ՌՈԲԵՆԸ

Արևի լեռան վրա Ավրորիտի տարած հաղթանակից հետո, Սև այգում նույնպես արև ծագեց։

Ռոբենը բորենիների հետ մարտում վիրավոր ընկած էր։ Նա ուշքի գալով, տեսավ արևը, շշնջաց․

- Հրա՞շք է,- փորձեց նստել, բայց անսովոր մի ծանրություն խանգարեց նրան։ Նա մի կերպ իր վրայից ետ հրեց անշնչացած մարմինը և նստեց։ Ռոբենը շրջապատված էր անշնչացած բորենիներով և մարդկային մարմիններով։ Նա երերալով ոտքի ելավ։ Նրա մարմինը տնքում էր, իսկ հագուստը պատառոտված էր ու արյունոտված։ Թևը վիրավոր էր՝ վերնաշապիկից մի կտոր պոկեց, փաթաթեց վերքին, ծոցից հանեց դրոշը, սկսեց քայլել քաղաքի ավիրված ու արյունոտված փողոցներով։ Նրա դրոշի տակ սկսեցին հավաքվել ոչ վաղ անցյալի խաբված բազմության մնացուկները։ Շուտով այն վերածվեց ավարառուների երթի, քանի որ նրանք շալակած տանում էին իրենց յուրացարած ավարը։

Ռոբենը առաջինը նկատեց դիմացից եկողներին և բարձրացրեց ձեռքը՝ երթի մարդիկ կանգ առան։

- Նրա՛նք են,- ասաց մոտեցողներից մեկը։

- Այո՜,- ծոր տվեց մյուսը,- Շատ քիչ մարդ է մնացել։

Ռոբենը եկվորներին ճանաչելով ետ-ետ գնաց,- Անիրավները ձեզ խաբեցի՛ն, իսկ ե՛ս մոլորյալս՝ անգամ եռագլխի  գլխներից մեկն էի,- շինծու տխրությամբ արտաբերեց նա, ապա նայեց զանգվածի մնացուկին։

- Նրա՜նք են, առա՜ջ,- հանկարծ բղավեցին երթի մասնակիցները և Ռոբենին հրմշտելով, վազեցին դեպի եկվորները։ Հասնելով նրանց, սկսեցին անխնա ծեծել։

- Ա՛ռ քեզ մի աչքանի սատանա՛,- անդադար բղավում էր մի կին։

- Սպասե՛ք, մենք չէինք ուզում, որպեսզի այսպես ստացվեր,- աղերսում էր Վանդևը։ 

Լիվանը ծեծվելու հետ մեկտեղ միակ աչքը գցեց լուսնին,- Ո՜չ, նա մարում է,- երկու առաջնորդներ դեռ մի կարգին չէին հասցրել զղջալ, երբ հեռվից երեխայի լացի ձայն լսվեց,- Երեխա է լա՛ցում, որե՞ղ է նա,- մրմնջաց Լիվանը, շուրջը նայելով, երբ փողոցի վերջից երևաց Մեծ բորենին իր ոհմակով։

- Մենք անզե՛ն ենք,- վախեցած բողոքում էին  երթի մասնակիցները։

- Անզե՛ն ենք, սակայն ո՛չ անփորձ,- պատասխանեց դրոշակակիրը և սկսեց ընդառաջ գնալ ոհմակին։

- Ո՛չ, միայն ո՛չ այդպես,- խուլ մրմնջաց Լիվանը, մնաց տեղում կանգնած։ Ռոբենի հետևից գնացողների մեջ էր նաև Վանդևը կաղալով,- Դավաճա՛ն,,- տեսնելով, ատամների արանքից ֆշշացրեց Լիվանը։

Բորենիները կանգ առան,- Սա ի՞նչ տարօրինակ երթ է,- զարմացավ Մեծ բորենին։

- Նրանք հանձնվու՞մ են,- ոչ պակաս զարմացավ Էլշարը։

- Չգիտե՛մ, բայց այդ լեռնային ժողովուրդը չի՛ գնհատում իր հաղթանակը, սակայն պարտությամբ ողբալ գիտի։ Չէ՞որ հաղթելու բացահատ առավելությունը նրանց կողմն է։ Տե՛ս, կիսալուսինը կուլ գնաց արևին և անգամ մեզ է այն հաճելի, բայց նրանք պառակտվեցին, որովհետև փառքի և իշխանության ծարավը կուրացրել է այդ խղճուկներին և նրանց վստահելը մի քիչ․․․,- Մեծ բորենին առանց միտքն ավարտելու առաջ գնալու նշան արեց։ Ոհմակը պատրաստվեց,- Առա՜ջ,- գոչեց նա։ Վեր ցատկելով նրանք վերափոխվում էին բորենիների և հարձակվում անզեն մարդկանց վրա։

- Կա՛նգ առե՛ք,- լսվեց Սև այգու տիրակալի ձայնը։

- Ինչու՞ տիրակա՛լ,- առաջ եկավ Մեծ բորենին։

- Շղթայե՛լ Լիվանին,- հրամայեց ծերունին։ Ոհմակը անխոս վերստացավ մարդկային կերպարանքը և անցավ գործի։

- Իսկ ինչու՞ ես, չէ՞որ մեծ ու դաժան խորամանը նա է՝ Վանդև, Կուբիկը,- բողոքեց մի աչքանի հռետորը, փորձելով ընդդիմանալ շղթայողներին։

- Այո՛, գուցե նա՛ ավելի մեղավոր է, սակայն դո՛ւ ես, այսինքն քո ձայնն է քո ժողովրդի մոլորությունը, քեզանով է նա ընդառաջվե՛լ դեպի Սև այգի և միայն քո հրամանով այս քաղաքի փողոցների գույնը փողվե՛ց կարմիրով։

- Ո՛չ, այդ նրա գաղափարն էր,- ատամները կռճացնելով բղավում էր Լիվանը։

- Իսկ դո՛ւք ավելի շատ ընչաքաղցության զոհն եք, քան որևէ մեկի,- ծերունին դիմեց ավարառուներին,- Պարտավորեցնու՛մ եմ ձեզ՝ մաքրե՛լ քաղաքի փողոցները արյունից ու դիակներից։ Դու՛, տարօրինակ դրոշակակի՛ր, պատասխանատու՛ ես այս ամենին,- ծերունին ավարտեց խոսքը, որը ավելի շուտ հրաման էր և առանց ետ նայելու ուղղվեց դեպի սպիտակ տունը։