձ վրա թանկ է նստել, իսկ ձեզ վրա կրկնակի թանկ կնստի՝ խոստանում եմ,- Ադամանդը նայեց ելքը հսկող հսկիչներին,- Այո՛, այո՛, թանկագին գիտնական, երեխան ծնողի թույլ տեղն է,- Աբգարը կուչ եկավ,- Ի՞նչ էլ արժենա, ես կստանամ այդ պատանուն,- ատամների արանքից ֆշշացրեց Ադամանդը, ոտքի կանգնեց։ Նրան հետևեցին Աբգանր ու Բենը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий