Կարճ ապրեցինք՝ մնացածը մաքառում էր։  Եկավ ու չգնաց, ո՞վ բերեց մեր գլխին փաթաթեց այդ  անծանոթ ապրումը, անունը դնելով անկախություն։ Ումից անկախացանք և ո՞րն էր մեր հարատևելու ճամփան։  

Ո՞վ գիտեր մեր տեղը թե որտե՞ղ էինք ապրում կամ ինչպե՞ս էինք ապրում։  Ոլորաններ, ոլորաններ և հետո անհայտ ու քարքարոտ մի տարածությունում մենք մեր դարդ ու ցավով, մեր նիստ ու կացով․․․

Մեզ իշխում էր ոչ միայն սովետը, այլ ողջ ազգերը, այդպիսին էր մեր կարգավիճակը՝ մեկից հացահատիկ էինք բերում, մյուսից բամբակ, հետո երկաթ, հետո վառելիք, հետո պարզապես փայտ ու թուղթ, իսկ հետո սարքավորումներ ու ավտոբուսներ, տրակտորներ և կոմբայիններ, գազ ու այլ վառելիք։ Գործարանները գիշեր ու զոր աշատում էին խալխի տվածով․․․ Մարդիկ աշխատում էին հերթափոխով․․․ Մեզ համար հաց էինք թխում, կոշիկ էինք կարում,  հագուստ էինք կարում, թունելներ էինք հորատում, ՀԵԿ էինք կառուցում, երեխա էինք կրթում, շենքեր, շենքեր՝  տարեկան պլանը կատարելու համար քանի, քանի շենքեր էին կանգնում և հազարավոր ընտանիքներ բնակարանամուտ էին տոնում։ Ո՞վ էր մտածում թե մի օր կմնանք անտուն ու անտեղ, փողոցներում կհայտնվեն շատ կրթված ու անճար մարդիկ, զարմանալով անկախության դառը կախվածությունից, իսկ շատերը ինքնասպան կլինեն անճարակությունից։

Սովետները երկիր էր գյուղացու, և բանվորի՝ ձևավորված ոսկյա միջին դասակարգով։

Կարգին թվացող մարդիկ են կարգը խախտում, օրենքը առհամարում, խափանելով հասարակ քաղաքացու առօրյան․․․ Անկախականները կարգին մարդ էին թվում․․․ Սակայն ամեն ինչ քամուն տվին ու շարունակ գոռացին՝ անկախ, հա անկախ․․․

Քանդվեց ու քանդեց երկիր սովետը։ Շատ ժողովուրդներ իրենց աջը քաշեցին, շարունակելով ապրել, առանց քանդելու և ավիրելու սովետական ձեռքբերումները, բայց արի ու տես հայերը անկախություն ուզեցին՝ տնտեսական կախվածությունը ուրիշ երկրներից համարելով մանրունք։ Միայն անկախականներն ու քանդողները շարունակեցին ավելի լավ ապրել։ Ընդամենը մի քանի շաբաթ հետո երկրի հզոր տնտեսությունից մնաց կմախքը, իսկ ժողովրդից բարոյալքված մի մասա․․․

Ասում էին ՍՍՀՄ-ը բռնադատում էր, գնդակահարում էր դավաճաններին, ներսի թշնամուն։ Այո քանդեցին երկաթյա վարագույրը և բազմացրին թշնամիներին էլ, դավաճաններին էլ, իսկ այն ավերակներում միշտ մեկ հարց է արձագանքում՝ երևի շատերն են լսել, սակայն լռում են և մեղավոր հոգոց հանում՝ «Սովետներից փրկվեցիք, մոգոնեցինք  գոյություն չունեցող «անկախություն»-ը․․․ Ու՞ր է երկրի տնտեսության ծանրությունը իր ուսերին պահող հասարակության ոսկա միջինը, որով կանգուն էր և որով ծաղկում էր երկրը։ Ցավոք՝ իսկական հասարակությունը սպանվեց «անկախության» մոլուցքով տարված։

Այո, ստացվեց՝ վտարեցին երկիր ու պետություն շենացնողներին, փոխարենը աճեցին ու բազմացան դղյակասերները և չգիտես ինչպե՞ս, ինչ հրաշքով ու հնարքով նրանք դարձան պետության «ողնաշարը»։  Եվ ներկա «ողնաշարում» ամենամեծ ու անդառնալի բացական «անկախականներն են»․․․

Այլևս չգիտենք թե ու՞ր ենք քայլում՝ մեր դեմից բա՜րձր, շա՜տ բարձր սար է նշմարվում, իսկ հետևում էլ օտարն է դարանել և մեզ մնում է կուսակցություններ մոգոնել, ներսում ուժեղ երևալու, թույլի միջոցով գոյատևելու․․․ սա անվերապահորեն տանում է պետության կորստյան և ժողովրդի մաքառման․․․