Առավել հրատապ խնդիրներ կան, քան ոստիկանի պաչն է...

Ուր? է նայում պաշտպանության նախարարությունը,  երբ ամեն օր  հենակետային դիրքերում զոհվում, կամ վիրավորվում է հայ զինվորը: Մի թէ պատերազմ է?:
Ինչու են զոհվում ու վիրավորվում  գյուղացիների ու կարիքավոր ընտանիքների զավակները:
Մի թէ բանակում էլ է աշխատում ծանոթ, անծանոթի տարբերակը?...

***

Սյունիքի արոտավայրերը լուռ, անտարբերությամբ հանձնեցինք պարսիկներին, թույլ տալով նրանց հաջորդ քայլը` վերոհիշյալ տարաձքում կառուցել սպանդանոցներ...

Ինչ ասել կուզի?...

Կարևոևը թողած մենք հայերս` միշտ էլ սկսել ենք վերջից, տանուլ տալով գլխավորը:

Ուր? է նայում գյուղնախարարը իր գրպանից զատ:
Ես ավելի քան համոզված եմ, որ այս ոստիկանները, ակտիվիստները շեղում են հանրության ուշադրությունը գլխավոր խնդիրներից, իրենց թեթևամիտ  պաչիկ-մաչիկներով և ընդամենը 10 տարի հետո Սյունաց սարերը Երևանի կեսով զավթած կլինեն  պարսիկ անվան տակ ադրբեջանցիները և նորից այն մեզ դաս չի լինի...

***

Եթե անցել է կոմունիստների ժամանակը, ինչու ենք մենք հանդուրժում  այդ հոտած ուղեղներին ամեն ասպարեզում` նախագահից մինչև վերջին չինովնիկը?...

***

ՄԻ թէ երեկվա մեր կառուցած այս պետական ապարատը միայն  ավիրող ուժ չի հանդիսանում?...
Ախր նա չկառուցելով նորը, ջարդում է բոլոր երեկվա կառույցները` սկսած արժեքավոր  շինություններից, մինչև անտառային տարածքները:

***

Կանցնեն օրեր ու տարի,

Բայց դե ով ?է ետ գալիս

Այն հեռավոր ճամփեքից,

Այն ազգադավ ճամփեքից,

Որ տանում է հեռուներ

Ազգս ավեր ու անտեր...

***