Որպեսզի շատ չերկարացնեմ  և ընթերցողին չձանձրացնեմ, ասեմ որ, այլումինե  զինվորոկան բաժակով ջուր բերեց մի ուրիշ զինվոր, տվեց ինձ, իսկ Ադելին հրավիրեց մի այլ սենյակ, իբր ջուր խմելու, քանի որ ուրիշ բաժակ չկար։ 

Մնացի առաջինը մեզ հանդիպած զինվորի հետ։ Սկսեց ինձ սիրաշահել, թե սեր խոստանալ՝ պարզ չէի հասկանում, բայց նստածս տեղից չէի շարժվում, ամուր բռնելով երկաթյա մահճակալի ձողից։ Մյուս սենյակից լսվեց Ադելի ձայնը՝ նա օգնություն էր խնդրում, դե քանի որ յուրային միայն ես էի, ուսի տեղից վեր թռա, զինվորը փորձեց ինձ ետ հրել մահճակալին, բայց հասցրեցի երկու ձեռքերով ուժգին ետ հրել նրան և նա վայր ընկավ մեջքի վրա, գլուխը հարվածելով պատին։ Բարեբախտաբար նրա հետ վատ բան չպատահեց՝ որքան էլ անմարդկային, սակայն հայ էր՝ այն էլ կռվող ու հաղթած հայ։ Դուրս պրծա, վազեցի մյուս սենյակ, որտեղ մերկ մահճակալին Ադելը դիմադրում էր հայ զինվորին, ինձ տեսնելով նա ետ քաշվեց, Ադելը լաց լինելով ուղղեց շորը և մենք առանց հրաժեշտի դուրս եկանք, ավելի ծարաված ու տխրած։

Կամավորները դեռ լողանում էին գետում, մյուսները հրդեհված տան չորս կողմն էին պտտվում, հինալով բարձր կրակի լեզվակներով։ Ես և Ադելը խորացանք այգիների մեջ և գտանք մի քանի այգիներ նռան բերքի տակ ճկռած։ Մոտեցանք պարիսպին, որպեսզի մտնենք նուռ հավաքենք, չնայած դեռ լավ չէր հասունացել։ Անսպասելի մեր դեմ ելավ միջին տարիքի, մազակալած դեմքով մի  կամավոր․

- Էս ու՞ր,- տիրական ձայնով սկսեց նա։ Ադելի հետ կուչ եկանք։

- Ուզում ենք մի քանի հատ նուռ քաղել,- վախից միաժամանակ շշնջացինք երկուսով։

- Նուռը դեռ խակ է, իսկ երկրորդը՝ սա արդեն իմ տարածքն է, գնացեք ուրիշ տեղից քաղեք,- Ես ու Ադելն իրար նայեցինք և լուռ հեռացանք։ Այնուհետև շատ այգիներ տեսանք, սակայն կամ մտնել չէինք կարողանում՝ ցանկապատ անանցանելի էր կամ էլ արդեն տեր ունեին, ուստի մի կերպ  մի պարկ խակ նուռ հավաքեցինք, քարշ տալով հասանք տրակտորի մոտ։ Արդեն բոլորը հավաքվել էին այնտեղ, իսկ թափքը տքում էր բարձած ավարից։ Երեկոն իր հետ բերեց մութը։ Բոլորը նստեցին հացի։ Ադելի հետ մի կողմ քաշվեցինք։ Երբ սկսեցին ուտել, խմել, մեզ մոտեցավ Աղվեսը իր անբաժան զենքով։

- Ինչու՞ մի կողմ քաշվեցիք, եկեք հաց ուտենք, որպեսզի շարժվենք,- նրա խոսքի տոնը հրամայական էր, ուստի մենք լուռ ենթարկվեցինք, հետևելով նրան։ Մեծ ծառի տակ մեծ շրջան էին կազմել , իսկ տղամարդկանց արանքում խցկվել էին երկու երեխաները, Ես և Ադելը միացանք շրջանին։ Ուտելիքը հաց ու պանիր էր և մոտակա այգիներից բերված բանջարեղեն, հիմնականում լոլիկ և վարունգ։ Տղամարդիկ տարբեր բաժակներով խմում էին օղին և ուտում  էին մեծ ախորժակով։ Որքան էլ սոված լինեինք, մենք բավարարվեցինք մի բաժակ ջրով և մի կտոր հաց ու  պանրով։ 

Երբ օղու շիշը դատարկվեց, տղամարդկանց գլուխները տաքացավ և ամենատաք գլուխը Աղվեսի գլուխն էր։ Նա սկսեց խոսել բարձրաձայն, հաճախ ճոճոելով զենքը։ Եվ ահա հայացքը հառեց ինձ, զենքը պահելով ուղիղ ինձ վրա։ Դեռ չէի հասցրել կարգին սարսափել, երբ զենքը կրակեց, նրա կողքի կանգնած տղամարդը հասցրեց զենքի փողը թեքել դեպի վեր և ես ողջ մնացի՝ հրաշքներ լինում են։ Այլևս հնարավաոր չէր հանգիստ նստել, ուր մնաց քնել։ Ողջ գիշեր Ադելի հետ կուչ եկանք տաք ավազին, իսկ Աղվեսը մի պահ մրափելուց հետո, նորից սկսեց պտտվել մեր շուրջը, բայց չգիտես ինչու՞, այլևս նրանից չէի վախենում․․․