ԱՎՐՈՐԻՏԸ

Արևի լեռան վրա Վագը իր սիրելի կուբիկների հետ սրտատրոփ սպասում էր արևածագին։ Վերջապես երևացին առաջին ճառագայթները, ցրվելով հորիզոնով մեկ։ Կարճ ժամանակ անց արևը իր ողջ փայլով բազմեց արևելքում։ Փոխվեց տիրող սպիտակ գույնը։ Տղան հաճելի ջերմություն զգաց և քնքշորեն շոյեց կուբիկների տուփը, բայց անսպասելի լսվող աղմուկից նա վախեցած ետ նայեց․ երևաց թռչող սև բանակը։ Վագը շտապեց բացելու կուբիկների տուփը․

- Օգնի՛ր ինձ մայր արև, ես չեմ կարող սխալվել,- հայացքը հառած հորիզոնին, հորդորեց տղան։ Օրը ավելի պայծառացավ։ Հանկարծ կուբիկներից մեկը շարժվեց, կանգնելով անկյունի վրա,- Ո՞վ ես դու,- հարցրեց տղան։

- Ես եմ՝ Ավրորիտը, հանի՛ր ինձ այստեղից,- պատասխանեց կանաչ գույնի, երիտասարդ դեմքով կուբիկը,- Վագը վախվորած մատները սահեցրեց կուբիկների վրայով։ Աղմուկը ավելի սաստկացավ,- Շտապի՛ր տղա, ցույց տու՛ր ինձ արևին, քանի դեռ ամեն ինչ կորած չէ,- սակայն Վագը հապաղում էր, մեկ նայելով արևին, մեկ կուբիկին։

- Ահա՛ տղան,- գոչեց Կուբիկ- Վանդևը, երբ սև բանակը կախվեց տղայի վրա։

- Վա՛գ շտապի՛ր,- այս անգամ հորդորեց կուբիկը, սակայն նա շարունակում էր երկմտել,- Մի վախեցի՛ր, պարզապես ցույց տուր ինձ արևին։

- Ահա՛ արև, հերթական կուբիկը։ Ի՛նչ լինելու է, թո՛ղ լինի,- Նրա ափից կուբիկը թռավ, սլացավ դեպի արևը, անհետանալով արևի շողքերի մեջ։ Վագը ամուր փակեց աչքերը։ Նույն պահին եռագլուխ վիշապը նրան խլեց ու տարավ։ Սև բանակը հետևեց նրան և չնկատեց թե ինչպես արևից պոկվեց մի սպիտակազգեստ երիտասարդ, շողքի արահետով քայլեց դեպի երկիր։ Երբ նրա ոտքը դիպավ հողին, նա կռացավ, բարձրացրեց արահետը և նրա ձեռքի մեջ հայտնվեց մի սպիտակ տուփ, որը փայլում էր արևի պես։ Հայտնված երիտասարդը քայլեց, կանգնեց Արևի լեռան վրա, այնտեղ եկավ նաև Արեգանին․

- Վերջապե՛ս,- մեղմիկ ձայնով ասաց նա,- Բարով եկա՛ր Ավրորի՛տ, իսկ որտե՞ղ է տղան,- մինչ նա շուրջը նայելով պատասխան էր փնտրում, Արեգանին վեր սլացավ։ Նա սև բանակին հասավ այն պահին, երբ վիշապը տղային ցած նետեց։ Նա խլեց տղային և վերադարձավ Արևի լեռը։

- Առա՜ջ, ոչնչացնե՛լ Արևի որդուն, մենք ուշացե՛լ ենք։ Հաջորդ կուբիկին կյանքի է կոչել արևը,- նկատելով կատաղած բղավեց Վաբդև-Կուբիկը և ողջ բանակով անցավ հարձակման։

Արեգանին տղային թողեց Արևի լեռան վրա և ուզեց ետ դառնալ դեպի թշնամին՝ Ավրորիտը կանգնեցրեց նրան․

- Ո՛չ բարեկամ, արդեն իմ ժամն է և սա՛ իմ կռիվն է։ Չէ՞որ նրանք այսքան ժամանակ այդ տղայի մեջ ինձ են փնտրե՛լ և միայն իմ պայքարի միջոցով հաղթանակի հիմքը կտրվի՛,- ասաց Ավրորիտը և սլացավ դեպի եռագլուխ վիշապը, սպիտակ տուփը ձեռքին։

- Ո՜չ,- բացականչեց Արեգանին,- Այն մեր բոլորի կռի՛վն է։

Շուտով Արևի լեռը հասան նաև Գրինյուսը, Դավիդը, իսկ քիչ անց հևալով, նրանց միացան  Էմմին Էդգարն ու Լուտինան, տեսնելով Արեգանին ժպտաց, իսկ Վագը ուրախությունից թռավ Էդգարի գիրկը,- Ես արեցի՜,- ոգևորված բացականչեց նա։

- Ապրե՛ս Վագ, դու ուժեղ ես,- ասաց պատանին։

Լսվող աղմուկն ուժեղացավ։ Բոլորը վեր նայեցին՝ Ավրորիտը և եռագլուխը բախվել էին իրար։

- Ավրորիտին օգնություն է հարկավո՛ր,- նկատեց Արեգանին և վեր սլացավ, նրան հետևեց Դավիդը, իսկ Գրինյուսը իր ավանդական մեթոդով՝ լիանայի ճյուղերով մխրճվեց սև բանակի մեջ։ Երբ Ավրորոիտի ձեռքի տուփը դիպավ եռագլուխ վիշապի մարմին կազմող գավազանին՝ վիշապը սկսեց թուլանալ, գահավիժելով ցած, դժբախտաբար նրան օգնության հասավ Ագռավամարդը և նորից վիշապը կարողացավ մարտի մեջ մտնել։

- Արեգանի՛, հարվածի՛ր Վանդև-Կուբիկի գլխին,- հրահանգեց Ավրորիտը։ 

Գուցե Արեգանիի հարվածը վճռական լիներ, սակայն այն դիպչեց Ռոբեն-դրոշակակրին և նույն պահին վիշապի գլուխները տարանջատվեցին՝ Վանդև-Կուբիկը, որպես սև քառակուսի սլացավ ավելի վեր՝ հեռվից լսելի էր նրա քահ, քահ ծիծաղը, իսկ Լիվանը ամուր կառչած գավազանից ավելի աշխուժացավ։ Միայն Ռոբենը՝ դրոշը ձեռքին գահավիժում էր ցած, սակայն նրան օգնության հասավ Ագռավամարդը, ճանկելով կես ճամփից։

Մինչ Ավրորիտը փորձում էր հասնել Լիվանին՝ Վանդև- Կուբիկը գավազանը փրկելու միտումով հարվածը վերցրեց իր վրա։ Նա Ավրորիտի և Արեգանիի հարվածներից թուլանալով բավականին տարածություն  ցած իջավ, նրան հետևեց Լիվանը, տեսնելով վտանգը, ողջ սև բանակը շրջան կազմեց, իր մեջ առնելով երկու առաջնորդներին։ Ուստի Արեգանիի, Ավրորիտի և Դավիդի համար դժվար էր կազմած պատը ճեղքելու։

Անսպասելի փոխվեց պայքարի ձևը՝ ներքևում Էմմին ու Էդգարը կռվում էին Ռոբենի և չղջիկների դեմ, իսկ օդի մեջ կռվողներին օգնության հասավ Գրինյուսը լիանայի ճյուղերով, որոնք փաթաթվելով ագռավներին կամ մողեսներին, խեղդելով ցած էին նետում։ Սակայն ի դժբախտություն ծերունու՝ հազարավոր թռչունների վերածված երևաց Ֆլամեն։ Նրա առաջին հարձակումով Գրինյուսը ետ քաշվեց։ Շուտով տարածվեց խանձահոտ՝ տիրող մարտական աղմուկը վերածվեց ճիչ ու վայնասուի։

- Դուս կորի՛ր մարտի դաշտից, դու ո՛չ մի բանի պիտանի չե՛ս։ Ո՛չ յուրային ես ճանաչում, ո՛չ թշնամի,- կատաղած բղավեց Վանդևը։

- Միայն փորձեցի օգտակար լինել իմ համախոհներին,- արդարանալով, Ֆլամեն վերածվեց հրե կնոջ։

- Անպատկա՛ռ, քիչ մնաց մոխրի վերածեի՛ր իմ բանակը,- Ֆլամեն անխոս ցած իջավ, տարածվելով սար ու դաշտերով, հեռացավ իր հետևից թողնելով սև գույնը։ Ֆլամեի հեռանալուց հետո Ագռավամարդու բանակը կիսախանձված ու ցից փետուրներով մատնվել էր խուճապի, իսկ մողեսներից շատերի մաշկը փուճիկի պես ուռչում ու պայթում էին։ Չնայած Գրինյուսը պակաս չէր վնասվել հրե լեզվակներից, շարունակում էր ցած տապալել թռչող բանակի խուճապահար զինվորներին․․․