Գործով գրողների միություն
էի գնացել: Գործս չստացվեց, դե ես էլ տխուր կանգնել էի սրահի բաց դռների մոտ, որտեղ ինչ
որ ասուլիս էր: Սրահից մի կին դուրս եկավ, նրան մոտեցավ երիտասարդ լրագրողուհին: Նա երկար
ժամանակ հարցազրույց էր անց կացնում: Չգիտեմ ինչու` ինձ հետաքրքրեց կնոջ ով լինելը: Համբերատար
սպասեցի մինչև կինը հեռացավ: Ես մոտեցա լրագրողուհուն, հարցրեցի, թե ով էր այն կինը, պատասխանը եղավ`գրող
է: Հետաքրքրությունս ավելի մեծացավ և փորձեցի իմանալ գրողի անունը: Աղջիկը կմկմաց
վերհիշելով`Արմինե
Ղոդիկյան`անկեղծ ասած ես էլ հիմա ստույգ չեմ հիշում, որի համար ներողամիտ եղեք:
Քանի որ գրող էր, ինձ
ավելի հետաքրքրեց, փորձեցի լրագրողուհուց իմանալ, թե ինչ է գրել, աղջիկը կարճ պատասխանեց. չգիտեմ, չեմ
կարդացել: Քաղաքավարությունից ելնելով` մի կերպ զսպեցի ծիծաղս, և ես ոչ թե նորից հարցրեցի, այլ պոռթկաց իմ զարմանքը. իսկ
ինչի? մասին էիք խոսում մի գրողի հետ, որի գործերը չեք կարդացել: Լրագրողուհին ոչինչ չպատասխանեց, միայն
շտապեց խցկվել մյուս լրագրողների մեջ: Իհարկե, ինձ էլ շիվարը տարել էր, մոռացած, որ գործս չի ստացվել, մեկ նայում էի անհայտ ու չընթերցված գրողի ետևից, մեկ էլ կարդալ չսիրող լրագրողուհու: Հետո տխուր լքեցի շենքը, մտածելով` որքան
միջակ է ու որքան դեղին մեր լրատվությունը…
Комментариев нет:
Отправить комментарий