Պղնձագույն անտառը

Երեկ գնացել էի անտառ, հիանալու գարնան զարթոնքով, բայց այնտեղ անգամ աշնան շունչը չգտա, ախր աշունը բազմագույն է լինում, իսկ երեկվա իմ տեսած անտառը պղնձագույն էր՝ չորացած, հաստաբուն ծառերը տապալված գետին․․․
Երկու գերմանացի անտառահատներ տրակտորով վերադառնում էին սարի գագաթից, որտեղից սկսել էին չորացած ծառերի հատումը։ Ձեռքով արեցի, կանգնեցրին տրակտորը, անջատեցին, երկուսով մոտեցան, ժպտալով բարևեցին․․․Հետաքրքրվեցի թե ի՞նչ է պատահել անցյալ տարվա այդ կանաչ դրախտի հետ, ինչու՞ է համատարած չորացել անտառը․
- Ողջ աշխարհում է այս դժբախտությունը,- սկսեց տրակտորիստը,- Ջուր չկա, անձրևները սակավ են, ծառերը հիվանդացել են, ներսից որդը ուտում է։ Անգամ կիրակի օրերին ենք աշխատում, որպեսզի հասցնենք հատել այս անսահման անտառը և տեղը նորը տնկենք,- Բացատրելուց հետո, նրանք բարի օր մաղթեցին և նորից գործի գցեցին տրակտորի աղմկող շարժիչը, իսկ այդ ընթացքում ամենա բարձր սարին շարունակում էր աղմկել 21-րդ դարի ամենա հզոր տեխնիկաներից մեկը՝ թեք սարալանջից ծառերը հատելով, ճյուղահան անելով, դարսելով մի կողմի վրա և այդ հսկայական աշխատանքին հետևում էին ընդամենը երեք աշխատաողներ․․․
Մինչև անտառից դուրս եկա, նկատելի մեծացավ բացատը իր թարմ կոճղերով, իսկ համատարած պղնձագույն անտառը, քամուց ճռճռալով սպասում էր իր հերթին