ՉԱՐՆ ՈՒ ԲԱՐԻՆ ԸՆԴԴԵՄ ՍԵՎ ՏԻՐԱԿԱԼԻ

Հավերժության ամրոցի տիրակալի խումբը նկատելով մոտեցող վտանգը, շրջան կազմեց, տղային առնելով իր մեջ։ Ագռավներն ու մողեսները անցան հարձակման, աշխատելով ամեն գնով վնասել խմբին և նրանից խլել շիվը։ Վտանգը տեսնելով, Գրինյուսը արձակեց իր կանաչը, տղային թաքցնելու համար։ Երբ արդեն տղան ապահով տեղում էր Ավրորիտն ու Արեգանին, Դավիդի հետ միասին վեր սլացան։ 

Անհավասար ուժերի միջև մարտն սկսվել էր, երբ նորից հայտնվեց Ֆլամեն հրե թռչունների հետ։ Նա մխրճվեց կանաչի մեջ, միաժամանակ տարածվելով վեր ու վար։ Լսվեց ճարթճարթյուն, ճիչ ու վայնասուն։ Տարածվեց տհաճ խանձահոտ։

- Խելագա՛ր, նորի՞ց դու՛, հեռացի՛ր, քո օգնությունը ավելի շատ թշնամուն է ուրախացնում, քան մեզ գոհացնում։ Քո ներկայությունը կործանարա՛ր է, հեռացի՛ր,- հազից խեղդվելով, բղավեց Վանդև-Կուբիկը։

Գրինյուսը ստիպված ետ քաշեց ճյուղերը և մի քանի ջրե ուժգին շիթեր բաց թողեց Ֆլամեի վրա, որից նա կիսատվեց, սկսեց ծխալ, այնուհետև իջնելով, տարածվեց գետնին, հեռացավ և մնաց մոտակա սարի ուսին, որպես բարձր խառույկ։

Ֆլամեի հեռանալուց հետո, երևաց նրա թողած հետքը՝ Գրինյուսից բարձրանում էր ծուխ և գոլորշի, սական նա իր կանաչ փեշերով շարունակում էր պաշտպանել Վագին, իսկ տղան իր հերփին կուչ եկած պաշտպանում էր կանաչ շիվը։

Հակառակորդի բանակի մեծամասնությունը խանձվել էր, նրանցից ամենածիծաղելին ագռավներն էին, որոնցից շատերը անփետուր սողում էին գետնի վրա։ Մողեսները տնքում էին փուչիկի պես ուռչող ու պայթող այրվածքներից։ 

Էմմին, Էդգարը և Լուտինան դեռ ճանապարհին էին և միայն Ֆլամեի հեռանալուց հետո կարողացան միանալ Գրինյուսին։ Հակառակորդի միակ պայքարող ուժը մնաց Վանդև- Կուբիկը, քանի որ բորենիների ոհմակը ևս տնքում էր այրվածքներից՝ նրանք ցավից գալարվում էին հողերի մեջ, արձակելով մարդկային լաց հիշեցնող վայնասու։

Բրոնզե զրահով սև տիրակալը վերևից տեսնելով թավագլոր բորենիներին, սկսեց անկանոն կրակել ուսերին տեղադրված զենքից։ Նրա կրակի տարափին զոհ էին գնում և ագռավները և բորենիները, իսկ Հավերժության ամրոցի տիրակալի խումբը շրջան  կազմած, պաշտպանում էր տղային շիվի հետ մեկտեղ։

Վերևից Դավիդը նկատեց դեպի շիվը շտապող Լիվանին և ցած սլացավ․

- Գրինյու՛ս, պաշտպանի՛ր շիվը,- զգուշացրեց նա։ Ծերունին ստիպված էր նորից տղային թաքցնել կանաչի մեջ, որքան էլ դրանից նրա ուժերը ջլատվեին։ Դավիդը մնաց Գրինյուսի մոտ, մինչև Լիվանի այնտեղ հասնելը։ Երբ նրանք դեմ առ դեմ դուրս եկան՝ երկու հակառակորդների միջև սկսվեց ձեռնամարտը։ Ողջ պայքարի ընթացքում Լիվանը ձգտում էր դեպի տղան, իսկ Դավիդը երկար մտրակը փաթաթում էր նրան և ետ քաշում, թույլ չտալով հասնել տղային։

Սև ծերուկի անկանոն կրակահերթից սկսվեց համատարած խուճապը երեք ուժերի միջև։

- Լիվա՛ն խլի՛ր նրանից շիվը,- լսվեց Վանդև-Կուբիկի ձայնը։ 

- Գրինյու՛ս, պետք է ջրե՛լ շիվը տղայի ձեռքով, շտապե՛ք, ժա՛մն է,- մինչ Լիվանը աշխատում էր հասնել շիվին, անսպասելի բոլորի համար հայտարարեց Ավրորիտը, շտապելով ցած, օգնելու Դավիդին։ Լսելով հրահանգը, սև տիրակալի կատաղությունը գագաթնակետին հասավ և կրակն ուղղեց Արեգանիի կողմը։ Ավրորիտը ստիպված եղավ Դավիդին մենակ թողնել, նորից վեր սլանալ Արեգանիին օգնելու։ Նա նետեց երկար մտրակը, մի պահ խճճելով ծերունուն։

Այդ ընթացքում Գրինյուսը շտապեց մաքուր ջրով լցնել շողացող տուփը, նկատելով, ագռավներն ու մողեսները կլոր շրջան կազմած, իջան ներքև, խանգարելու ծերունուն։ Գրինյուսի համար դժվար էր միաժամանակ պաշտպանել տղային և ջուր լցնել շողացող տուփը, իսկ տղան կուչ եկած և պաշտպանում էր շիվը և անհամբեր սպասում ջրին։

Թուլացած բորենիների ոհմակը ցասման էր հասցրել սև ծերունուն, ուստի նա կրակում էր անկանոն և բոլորին։ Նրա ցասմանը շարունակում էին զոհ դառնալ ագռավները և մողեսները։

- Այդ ծերուկը խելագար է, նրա համար չկա ոչ յուրային, ոչ թշնամի՝ նա բոլորիս կոչնչացնի,- հուսահատ վեր նայեց Գրինյուսը շշնջալով և փորձեց լիանայի ճյուղերի մեջ խճճել նրան, սակայն կրակահերթից ճյուղերը կտրտվում ու ցած էին թափվում։

Ագռավամարդը տեսնելով սեփական բանակի սպանդը, բարձրացավ ամպերից վեր և սրընթաց իջավ, կտուցի մեկ հարվածով շշմեցնել սև տիրակալին։ Թեկուզ կրակը դադարեց, սակայն տղան վիրավոր էր։ Մինչև Սև տիրակալը նորից ուշքի կգար, Վագը մի կերպ վերցրեց ջրով լցված շողացող տուփը, ջրեց շիվը․․․