Լիվանը

 

Երկնքից գետին տապալված  հողմը տարածվեց չորս բոլորը,  տարածվող հողմի կենտրոնից մի մարդ հանգիստ ոտքի կանգնեց, կարգի բերեց հագուստը, հազալով նայեց շուրջը, ուղղեց գլխարկը, շտկեց թևքերը,  քայլեց, կարծես իմանալով թե ու՞ր է գնում։  Ընդամենը  մի քանի քայլ արեց, երբ  լուսնի շուրջը պտտվող կուբիկը ընկավ նրա գլխին։ Նա ձեռքը տարավ գլխին, ցավից ծամածռելով դեմքը։ Սև կուբիկը գլորվեց նրա ոտքերի առաջ, նա զայրույթից ոտքով ուժգին հարվածեց, փնթփնթալով․

-        Մի՞ թե ուրիշ տեղ չկար ընկնելու անպիտան քառակուսի, գլուխս ջարդեցիր,-  հարվածից սև կուբիկը թռավ, անհետացավ խավարում։ Հայտնված մարդը շարունակեց քայլել․․․

Չնայած ուշ ժամին,  մեգապոլիսի հրապարակը լեփլեցուն էր։ Նա հեռվից նկատելով ոգևորվեց․

-        Ահա՛, հնչեց իմ ժամը,- մի հայացք գցեց ամբիոնին ավելի ցածրաձայն շշնջաց,- Եվ իսկապես իմ ժամն է, այն թափուր է,- ձեռքը տարավ կոկորդին,-  Անիծյալ կոկորդս ինչու՞ է ցավում, այդ անփույթ տղան ոչնչի պիտանի չէ,- նա երկար մատներով սեղմեց կոկորդը, սկսեց ուժեղ հազար, հազի հետ բերանից դուրս եկավ  սև ծուխը, այն  տարածվելով, բարակ շղարշի պես  ծածակեց հրապարակը, իր մեջ առնելով ժողովրդին։  Թվաց,  տարածվող  ծուխը բազմությանը ստիպեց նկատել նրան։ Աղմուկը սաստկացավ, որից հասկանալի էր միայն կցկտուր բառեր։

Մասսան նրան առավ  թևերի վրա, բարձրացրեց ամբիոն, երբ նա իր բարձր հասակով հայտնվեց այնտեղ, ժխորից անջատվեցին բացականչություններ․

-        Վերջապե՜ս․․․, սկսվե՜ց․․․, նա՛ է մեր առաջնորդը․․․

Մարդը ոգևորված նայեց  շուրջը, այնուհետև հայացքը մեխեց լուսնին․․․

Գիշերային  լուսատուի շուրջը պտտվող սև քառակուսին ուղղվեց դեպի հրապարակ, նա փորձեց աչքը չկտրել  կուբիկից, բայց այն անհետացավ մասայի մեջ․․․

-        Ես կարողացա,- լսվեցին անմիջապես նրա թիկունքի կողմից, նա ետ նայեց, իր առջև կանգնած էր միջին տարիքի, շիկահեր, կիսաճաղատ, խորամանկ հայացքով մի տղամարդ։ Նրա գարնանային սև վերարկուն կոճկված էր մինչև վերջ, գլխարկը  ստվերում էր դեմքը։ Նա հանեց գլխարկը, նայեց նրա միակ աչքի մեջ, նորից ետ դրեց, սկսեց դանդաղ ծափահարել։ Նրա ծափը ակամա տարածվեց ողջ հրապարակով․․․