Սև ԱՅԳԻՆ

Գիշատիչների ոհմակը դնչերը ուղղեց դեպի գիշերային լուսատուին, որից հետո այն կիսատվեց և մնաց, որպես կիսալուսին։

Ոհմակից անջատվեց փայլուն, բաց գույնի մորթով, երկար ու ցից ականջներով խոշոր բորենին, որը ավելի շատ գայլ էր հիշեցնում՝ կանգնեց բարձր ժայռին, կիսալուսնին նայելով, սկսեց ոռնալ։ Նրան հետևեց ողջ ոհմակը։

Երբ Մեծ բորենին ավելի զլեց ձայնը, ոհմակը լռեց։ Կիսալուսնի ներքևի ծայրից մի աղեղ պոկվեց, սլացավ ներքև՝ այն մխրճվեց առաջատար բորենու կուրծքը։ Ոհմակը շարունակեց ոռնալ, իսկ նա մի քանի քայլ ետ գնաց, կանգնեց հետևի ոտքերին և նրա ձայնը հետզհետե փոխվեց, նմանվելով մարդկային ձայնի։ Մեծ բորենին մարդկայնի կերպարանք առավ, երկու ձեռերով դուրս քաշեց աղեղը։ Բարձր ժայռին ողջ կեցվածքով կանգնեց կանաչ ու փայլուն աչքերով մարդ-բորենին։

- Շարքով անցե՛ք նեղ արահետով,- հրամայեց նա և սկսվեց ոհմակի երկար երթը ժայռի բերանով։ Նրանցից յուրաքանչյուրը հասնելով մարդ-բորենուն, թեթև հարված էր ստանում լուսնից ստացած աղեղով․

- Մուրա՛դ,- ասաց Մեծ բորենին, երբ ոհմակը սկսեց հերթով մարդու կերպարանք առնել, այնուհետև շարունակվեց՝ Մուրթուզ, Էլշար, Արիֆ․․․,- այդպես մինչև վերջին բորենին։ Ժամեր հետո Մեծ բորենու զորքը շարված էր։

- Դեպի՛ Սև այգի,- հրամայեց առաջատարը։

- Ծառայու՛մ ենք Մեծ բորենուն,- միաբերան գոչեց զորքը և հետևեց առաջատարին։ Մայրամուտ էր, երբ հեռվից երևաց սպիտակ տունը և միայն հաջորդ երեկոյան մարդ-բորենիների ոհմակը կանգնեց սպիտակ տան դիմաց։

Սպիտակ տան սպիտակ աստիճաններին սպասում էի սևազգեստ, ալեհեր ծերունին։ Ոհմակը ծունկի իջավ, Մեծ բորենին ոտքի կանգնեց, մոտեցավ ծերունուն․

- Սև այգու տիրակա՛լ, ինչո՞վ եմ պարտական։

- Ծերունին հենվեց գավազանին,- Մեր տիրության սահմանը վտանգվա՛ծ է և քո օգնության կարիքը ունե՛մ։

- Ի՞նչ վտանգ է և որտեղի՞ց է այն գալիս,- հետաքրքվեց Մեծ բորենին մի քայլ առաջ գալով, որպես հավատարմության նշան։

- Վերջին օրերի լուրերը խիստ անհանգստացնող են,- մտահոգ արտաբերեց ծերունին։

- ԵՎ ի՞նչն է ձեզ անհանգստացրել։

- Մի՞թե չես լսել ․․․

- Մեղավոր եմ՝ չեմ լսել։

- Ասենք, որտեղի՞ց լսեք՝ չէ՞որ բորենին կիասլուսնի զավակն է, իսկ նրանք լիալուսնի։

- Սև տիրակա՛լ, պարզի՛ր միտքդ։

- Պարզե՛մ։ Հարևան երկրում լիալուսինը արթնացրել է խորհրդավոր տասը կուբիկներից մեկը և գլխավոր հրաբուխը։

- Մի՞թե այն մեր խնդիրն է, թող անե՛ն, ինչ ուզում են։

- Այո՛, եթե միայն ինքնաոչնչացման խնդիրը լիներ, բայց նույն կուբիկի և նրա համախոհի հրահրմամբ այդ երկիրը վեր է ածվել քաոսի և կարո՞ղ ես պատկերացնել նրանց հանդգնությունը։

- Եվ ո՞րն է,- հետաքրքրվեց Մեծ բորենին։

- Այն, որ սեփական հաղթանակի համար, նրանք այդ երկրի ժողովրդին տրամադրել են իմ դեմ։

- Պատճառը՞․․․

- Իմ տերությունը ավար է նրա՝ ամբոխի վերածված բազմության համար։

- Սև տիրակա՛լ, բավականին լուրջ խնդիր է։

- Այո՛ և իմ հույսը քո քաջերն են։

- Ինչպե՞ս, մենք ընդամենը մի քանի հազար ենք, իսկ այդ ամբոխը, ամբո՛խ է անհամար։

- Այո՛, միայն ամբոխ և որքա՜ն հեշտ է հաղթելը, եթե այն ժողովուրդ չէ,- վճռական պատասխանեց ծերունին, իսկ Մեծ բորենին անվճռական նայեց շարքերին,- Երկմտելու հարկ չկա՛։ Քո քաջերով պատառոտի՛ր այդ ամբոխին և թույլ մի՛ տուր ավիրելու իմ ծաղկած տիրությունը։

- Միայն ձե՞ր,- առաջատարը բազմանշանակ նայեց ծերունուն։

- Մե՛ր,- մեքենայաբար խոսքն ուղղեց տիրակալը, շարունակեց ավելի ոգևորված,- Այդ դեպքում սկսել է պետք՝ նրանք արդեն հատել են սահմանը և գալիս են  ճամփին ամեն ինչ ոխրի վերածելով։

- Այո՛, մեր կողմից հապաղելն անիմաստ է,- հաստատեց Մեծ բորենին և միացավ շարքին։

- Իսկ լիարժեք հաղթանակի համար, տալի՛ս եմ ուժի նեկտարը։ Զորքը պետք է անցնի այս նեղ միջանցքով,- ծերունու ցույց տված միջանցքը վերջանում էր մթության մեջ։ Մեծ բորենին հավանության նշան տվեց և սկսվեց միապաղաղ ու դանդաղ երթը։ 

Միջանցքի սկզբին կանգնած էր սևեր հագած մի կին։ Նա յուրաքանչյուր բորենու բերանն էր դնում  մեկական գդալ սպիտակ փոշի, իսկ միջանցքի հակառակ ծայրից բորենիները դուրս էին գալիս աչքերի տարօրինակ փայլով։ Վերջինը դուրս եկավ Մեծ բորենին․․․