Ներքևից դիտողին թվում է` այն, մի տեսակ հպարտությամբ, իր շուրջն է նայում, ուր թագավորում է ժամանակի անտես թաթը, որի տակ էլ անհետանում են հազարավոր պատմամշակույթային արժեքաքվոր հուշարձաններ:
Վանքի տակից դարերով հոսող սառնորակ ու մաքուր ջրերը մինչ այսօր էլ խորհրդավորություն են ներշնչում, բայց այսօր, անգեղակոթցու ավիրող ձեռքի ողորմածությամբ, այն հունը կորցրած ավիրում է շատ պատմական արժեքներ:
Մարիամ Աստվածածին վանքի տակի փոքրիկ քարայրին կից դուրս են ցայտում երեք միանման աղբյուր, որը մի ժամանակ ուժ էր տալիս վանքի տակի փոքրիկ ջրաղացին:
Եկեղեցու իսկական դեմքն աղավաղվեց, երբ 90-ականներին "վայ" անգեղակոթցու շնորհիվ ավազածածկ եղավ գավիթի հուշաքարը, որը սերունդներին հուշում էր 1699թվի Անգեղակոթի գաղտնի ժողովի մասին` Իսրայել Օրու գլխավորությամբ:
Ժամանակին վանքի գավիթում թաղվել են նշանավոր մարդիկ, եկեղեցին ունեցել է մեծ գերեզմանատուն:
Երբ հաստատվեց կոմունիստական դիկտատուրան, վանքը 72 տարի ծառայեց, որպես ցորենի շտեմարան, այդ ընթացքում գերեզմանատունը դարձավ մեքենաների բանուկ ճանապարհ, իսկ մյուս մասերը ծառայեցին որպես գոմաղբի լցման ու չորացման տեղեր:
Շատ խաչքարերի վրա կառուցվել են գոմեր:
Ցավոք, այսօր վանքի շրջակայքը պատված է աղբակույտերով և աթարի դեզերով, չնայած այն մի քանի տարի է, ինչ գործում է:
Անգեղակոթցին այսօր անտարբեր ծամում է իր մի կտոր քրտինքով վաստակած հացը և անտարբեր նայում Սաֆրազների մոռացված հուշարձանին...
Комментариев нет:
Отправить комментарий