Ուշացել ենք

Եվ նորից քնած թասիբ ու սեր զարթնեց հայի մեջ, երբ լուր տարածվեց, թէ Հայաստանը միանում էՄՄ-ին: Հետաքրքիր է, իսկ ինչու? մինչ այդ բերաններս ջուր էինք առել և կույրի պես հետևում էինք , թէ ինչպես են ԼՏՊ-ն ու Ռ.Քոչարյանը բոլոր խոշոր ձեռնարկությունները պարտքի տեղ հանձնում ռուսին,/ իհարկե նախապես մի լավ թալանելով/:
Ինչու էինք շարունակում բերաններս ջուր առնել, երբ այդ նույն թալանող վարչակազմի թափթփուկները Սյունաց սարերը լիսկայի գլխավորությամբ վաճառվում էր մեր դարավոր թշնամի` պարսիկին:
Կարծում եմ այս ազգային ցավը այսօրվա չէ և ցավալին այն է, որ այն գալիս է դարերի խորքից, երբ առաջին անգամ մենք թույլ տվեցինք օտարներին մեր երկիրը բաժանել 4 մասի և երբ թույլ տվեցինք մի քանի անգամ վերաբաժանելուց հետո պարսիկին ու թուրքին վայելել իրենց բաժին հասած Հայաստանը այնպես, ինչպես սիրտները կուզի և վերջապես մի թէ դարերի պատմություն չունի ռուսի իրավունքը Հայաստանի վրա?:
Շուտ ենք մոռանում այն, երբ թույլ տվեցինք ռուսին մեր հողերի հետ վարվել այնպես, ինչպես հարկ կհամարի և հարկ համարեց ամեն կեղմից մի քիչ բաժին հանել Ադրբեջանին դեռ 21 թվին:
Մի թէ այդքան շատ ենք ատում ռուսին և եթե ատում ենք, ապա 3մլն հայը ինչ է շինում ռուսի հողի վրա և մի թէ 2մլն տկլոր տեղացիներով ինչ որ բան կարող ենք փոխել այդ խժռող ուժի մեջ, իհարկե ոչ որքան էլ ցանկանանք:
Մի թէ ուշ չենք արթնացել?:
Մի մոռացեք, մենք այն ազգն ենք, որ առանց մի կրակոցի թույլ էինք տալիս մեզ ազգովի բռնաբարելու և սպանելու և մեր անկարողությունը մեզ նվիրեց 1,5մլն զոհ:
Մենք այն ազգն ենք , որ միշտ ներսից իրար հոշոտելով, օտարի դուռն ենք բախում առանց ամաչելու օգնություն մուրալով:
Ինչու ենք շուտ մոռանում 1699թվականը, երբ առաջին անգամ օգնություն մուրացինք ռուսից, իսկ ռուսն ինչ?, մի ձեռքով շոյում էր մեր անիծված գլուխը, մյուս ձեռքով մեր արյունը քամելով հարկ հավաքում:
Ցավոք երբ հայը մի ետ հայացք է գցում, դուրս է գալիս բողոքելու տեղ չունի:
Հայը իր կուրծք ծեծող եսով ու երկպառակտվող էությամբ, արդեն դարերով ապացուցել է, որ ինքնուրույն պետականություն ունենալ չի կարող, չէ որ նրան խանգարում է ագահության` շատին տիրելու մոլուցքը, որից հայը հրաժարվում է միայն այն ժամանակ, երբ բնության հրամայականով դադարում է գործել նրա կենսական օրգանները::
Ահա մաքսիմալիստ հայը, որի մեջ ապրում է օտարամոլությունը, իրենը ավիրելու և օտարի առաջ վիզ ծռելու հատկությունը, իսկ օտարները ինչ?,ճանաչելով հայի տեսակը շարունակում են մի ձեռքով շոյել նրա գլուխը, իսկ մյուս ձեռքով ապտակել, որի ամոթալի հետևանքը, որպես կանոն կրում են հաջորդ սերունդները...