Լևոն քեռին, այն ջրաղացի Լևոն քեռին չէր «Լունա»

-Քեզ չի՞ թվում, կարծես մի տեսակ  մթնեց,- նկատեց  Մարտինը, երկքին նայելով:

- Ախր արև էր, որտեղից հայտնվեցին ամպերը,- տարակուսացի ու նորից մի վախեցած հայացք գցեցի  ցից ժայռափնջի կողմը: Այդ պահին  սև կերպարանքը, որը ըստ ինս, հետևում էր ինձ, ժայռի կատարից իջավ ու անհետացավ: Ակամա բռնեցի Մարտինի ձեռքից․

- Մարտին արի տուն գնանք,- հորդորեցի նրան։

- Վերջապես կբացատրե՞ս․ թե ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ,- նյարդյնացավ նա։
-Լևոն պապիի ուրվականն այնտեղ է՝ ա՜յն ժայռերի մոտ,- վերջապես սիրտ արեցի ասել,- Նա կախա՞րդ է, թե՞ ուրվական:

--Չի կարող, չեմ հավատում,- զարմացավ Մարտինը և վիզը երկարացրած նայեց ժայռերի կողմը:

- Իսկ դու ասում էիր ինձ հավատում ես, և դա մեր երկուսի գաղտնիքն է լինելու,- Վիրավորված արտաբերեցի և մի կողմ քաշվեցի։

- Լունա՛, նա ծեր է, համ էլ ի՞նչ գործ ունի այստեղ, այս ամայի տեղերում։ Պապս ասում է, նա իր սիրելի ջրաղացից ոչ մի տեղ չի գնում, իսկ հիմա հիվանդ պարկած է իր տանը։

-Նա այնտեղ է՝ երկու  անգամ տեսա նրան,- վիրավորանքը կուլ տալով, կրկնեցի և ձեռքով ցույց տվեցի ժայռերի կողմը:

Մարտինը զարմացած, մեկ ժայռերի կողմն էր նայում, մեկ ինձ և մտովի կարծես փորձում էր կապ գտնել ջրաղացպանի ու ուրվկանի միջև:

-Լունա` գուցե դու վախենու՞մ ես և վախից տեսիլքնե՞ր ես ունենում:

-Ո`չ, այդպես չէ, չնայած մայրիկս էլ է քեզ նման խոսում ու չի հավատում ինձ,- ավելի հուսահատվեցի  նրա պատասխանից:

-Ես հավատում եմ քեզ, դա չէի ուզում ասել Լունա։ Ուզում եմ ասել՝ ինձ պես պարզապես քայլիր և ցույց մի տուր որ վախենում ես։ Ա՛յ կտեսնես, ոչինչ էլ չի երևա, իսկ հիմա առաջ,- ասաց Մարտինը, բռնեց իմ ձեռքից և քայլեցինք:

Հանկարծ կանաչը մեր ոտքերի տակից նահանջեց և մենք հայտնվեցինք գորշ տարածությունում, ուր կարծես  դժոխքի ձեռքն այրել էր ամեն ինչ:

-Միևնույն է այստեղ վախենալու է,- պնդեցի ես, հրաժարվելով քայլել:Մարտինը  ձեռքը գցեց իմ վզով.

-Մի վախեցիր, դու մենակ չես:

-Այո` դու մենակ չես,- լսվեց ժայռի գլխից ու երկուսով ահաբեկված նայեցինք վեր:

-Այս անգամ գոնե դու է՞լ ես տեսնում նրան,- Վախվորած շշնջացի Մարտինին:

-Այս անգամ այո՜,- ծոր տվեց Մարտինը,- պարզվում է վախենալը ոչ մի կապ չունի, բայց միևնույն է արի ցույց չտանք, թե վախենում ենք նրանից,- ավելի համարձակ ասաց նա։

-Լա`վ,- ինձանից մեծ ջանք պահանջվեց ժպտալու և անվախ ձևանալաու։

Ծերունին շատ թեթևությամբ ցած իջավ ժայռից, կանգնեց մեր դիմաց.

-Դե ի՞նչ, չե՞ս ուզում հետևել ինձ,- դիվական ժպիտը դեմքին, դիմեց ինձ:

-Ո`չ, մենք տուն ենք ուզում ,- արագ պատասխանեցի ես, ապա նայեցի Մարտինին:

-Բայց ո՞ր ճամփով, այստեղ շատ տարբերակ կա,- հեգնեց ծերունին, ձեռնափայտով ցույց տալով շփոթեցնող խաչմերուկը:

-Դուք ի՞նչ եք ուզում ինձանից, ինչո՞ւ եք ամեն անգամ հետևում ինձ, կարո՞ղ եք վերջապես ասել,- անզորությունից  բղավեցի ես:

-Եթե հետևես ինձ, դու ամեն ինչ կիմանաս ,-  պատասխանեց ծերունին ու երկիմաստ ժպտաց։ Երբ նա հենվեց ձեռնափայտին, հայացքի տակից նայեց մեզ՝ մենք տեսանք, թէ ինչպես փայլեցին նրա աչքերը՝ այս դեպքում առնվազն ինքս տեսա:

-Իսկ որտե՞ղ  եք ապրում,- հարցրեց Մարտինը:

-Մարտին դու հո չե՞ս պատրաստվում նրա մոտ գնալ,- ավելի վախեցա ես:

- Իսկ ինչո՞ւ ոչ,- համարձակ պատասխանեց Մարտինը, որից, իմ վախկոտ ու փոքրիկ սիրտը կուչ եկավ։

-Ո`չ Մարտին, միայն ոչ այս անգամ, արի տուն գնանք, շուտով անձրևը կթափվի,- որպես պատճառ՝ հուսահատությունից ցույց տվեցի կուտակվող սև ամպերը:

-Լունա՛, ես էլ դեմ չեմ տուն գնալուն, բայց ինչպե՞ս,- ձեռքերը տարածեց նա:

-Խնդրենք, գուցե նա ցու՞յց տա ճամփան,- շշնջացի, երկյուղած նայելով ծերունուն։

-Իսկ դու հաջորդ անգամ ստիպված կլինես այստեղ գալ առանց պատանու,նա չափից շատ է խոսում,- պատասխանեց ծերունին։ Այդ պահից համոզվեցի, որ  նրա մեջ կերպար առած մարդուն առաջներում երբեք  չէի տեսել, երբ ամեն անգամ  գյուղի մեջ, կամ ջրաղացի մոտ կանգնած էր լինում նա:

-Խոստանում եմ,- հուսահատությունից, առանց մտածելու պատասխանեցի ես։

-Լունա՛ դու խելագարվե՞լ ես, տեսա՞ր նրա աչքերը ինչպես փայլեցին,- իմ պատասխանից, զարմացավ Մարտինը, ականջիս շշնջաց,- Նա իսկապես կախարդ է: Նա Լևոն քեռին չէ։

-Արի հիմա այստեղից փախչենք, հետո ինչ ուզում է թող լինի,- Իմ վախին խառնվել էր հուսահատությունը, ուստի գործում էի առանց մտածելու հետևանքի մասին։

-Օ՜ ո՛չ, դու ինձ չես խաբի, ես այնպես կանեմ, ինքդ կգաս այստեղ, Լունա՛,- հեգնեց ծերունին ու հայտնվեց ժայռի վրա։

- Ուղիղ ետ քայլե՛ք և դուք կհայտնվեք ճիշտ ճանապարհին,- լսվեց մի ուրիշ ձայն, որի հնչյունները կարծես պոկվում էին երգեհոնի ստեղներից:

- Սպիտակազգե՜ստ,-  ուրախացած՝ ակամա բացականչեցի ես: Իմ մանկական հոգին զմայլվեց, երբ տեսա սպիտակազգեստ փերուն։

-Դու նրան է՞լ ես ճանաչում,- զարմացավ Մարտինը։

-Այո՛, նա բարի է,- երանությամբ պատասխանեցի, հայացքս չկտրելով փերուց:

Ծերունին սկսեց մրթմրթալ։ Մենք ուրախացած իրար նայեցինք, ապա ծերունուն, իսկ նա  կատաղած թափահարեց բռունցքը, ձեռնափայտը ուժգին հարվածելով քարին, անսպասելի անհետացավ։ Նրա կանգնած տեղից բարձրացավ բարակ, սպիտակ փոշի: