-        Եթե ոչինչ, ուրեմն բարձրացե՛ք աստիճաններով։

Լիվանը ենթարկվեց, բարձրացավ կանգնեց հարթակի կենտրոնում, նրան հետևեց Վանդևը, կանգնեց նրա դիմաց․

-        Մենք այսօրն ենք և վաղը և ընդահնրապես այդ եկող վաղը կլինի անսպառ։ Մենք համախոհներ ենք, միայն ես գիտեմ, որքան ջանք եմ թափել, որպեսզի ձեզ կյանք տար ոչ թե արևն, ինչպես դուք էիք պահանջում, այլ լուսինը․․․

Վանդևն այս ամենն ասաց, բերանը համարյա կպցնելով նրա ականջին․․․

-        Եվ ո՞րը կլիներ տարբերությունը արևի կամ լուսնի,- լսածից զգաստացավ Լիվանը։

-        Տարբերությու՞նը։ Դուք գեթ մեկ պահ կարո՞ղ եք շփոթել արևն ու լուսինը։

Հակառակ դեպքում մենք հակառակորդներ կլինեինք։ Դուք կկոչվեիք լույսի զավակը,- պատասխանեց Վանդևը, նայեց սրահի մուտքին, երեք անգամ ծափ տվեց՝ ներս մտան հարյուրից ավելի մարդիկ, ոչ այնքան հաճելի արտաքինով։ Լիվանն, կարծես զզվանքով ծամածռեց դեմքը, տեսնելով ներս մտած շարքը,- Ովքե՞ր են,- գլխի շարժումով ցույց տվեց նա․․․

-        Պետք չէ նման դեմքով ընդունել նրանց՝ նրանք հավատարիմ են մեզ, այսուհետ մեր՝ ավելի ստույգ ձեր տրամադրության տակ կլինեն։

Լիվանը հեգնանքով քմծիծաղեց։

-        Այո, այո հարկ չկա հեգնել,- նկատեց Վանդևը, ապա ձռքերը ետ դրած, քայլեց հարթակի մյուս ծայրը։ Լիվանը հայացքով հետևեց նրան։

-        Լիվա՜ն,,, Լիվա՜ն,,, Լիվա՜ն,- լսվեց դրսից։ Կուբիկ- վանդևը մոտեցավ նրան․

-        Ի՞նչ եք շվարել, դուրս եկեք, բազմությունը ձեր անունն է վանկարկում․․․

-        Այո՛, իհարկե,- պատասխանեց Լիվանն, ինքնավստահ ուղղվեց դեպի դուռը։ Շարքը հետևեց նրան։

-        Մի՞թե այս  այլանդակությունն այսուհետ կրնկակոխ պետք է հետևի ինձ։

-        Իհարկե, եթե օգնության կարիք ունենաք նրանք միշտ պատրաստ են։

-        Ո՛չ, գոնե հիմա ես նրանց կարիքը չունեմ,- նեղսրտեց Լիվանը։

-        Կոլեգա՛ նրանք ձեր՝ այսինքն մեր ներկա և ապագա նախարարներն են։

-        Այսքան այլանդակ նախարարնե՞ր,- զայրույթից պոռթկաց Լիվանը և զզվանքով հայացքը սահեցրեց ողջ շարքով․․․

-        Իսկ դուք որտե՞ղ եք տեսել հաճելի արտաքինով նախարարներ։

-        Միայն թե ո՛չ այս չափ այլանդակ,- նկատեց Լիվանը, դուրս եկավ, իր հետևից անմիջապես ծածկելով դուռը, Կուբիկ-Վանդևին թողնելով նախարարների հետ ներսում, շարունակ քթի տակ մրմնջալով․

-        Թող գնան գրողի ծոցը, եթե ես եմ՝ նրանք ովքե՞ր են։

Նրան դրսում շրջապատեցին չղջիկ-թիկնապահները, առանձնացնելով աղմկող մասսայից։

Լիվանին տեսնելով, բազմությունն սկսեց վանկարկել․

-        Ավար,,, ավար,,, ավար․․․

Չղջիկները նրան առան թևերի վրա տարան դեպի հարթակ։ Երբ նա մոտեցավ ամբիոնին, հանկարծ հրապարակի բրոնզաձույլ հսկա արձանի գլուխը պոկվեց, վայր ընկնելով գլորվեց նրա ոտքերի առջև։ Նա մնաց տեղում քարացած, աչքը չկտրելով անգլուխ արձանից։