Բազմությունը ծափահարում էր բարձրահասակ, մի աչքանի տղամարդուն, այնուհետև մարդիկ սկսեցին առաջանալ, փորձելով ավելի մոտիկից տեսնելու երկու խորհրդավոր անծանոթներին։

Սկսված անտանելի իրարանցումից լսվում էին ճիչեր, իսկ ամբոխի վերածվող բազմությունը շարունակում էր կուտակվել ամբիոնին մոտիկ։

Մի աչքանին կատարվող իրադարձությունից ոգևորված, նորից նայեց լիալուսնին․․․

-        Դուք ձեր կուբի՞կն եք փնտրում,- անսպասելի հարց տվեց խորամանկ աչքերով մարդը։

-        Իսկ դուք որտեղի՞ց գիտեք կուբիկի մասին,- զարմացավ մի աչքանին։

-        Օ՜, ուշացած, բայց տեղին է հնչում հարցը,- ոգևորվեց խորհրդավոր մարդը,- Որքան էլ տարօրինակ հնչի՝ ես եմ ձեր կուբիկը, որից դուք փորձում էիք այնքան կոպտորեն ազատվել։

-        Իսկապե՞ս,- զարմացավ մի աչքանին։

-        Այո և մեր երկուսի դեպքում այլ է․․․

-        Ինչպե՞ս, ի՞նչն է այլ․․․

-        Ես և դուք մեկ մարմին ենք և մեկ նպատակ։ Մեզ կյանք է տվել լիալուսինը՝ նա է մեր տերը․․․

-        Ուժի դեպքում չեմ առարկում, այն զգացել եմ, բայց տե՞րը․․․

-        Տերը բարձր է ասված, պարզապես նման օրերին նա կդառնա մեր տարերգը և այդ օրերը կերկարեն յուրաքանչյուր հաղթանակից հետո․․․

-        Այսինքն մեզ մշտապես իշխելու է լիալուսինը,- եզրահանգեց մի աչքանին։

-        Վերջապես հասկացանք իրար,- գոհ ժպտաց խորամանկ մարդը։

-        Իսկ ինչպե՞ս  անվանել ձեզ,- հետաքրքրվեց մի աչքանին։

-        Ցանկանում եք իմանալ միայն ի՞մ անունը, իսկ ձե՞րը, կասե՞ք ձեր անունը․․․

-        Ա՛խ այո՛, իմ անու՞նը,- շփոթվեց մի աչքանին, մատներով սեղմելով ճակատը․

-        Ես Վանդևն եմ, բայց կարող եք պարզապես Կուբիկ անվանել։

-        Այո, իհա՛րկե,- ավելի շփոթվեց նա։

-        Մի վհատվեք, դուք Լիվանն եք,- վճռական հայտարարեց Կուբիկը։

-        Որտեղի՞ց վերցրեցիք այդ անունը,- զարմանքից ուսերը վեր քաշեց մի աչքանին։

-         Ոչ մի տեղից, քիչ հետո ինքներդ կհամոզվեք, իսկ հիմա պարզապես մեր ժամն է՝ իմ և ձեր։ Երկմտելու խնդիր չեմ տեսնում։ Մեր ժամն է,- վանկարկեց Կուբիկ-Վանդևը, ձեռքերը գրպանը խոթած, հայացքը սևեռած Լիվանին, այնուհետև մոտեցավ, բռնեց Լիվանի թևից, մոտեցրեց ամբիոնին դրված խոսափողին։ Լիվանը ոգևորված նայեց լուսնին,- Նա ժպտում է,- կիսաձայն շշնջաց նա․․․

-        Լիվա՜ն,,,, Լիվա՜ն,,,, Լիվա՜ն,- բոլոր կողմերից լսվեց նրա անունը։

-        Սկսիր,- լսվեց նրա ետևից, նա գլուխը թեքեց և քթի տակ տեսավ Կուբիկի խորամանկ աչքերը․․․

-        Նրանք Լիվան են վանկարկում,- ապշած կմկմաց մի աչքանին։

-        Իսկ դուք կարծում էիք ե՞ս եմ ձեզ այդ անունը տալիս։

-        Այո։

-        Ոչ, թանկագին կոլեգա, նրանք մեզ սպասում էին՝ դուք որպես Լիվան, ես, որպես Կուբիկ-Վանդև․․․

Լիվանը նրա հայացքի մեջ տեսավ դաժանության փայլը և դեմքն ակամա դարձրեց դեպի աղաղակող ամբոխը․․․

-        Ես այսօրն եմ, իմ ժամն է,- սկսեց Լիվանը, աչքի պոչով նայելով Կուբիկ- Վանդևի կողմը, իսկ նա դժգոհած նրան էր նայում։

Հետզհետե հրապարակում տիրեց լռություն։ Երկար ժամանակ լսվում էր միայն հռետորի խռպոտ, սակայն տիրական ձայնը․․․