ՈՍՏԻԿԱՆԸ

Քո` ռազմական անշունչ կեցվածքով,

Շատ ես նմանվում դու մեխանիզմի,
Քո սև մահակով ահ ես սփռում,
Եթե շատ է պետք կյանք չես խնայում, բայց ընկածինը,
Ցույցերի պահին հերոս ձևանում,
Աջ ու ձախ խփում, համբավ վաստակում:
Ճիշտ շատ ես նման դու մեխանիզմի,
Լավ մատակարար քո վերադասին:
Դու անտեսում ես մեծ մեղավորին,
Եթե քծնել է ու բան խոստացել,
Միևնույն է, թե ինչ է գողացել...
Դու շուտ ես տեսնում այն անզոր ձեռքը,
Որ փախցնում է չնչին մի պատառ գոյատևելու...
Եվ, ներարկելով քեզ մտքեր անմիտ,
Այս նույն մտքերով քեզ միշտ շահում է ,
Շահում, բայց ոչ երբեք հարգելու համար,
Այլ ինչ որ մի տեղ կարգելու համար...
Դու աջն ես դարձել մեր այն այրերի,
Որոնց շատ է պետք ուղիղ վայրենի,
Որ վերացնի միտքը հայրենի,
Որ միշտ կաշկանդի միտքը այն այրի,
Այն միտք արարող, բայց ոչ ավիրող...
Մի?թե չի ծնել քեզ ժողովուրդն այն,
Որ քո ծնունդով կրակն է ընկել...

                       ***

Կրակն է ընկել, բայց ո'չ մոխիր դառնալու համար,

Այլ միայն հույսով, որ մի օր քեզանից քեզ է կերտելու,

Կերտելու է նա ժողովրդավար, իր ազգը սիրող,

Վերևը ատող, 

Ճիշտը սփռող,

Բայց ոչ երբեք իր հացը մուրող,

Ծերունու ձեռքից պատառը խլող:

Բա'վ է այս ցավը,

Հասի'ր ինքդ քեզ

Եվ քո կոչմանը...