ՏՂԱՆ Սև ԱՅԳՈՒՄ

Ինչպես իմացանք, ամբոխը առաջ էր շարժվում Լիվանի դրդմամբ, սակայն չգիտենք, որ այն անգիտակցաբար իր հետ տանում էր տղային։

Սկզբում Վագը վազում էր առանց հասկանալու, բայց երբ վազքը վերածվեց հրմշտոցի, տղան փորձեց կանգ առնել, իսկ ամբոխը նրան առավ իր մեջ ու տարավ։

Բազմությունը կանգ առավ, երբ առջևում տեսավ Ռոբենին, բարձր ժայռին կանգնած, ծածանվող դրոշով։ Նա ոգևորված ցած թռավ և վազեց գետի ծանծաղուտով, գոչելով,- Իմ հետևի՜ց,- ամբոխը հետևեց նրան։ Ծանծաղուտը հատելուց հետո, սկսվեց կտրտված ոլորապտույտ ճամփան, որը անցնում էր խոր ու վտանգավոր կիրճով։

Խելագար ամբոխը տարվել էր  Սև այգու «գանձերով» և ընթանում էր իրար հրմշտելով՝ հաճախ լսելի էր անդունդը գլորովող հուսահատ ճիչերը, սակայն ոչ ոք չէր նկատում նրանց․․․

Բազմությունը հասավ երկու հանդիպակած, լայնանիստ լեռներից մեկի վրա, որոնք իրարից բաժանվում էին անդնդախոր ձորով։ 

Երբ երեկոն խառնվեց մթին, հեռվից երևացին քաղաքային լույսերը։

- Քաղա՜քը, վերջապե՜ս,- լսվեց այս ու այն կողմից։

- Հետևե՛ք ինձ, պետք է շրջանցել վտանգավոր անդունդը,- հրահանգեց Ռոբենը։ Սկսվեց հրմշտոցը՝ յուրաքանչյուրը փորձում էր առաջինը հատել անդունդը, բայց շատերի ճիչը մարում էր, գահավիժելով գետի մեջ,- Իսկապես ամբոխը ընդունակ է խելագարվելու,- մրմնջաց Ռոբենը, ապա ավելի բարձր բղավեց,- Կանգ առե՛ք, այդպես դուք բոլորդ  ջարդ ու փշուր կլինեք,- ամբոխը մի քայլ ետ քաշվեց,- Շրջանցե՛լ, միայն շրջանցե՛լ անդունդը,- գոչեց նա և ընթացավ առջևից։ Թեք սարալանջով նրան հետևեց բազմությունը։

Երկու իրար եկող լեռնաշղթաները վերջացան, ավելի մոտիկից երևացին լույսերը։ Բազմությունը շփոթվեց, երբ տեսավ քաղաքի լույսերին խռնված գալիս էր ջահերով զինված, փայլող աչքերով երիտասարդների մի բանակ։

Ռոբենը հապաղեց, դրոշը աննկատ դրեց գրպանը և կորավ ամբոխի մեջ։ Բորենիները հավատարիմ իրենց ծագմանը, անսպասելի սկսեցին ցատկելով, վեր ածվել բորենու, այնուհետև բռնում էին զոհի կոկրդից, իսկ ջահերը մնում էին օդից կախված, լուսավորելով շուրջ բոլորը։

- Նահանջե՛լ, նրանք գիշատիչներ են,- հուսահատ գոչեց Ռոբենը։

- Ո՜չ,- ծոր տվեց Մեծ բորենին,- Մենք կկռվե՛նք մինչև վերջին շունչը,- երկու անզեն ախոյանների միջև ընթացող մարտը ավելի շատ ձեռնամարտ էր, սակայն  առավելությունը մյուսի կողմն էր, քանի որ հաճախ գլուխ էր բարձրացնում գազանի բնազդը։

Տարածվող ճիչն ու վայնասուն անտեր էր՝ ամբոխը դատապարտված էր, իսկ Վագը ամբոխի հետ քաղաք հասնելով, երբ երկու ուժերը բախվեցին, նա աննկատ դուրս սողոսկեց սկսված քաոսից և թաքնվեց մոտակա ընկուզենու հետևում, երբ մարտը թեժացավ, նա բարձրացավ ծառը և այնտեղից հետևում էր ավարառուների արյունահեղությանը․․․