-        Դուք վարանու՞մ եք,- հնչեց հարցը նրա թիկունքի կողմից, նա ետ նայեց՝ Վանդևը  շնչում էր նրա ծոծրակին․․․

-        Դուք գետնի տակի՞ց բուսնեցիք,- զարմացավ Լիվանը։

-        Լիվան, Լիվան, Լիվան,- նորից սկսեց վանկարկել բազմությունը։

-        Մոտեցեք խոսափողին, ամբոխը ձեզ է պահանջում,- անտեսելով նրա զարմանքը պահանջեց Վանդևը։

Լիվանը մոտեցավ խոսափողին․

-        Եկել է մեծ փոփոխությունների ժամանակը,- սկսեց նա, ապա ձեռքն ակամա դրեց բերանին,նրան թվաց մեկը խոսում է իր շուրթերով։

-        Առա՜ջ, մինչև վերջ,- լսվեց նրա թիկունքից։

-        Առա՜ջ, մինչև վերջ,- ինքնաբերաբար կրկնեց լսածը, ձեռքը վեր բռունցք արած, նորից ետ նայեց՝ Վանդևը գոհ ժպտում էր։

Հրապարակի ժխորին խառնվեց ճռռոց հիշեցնող տարօրինակ աղմուկը։ Լիվանը նայեց անգլուխ հսկային՝ այն շարժվում էր։ Նա սարսափահար ետ գնաց, հենվեց պատվանդանին, սկսեց հևալ, երկու ձեռքերով կառչեց գրանիտե պատը, երբ արձանն իջավ իր տեղից, ճռռոցով կռացավ, բարձրացրեց սեփական գլուխը, տեղը դնելով, դժգոհ նայեց շուրջը, թքելով տարուբերեց գլուխը։

-        Լենի՛նը, Լենի՛նը, տեսեք, նա կենդանացել է,- լսվեց հազարավոր բերաններից։

Արձանը քայլեց։ Հրապարակում աղմուկ բարձրացավ, սարսափահար ամբոխն իրար ոտնատակ տալով սկսեց փախչել քայլող հսկայի առջևից․․․

Նա անտարբեր տիրող քաոսին, հայացքը հառած հորիզոնին, ծանրաքայլ հեռացավ, միաձուլվելով մայրամուտին, անհետացավ․․․

Լիվանը  խորը շունչ քաշեց, պոկվելով պատից․․․

Ժխորը կրկնապատկվեց, բազմությունն սկսեց հրմշտոցով մոտենալ թափուր մնացած պատվանդանին․

-        Դուք երբեք արձան չեք ունենա, բայց ձեր ժամն է, մոտեցեք խոսափողին․․․

Հնչող հրամանն արձագանքեց և թվաց այն տարածվեց ամենուր։ Լիվանը տիրական բարձրացավ, կանգնեց բրոնզաձույլ հսկայի թափուր տեղը․․․