Հատված «Քարավան» պեմից

Զարթնել էր երկյուղը՝ ջլատելու հային,զրկելու զենքից,
Եվ հազարներ հառնեց քարավան դարձած,
Եվ դոփե՜ց, դոփե՜ց և անվերջ դոփե՜ց․․․
Սակայն ոչ առաջ, այլ վար՝ դեպի մահ քայլեց․․․

Հարցը հայկական չէր լուծվում երբեք,
Որ ձեռքին ուներ թղթե թույլ շերեփ,
Եվ հարցը չլուծվող նորից ծնեց մահեր՝
Կախախաններ անթիվ, ուր վերքը կծաղկեր․․․

Փչեցին փողերը խավարի անկյունից՝
Մեծ պատերազմի խաղերով հարբած,
Նույն կարմիր դարում, ուր մահն էր ծաղկում,
ՈՒր ճամփին Դեր Զորի արդեն ահն էր խաղում․․․

Ծնվում էր քայլերգը՝ ամենուր մահ սփռող,
Հոշոտվում էր մարդը հենց մարդու կողմից,
Գազանն անզոր էր պատառ փախցնելու
Արյան համտեսով սկսված խաղից․․․