Վաղ ծեգին քարքարոտ ճամփով տրակտորը շարժվեց դեպի վեր։ Ադելի հետ տեղավորվել էինք թափքի առջևի մասում, ավարի արանքներում, ուստի մեզ ոչ ոք չէր կարող տեսնել։ Ճամփեն երկար էր ու անհանգիստ։ Մենք միշտ մտահոգ էինք երեխաների համար, ուստի տեղ հասնելուն պես, երբ Արփենն էլ մնաց բակում կանգնած, մեզ մնում էր հոսող ջրի տակ մաքրել մեր ցեխոտ կոշիկները, մի թեթև մեզ կարգի բերել և հրաժեշտ տալ տան տիրուհուն։ Երկար սպասեցինք Գորիսի ավտոկայանում, բայց ի վերջո հաջողվեց ներս խցկվել Երևան գնացող արդեն լեփ լեցուն ավտոբուսը և ոտքի վրա կանգնած, հոգնած, անքուն ու սոված դիմանալ։ Վերջապես իջանք գլխավոր խաչմերուկ, որտեղից պետք է այլ մեքենայով շարունակեինք ճամփան և միայն երեկոյան մեզ հաջողվեց տուն հասնել։ 

Վալյան դժգոհեց, որ նուռը խակ էր, իսկ երեխաները զարմացան մեզ երկար նայելով՝ փոշուց, քամուց և արևից դարձել էինք անճանաչելի։

Մութն ընկավ, յուրաքանչյուրս փակվեց իր անշուք մութ ու վանող սենյակում։ Երկա՜ր ժամանակ ոչ մի տեղ  չէինք գնում, քանզի անշուք էին դարձել ճամփաները, ավտոբուսները, իսկ մարդիկ անտարբեր ու հոգնած․․․ Պատերազմ էր՝ չհայտարարաված պատերազմ․․․